Progan zakasał rękawy i wyciągnął z torby, którą zawsze miał przy sobie nóż myśliwski i inne przybory potrzebne do pozyskiwania trofeów. Miał w tym wprawę. W szeregach konkordatu często zajmował się oprawianiem zwierzyny. Zwierzyny pospolitej i często spotykanej. Nigdy jednak Progan w swoim życiu nie oprawiał wampira. Wiedział jedno - że nie może się zaciąć, aby nie dopuścić do zmieszania się krwi wampira z jego krwią. Musiał byś ostrożny. We władaniu nożem myśliwskim miał jednak znaczną wprawę. Dołączył chętnie do Nordów, którzy już zajęli się patroszeniem wampirów, biorąc się wpierw za niższe i jak leci.
Wupy oprawiało się bardzo prosto. Do bardziej cennych i wartościowych trofeów należały ich pazury i kły. Oprócz swojej wielkości, ostrości i wytrzymałości nie różniły się niczym szczególnym od pazurów i kłów innych drapieżników. Jednakże pazury i kły WAMPIRA były już czymś, za co kolekcjonerzy, zwłaszcza w mieście płacili sowicie. Obcinanie pazurów polegało na odcięciu ich razem z palcami, a potem oprawieniu każdego pazura osobno i wrzuceniu go do wora. Podobnie sprawa się miała z zębami, wbij nóż w dziąsło, podważ, wyrwij kieł, pozbądź się dziąsła i tkanki miękkiej. Zbieranie krwi, której ostatnie resztki szumiały w żyłach wampirów nie było proste. Zwłaszcza że często wupy były dość mocno posiekane. Najłatwiej było ją pozyskiwać z tych, którzy zginęli od strzałów z kusz i łuków. Napełnianie butelek i worków posoka zajmowało trochę czasu, jednak Progan i pozostali nie tracili go na pozyskiwanie całego płynnego surowca. Ot, brali go tyle ile udało im się wycisnąć. I szli dalej.
Ze strzygoniami było więcej roboty. Tutaj prócz pazurów, kłów i krwi, w cenie były skrzydła tych wielkich wampirów niższych oraz całe ich łby. Wiadomo, jeżeli chciało się mieć łeb, nie można było wyrywać z niego zębów. Dobrze wyprawiona głowa strzygonia była na pewno cennym trofeum i musiała pięknie prezentować się nad kominkiem. Dlatego też Progan nie wyrywał zębów, ale odcinał całe łby. Oprawiał je, aby nie ważyły za dużo. Usuwał mózgi, języki, ślinianki, tak że zostawała czaszka i pokrywające ją skóra z mięśniami twarzoczaszki. ÂŚrodek był pusty, przez co stanowił dobre naczynie na pazury, których właścicieli Progan pozbawiał szybkimi ruchami noża. Starszy już człowiek męczył się przy tym. Jego oczy, na które widział coraz gorzej męczyły się szybko, całe szczęście Nordowie rozstawili zapalone pochodnie i łuczywa dookoła miejsca patroszenie przeciwników. Ocierał pot z czoła, rozmazując przy tym krew, którą był upaprany aż po łokcie. Był myśliwym.

Oprawiłem:


12x Wup
3x Strzygoń



pozyskałem:

40x kły wupa
52x pazury wupa
16 litrów krwi wupa
5x skrzydła strzygonia
12x pazury strzygonia
3x łeb strzygonia
6 litrów krwi strzygonia

- Było tak jak mówi Pasterz - powiedział Progan biorąc w obronę Kenshina, który stał przed nimi na froncie "starcia" z driadami - Kenshin dołączył do nas po drodze. Ja, ani Nessa nie mieliśmy czasu po wyruszeniu... Poza tym, żądne z nas nie posiada rogu obrońcy by wezwać was na pomoc. Niemniej jakoś się dowiedzieliście o nas tutaj. Dziękujemy wam za przybycie!

Progan prowadził ostrzał razem z innymi łowcami, w końcu był członkiem Konkordatu Puszczy i Kniei. Był zakorzeniony dosłownie i w przenośni, w świecie i zasadach konkordatu, w tym co sobą przedstawiał. Idea w jakiej powstał konkordat była znana tylko nielicznym. Pojawili się znikąd, a mimo to otrzymali od króla swoistą autonomię. Nazywali się strażnikami lasów, obrońcami natury, opiekunami. I rzeczywiście, byli nimi. Wypełniali swe powołanie co do joty. Przewodziła im wszystkim wizja świata wolnego od nienaturalnych zagrożeń. Teraz zaś, kiedy wampiry atakowały ludzi, dziesiątkowały stada zwierząt, konkordat również odpowiedział. W końcu na tej wyprawie znajdowali się wszyscy jego obecni i czynni członkowie. A to oznaczało, że Gunses polegał na konkordacie i jego członkach. Nie widział w nich wariatów patrzących tylko w drzewa, nie patrzył tak na nich. To przez to, że sam miał kontakt bezpośredni z Ventepii.  Progan nie chciał zazdrościć wampirowi spotkania z boginiom, która go uratowała atakując jego przeciwnika i wieszcząc mu potem wielkie rzeczy. Nie chciał i ganił się za każdym razem, kiedy o tym pomyślał. Nie był więc zazdrosny, lecz chciał przeżyć kiedyś coś podobnego. Wiedział, że jeżeli nie teraz, uczyni to po śmierci. Tymczasem strzelał, a jego strzały spadając na przeciwników rozwalały im czaszki.




Niech Opiekun zadecyduje ile udało mi się ustrzelić Proganem.

