// Przedmiot fabularny, mam na niego pozwolenie.

To chyba tylko ja jestem taką ofermą, że dałem się ukłuć przy pierwszym kontakcie, pomyślał, robiąc smętną minę. Potem nie odzywał się do momentu, aż natrafili na zwłoki wypatroszonego zwierza.

- A to co? - spytał, wskazując zdrową już ręką na olbrzymiego owada. Był naprawdę pod wrażeniem, zważywszy na to, że widział go pierwszy raz w życiu. - Chyba zbliżamy się do ich siedziby, albo znowu coś na nas skoczy... Może zgasimy światło?

Leo schował sztylet na swoje miejsce, a potem zdrową ręką sięgnął po kostur, który następnie przymocował z powrotem na plecach. Spojrzał żałośnie na ranną kończynę, której w ogóle teraz nie wyczuwał. Plus był taki, że użądlenie nie spowodowało żadnego obfitego krwawienia.
- Jasne, możemy iść - odparł, starając się zachować pogodę ducha. - Tylko jakbyśmy mogli iść trochę wolniej. Boję się, że możemy natrafić na myśliwych, nim trucizna przestanie działać - dodał, po czym powoli ruszył w dalszą wędrówkę.

Leo nie miał czasu, by cieszyć się udanym unikiem. Musiał błyskawicznie działać.
Wypuścił kostur z ręki, dobywając w tym samym czasie zawieszonego u pasa sztyletu, którym następnie uciął żądło atakującego go owada. Po tej krótkiej dekapitacji, nie marnując ani chwili, bard wbił całe ostrze sztyletu w korpus krwiopijcy, którego pozbawił broni.
Po tym akcie podniósł z ziemi kostur i dobił nim obezwładnionego wcześniej przeciwnika, roztrzaskując mu czaszkę kryształem z kostura.

Cholera, chłopak zaklął w myślach, nie spodziewając się, że tak szybko dojdzie do pierwszego starcia. Nie miał wątpliwości co do tego, że Salazar bez problemu poradzi sobie z takim przeciwnikiem, sprawa miała się gorzej, jeśli chodziło o barda.
Zazwyczaj w takich momentach rzuca się jakiś zabawny komentarz, ale tak się dzieje chyba tylko w opowieściach. Leo żałował, że nie poznał jeszcze żadnego zaklęcia. Musiał ratować się bronią białą.
Skupił uwagę na dwóch owadach, które obrały go sobie za cel. Ich wielkie żądła napawały go nie lada strachem. Nie daj się ukłuć!, przestrzegał się w myślach.
W pierwszym odruchu sięgnął po przypięty do pleców kostur, który miał teraz odegrać dość ważną rolę. Wykorzystując dwumetrowy zasięg broni, adept ziemi chciał wziąć mocny zamach i uderzyć tego owada, który pierwszy zbliżyłby się na odległość dwóch metrów. Celowałby w głowę, lecz gdyby się zorientował, że jest to ponad jego siły, starałby się trafić w korpus. Jeden porządny cios powinien załatwić sprawę.
W razie przeprowadzenia udanego ataku, od razu skupiłby się na drugim przeciwniku. Gdyby ten podleciał zbyt blisko, Leo wyrzuciłby kostur i dobyłby sztyletu, starając się trzymać żądło bestii z dala od siebie. Czekałby na odpowiedni moment, aby wyprowadzić śmiertelne cięcie, tudzież pchnięcie, w kierunku nieprzyjaciela.

- Rozumiem - odparł Leo, nie chcąc dalej drążyć tematu. Ja tam wolę trzymać się wody i chleba.

- Sandro mówił, że trzech - przypomniał sobie słowa wampira. - Co do tropienia, pożytek ze mnie żaden - pokiwał bezradnie głową - Znam się jedynie jako tako na roślinach, ale to raczej nam nie pomoże.

- Nie musimy widzieć nawet własnych rąk. Wystarczy, jak spostrzeżemy wroga - bard starał się nie tracić pogodnego nastroju. - Poza tym, nawet gdybyśmy mogli mieć jakieś światło, to przyciągałoby ono zbyt wiele uwagi. Musimy zaryzykować - uśmiechnął się pod nosem, mając nadzieję, że przez nieuwagę nie pomyli kierunku. - Więc, Salazar, długo już jesteś w Pakcie? - zapytał, chcąc przełamać pierwsze lody.

Bard z zaciekawieniem słuchał wykładu wampira na temat gwiazd. Każda wiedza się przyda. Jednak bardziej się ożywił, gdy Sandro przeszedł do rzeczy.
Prawdą było, że Leo odnosił wrażenie, iż Pakt nie jest zbyt pochlebnie odbieraną przez tłum organizacją, a Viperion teraz tylko go w tym upewnił. Lecz chłopak nie wiedział, że to jest aż tak poważna sprawa.
Gdy wampir skończył mówić, adept żywiołów jedynie skinął głową, na znak, że rozumie.
Zadanie zdawało się być dość znaczące i obiecujące, to też Leo był pełen dobrych myśli, co do tego, co napotka na swej drodze. A żeby mu nie było smutno, po chwili z wieży wyszła jeszcze jedna postać.
- Witaj. - Chłopak pierwszy raz miał tak bliski kontakt z jaszczuroczłekiem. Było to dla niego coś... nowego. Jednak nie zawahał się i przyjaźnie wyciągnął rękę. W końcu spędzą ze sobą trochę czasu.- Leo. - Jegomość wydawał się być intrygujący, zważywszy na niezbyt żywy wygląd.
- Ja nie mam pytań - wzruszył ramionami, przenosząc wzrok z nowego towarzysza na wampira. - Jeśli chodzi o mnie, to mogę ruszać.

Nazwa wyprawy: Zagrożeni odkryciem
Prowadzący wyprawę: Salazar
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: myślenie + walka bronią białą 50%
Uczestnicy wyprawy: 2 [Salazar, Leo]

Jak tylko odebrał po awansie nowe ubrania, przybiegł do pokoju, gdzie się przebrał. Stare buty zostawił "na zapas", przywdziewając świeży strój. Podobała mu się barwa zgniłej zieleni, która w jego mniemaniu miała symbolizować nawiązanie do magii ziemi. Choć prawda była taka, że po prostu lubił ten kolor, nawet jeśli bardziej przywodził na myśl naturę czy nekromancję.
Zarzucił na plecy kostur i lutnię, po czym opuścił kwaterę, żeby dalej zgłębiać wiedzę.