23 - 3 = 20 żelaznych strzał

Progan się zastanawiał, co go opętało, że ruszył na opanowaną przez wampiry Północ bez srebrnych strzał. ÂŻelazem zakończonymi patyczkami mógł co najwyżej rozsierdzić jeszcze bardziej wampiry. Wysłuchał słów Kenshina, notując w głowie każde słowo. Wiedział, że wspólną pracą mogą wile zwalczyć.
Przygotowaniem się Progana była modlitwa. Tak się składało, że tak Ork jak i Elfka obok wyznawali to samo bóstwo przewodnie.
- Ventepi, nasza matko. Jesteś Panią ÂŁowów i polowań, jesteś królową wszystkiego co żyje ku Twojej chwale. Wspomnij na czasy, kiedy na północy lasy były pełne zwierza, a myśliwi mieli przeciw nim tylko siłę swoich mięśni i łuki. Wspomnij na czas, kiedy żadne zwierzę nie padło przez dla przyjemności, lecz zostało odstrzelone tak, aby nakarmić Twoich wiernych. Spójrz na nas. Podnosimy swe łuki przeciwko Złu, które zrodzone z ciemności bezcześci Twoje prawa, morduje i zabija dla swej chwały. Racz nam dać siły i pokrzepić nasze serca, umysły i ciała, abyśmy mogli stanąć do walki i zwyciężyć, przynosząc Ci chwałę. Odhe feo edan.

Progan był skonfundowany. Od osunięcia się na kolana minęło może półtorej minuty. Od kiedy opuściły go rozbrzmiewające w głowie imiona i obrazy minęły ze dwie minuty. Był już przytomny i świadomy sytuacji w której się znajdowali. Również tego, że znowu coś odjęło mu siły. Osłabiwszy go, osłabiło całą resztę drużyny, ponieważ zaangażowało ich do pomocy jemu, a nie całej grupie. Niezrozumienie sytuacji sprzed dwóch minut łączyło się z poczuciem wstydu przed sobą, przed Nessą, przed Kenshinem. Najchętniej pozbyłby się głosów z głowy, przeszywając skroń sztyletem. Jego stare życie mogło kosztować zdrowie i życie jego kompanów.
- Chodźmy - usłyszał. Wstał, czym prędzej poszedł do jaskini wraz z elfką. Gdy tylko znaleźli się w środku rzekł całkiem trzeźwo
- Dzięki. Wracaj tam. Tam Twój łuk jest potrzebny. Dam radę. - co miał powiedzieć? ÂŻe nie wie co się z nim dzieje? ÂŻe nie wie czy da radę?




Edit. Poprawiłem literówkę. -j*

Pani łowów błogosławiła Proganowi. Oto nie dalej jak dwadzieścia metrów przed nim dwóch wampirów zatrzymało się, wzniosło łby do góry i zaczęło krzyczeć. Zew był słyszalny zapewne w promieniu wielu kilometrów. Progan nie wiedział, że jest to atak wymierzony w ludzi. Sądził, że jest to jedynie wezwanie. Wezwanie, któremu nie chciał dać szansy zaistnieć. Wytrzymał już dosyć długo, by strzał jaki miał oddać stał się precyzyjny. Wymierzył w serce. Chciałby znać zaklęcia mogące zmieniać materiał grotu lub go zaklinać. Nie znał takich. Wstrzymał oddech i posłał żelazną strzałę w wampira banitę. W tego, który przed chwilą zamilknął i wyprostował się jak struna po tym, jak tajemnicza wyładowania elektryczne zawładnęły jego ciałem. Strzała poszybowała i precyzyjnie ugodziła w serce banitę. Wszystko dzięki ogniskom, jakie rozpalili łowcy i bękarty, przy rozbijaniu obozowiska. Strzała przeszyła wampira, rozerwała serce i poszybowała dalej przeszywając kolejnych trzech dzikich wbiegających do obozu.

24 - 1 = 23 żelazne strzały


14x Martwiec
24x Wup (w tym 3 po przebiciu żelazną strzałą)
2x Wampir banita (w tym jeden po porażeniu piorunami i przebiciu serca żelazną strzałą)
9x Wampir kłusownik

Progan opuścił łuk, lekko wsparł się na nim. Patrząc na kobietę zaczął powoli modlić się.
- Zewolo, matko ognia i światła, racz oświecać nasze umysły, rozświetlać mroki, nieść ogień bytom ciemności... - człowiek był świadomy tego, że cokolwiek rozmowa przyniesie, prędzej czy później przyjdą po nich Ci, którzy mieli się zjawić. Słowa Gunses "Już są" zdawały się świadczyć, że nadejdzie to szybko. Zło nadejdzie...
- Zartacie, światło świata, racz poskromić wszelkie zło, które panoszy się po naszym świecie. A nas racz zachować w chwale pogromców zła...

- Panie Cadacus - odezwał się Progan wstając z zydla, który zajął zaraz po przyjściu na zebranie. Podparł się na stole
- Nie wiem, czy nie roztropniej byłoby zostawić Vulmera nocą gdzieś z dala od tej osady. Nie jest on wojownikiem, tamta noc byłaby jego ostatnią.

- Dziecko, żyjesz... - to były pierwsze słowa jakie Progan powiedział widząc elfkę. Wcześniej nie rozglądał się, nie chciał bowiem zauważyć braku Nessy. Bał się tego widoku, tego spostrzeżenia. Mimo jego niezachwianej wiary nie był gotowy by teraz, przed walką, dopuścić do siebie myśli o jej nieobecności. Objął elfkę i przytulił ją.
- Mi nic nie jest. Widać Zewola nie chce mnie jeszcze u siebie... Co z Tobą?

- Dziękuję Ci Vulmer - powiedział i odchylił głowę dotykając nią drewnianej ściany
- Ile... ile czasu minęło? Nadal zmierzamy na północ? Mam nadzieję, że nie zawróciliśmy?