Forum Tawerny Gothic
Tereny Valfden => Dział Wypraw => Zakończone wyprawy => Wątek zaczęty przez: Imago w 15 Marzec 2019, 22:07:59
-
Nazwa wyprawy: Test kruka #36
Prowadzący wyprawę: Arivel
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Logiczne myślenie, chęć dołączenia
Uczestnicy wyprawy: Imago
- Myślę, że tak - odparł Imago.- Ale przyznam, że przydałby mi się tam jakiś transport - dodał po chwili. Mężczyzna odpowiedział uśmiechem Arivel. Misja ratunkowa? Może nie będzie tragicznie. - I rzecz jasna, opowiedz mi proszę więcej. Najlepiej wszystko - nalegał.
-
- Transport?- zaśmiała się perliście. - Zorganizuj sobie. W naszym fachu trzeba sobie umieć radzić w kryzysowych sytuacjach. Co do informacji, nie mogę ci powiedzieć zbyt wiele. Mężczyzna jak każdy inny. Wysoki, barczysty, o długiej blond grzywie. Ma nieprzyjemną dla oka bliznę nad lewym okiem. A... No i jest wampirem. Kilka tygodni temu miał udać się do gimny Vodaemin, ale jego plany drastycznie się zmieniły i musiał wracać. W drodze powrotnej zajechał do Marotów. Wtedy kontakt z nim się urwał.
-
Imago odpowiedział śmiechem na śmiech. Uśmiech został mu ma twarzy. Wysłuchał Arivel, swojej zleceniodawczyni. Jego cel był blond włosym wampirem o paskudnej bliźnie nad lewym okiem. Po samym opisie wywnioskować było można, że typ jest generalnie niezbyt jasny. Pewnym stwierdzeniem było to, że był szemrany. Tak jak Arivel i to, co reprezentowała. Ale była obecnie najlepszą drogą do słodkiej zemsty. Skinął głową, na znak, że rozumie, po czym przyjął poważną minę.
- Coś jeszcze, co powinienem wiedzieć? - zapytał Arivel. - I co rzecz jasna, możesz mi powiedzieć. Każdy szczegół jest ważny.
-
- Wszystko co powinieneś już wiedzieć, to wiesz. - Jej głos był opanowany. - W razie komplikacji w poszukiwaniach zgłoś się do Maestera Hegerta. Prowadzi niewielką karczmę w Marotach, jest stary i na połów szalony, więc nie zadręczaj go głupimi pytaniami bez powodu.
-
Imago odbił się od ściany, o którą był oparty. Starł nieistniejący kurz z koszuli, poprawił pas od spodni. Wiedział sporo, Arivel wtajemniczyła go. Choć nie podała także imienia wampira. Najpewniej celowo. Imago nie dopytywał już, bo potrzebne informacje miał. Wiedział gdzie szukać, wiedział kogo, wiedział, że może też chyba liczyć na czyjąś tam pomoc.
– No to lecę. Do zobaczenia – rzucił, uśmiechając się samiutkim kącikiem ust. Puścił do Arivel oczko, po czym wycofał się, nie spuszczając kobiety z oczu. Wyszedł z tajemniczego i absolutnie nie podejrzanego zaułka, w którym odbyła się rozmowa ze zleceniodawczynią. Pierwszym, oraz najlogiczniejszym krokiem byłoby znalezienie transportu. Udał się więc do stajni. Może mógłby wynająć tam jakiegoś woźnicę wraz z wozem. Pieniędzy mu nie brakowało, więc mógł w razie czego opłacić podróż.
-
No i sobie tak szedłeś przez miasto, mijałeś ludzi owiniętych w ciepłe kubraki. Jesienna pora w Valfden może nie należała do najchłodniejszych, ale ciemne, burzowe chmury górujące wysoko nad stolicą zwiastowały nadchodzącą burzę.
Droga w stronę stajni nie zajęła ci długo. Nim jednak zdążyłeś dojść do samych drzwi wleciał w ciebie młodzik. Po wymamrotaniu krótkiego przepraszam odbiegł gdzieś w stronę bramy. A ty... Cóż, zorientowałes się, że straciłeś sakiewkę.
-
Podróż była spokojna. Aż za bardzo. Cisza zwiastowała burzę. No i grom też nadszedł. Jakiś smarkacz okradł go. Imago zaklął i ruszył za nim. Miał dłuższe nogi, więc miał też nadzieję, że szybko dogoni złodzieja. A potem pokaże mu, co sądzi o takich jak on. A konkretniej, jego pięści to pokażą. Nogi też może by się włączył do zabawy. Aby sobie pomóc, postanowił, że zawoła na pomoc tłum.
– Złodziej! – zawołał na całe gardło. Może ktoś go zatrzyma, a może i nawet strażnicy miejscy pomogą...
-
Jak na złość ani nikt ci nie pomógł, a wydawałoby się, że specjalnie unikają twojego wzroku, ani nie dogoniłeś złodzieja. Zwróciłeś jeszcze tylko uwagę jak wskakuje jako pasażer na konia i wraz z kolejnym uciekają przez bramę miejską.
Nie zostało ci nic innego jak szukać jakiegoś innego środka transportu. I wreszcie los się do ciebie uśmiechnął. Starszy mężczyzna męczył się z kilkoma skrzyniami przy załadunku.
-
Imago zaklął siarczyście pod nosem. Skurwysyn uciekł. Zrezygnowany, oraz zdegustowany, a nawet obrzydzony apatią i obojętnością na krzywdy mężczyzna zaczął wracać. Było zupełnie jak wtedy, gdy jego rodzina zginęła. Nie zrobiono nic w celu pojmania sprawcy, czy zleceniodawcy. Zdenerwowany facet zauważył starca, który ładował jakieś skrzynie. Jeśli nie pieniądz, to może dobre serce go zawiezie tam, gdzie trzeba? Przybrał jak najbardziej przyjazny wyraz twarzy i podszedł do staruszka.
– Dzień dobry! – przywitał się. – Może pomóc? Mam trochę krzepy.
-
- Ach, panocku, jak ja ci się odwdzięcze! - ryknął uradowany starzec. - Stary jestem, nie te lata już, a moi dwaj synowie wybrali się na krótkie polowanie przed wyprawą. Jeśli łaska to prosiłbym o pomoc!
-
– Średnio tak, że synowie zostawili ojca samego – odpowiedział Imago do starca. Złapał za jedną ze skrzyń i wytężył mięśnie do nieco intensywniejszej pracy. Był trochę rozgrzany krótką oraz nieefektywną pogonią, to też przyszło mu to trochę łatwo. Załadował jedną ze skrzyń, poświęcając sekundę na zamyślenie na temat zawartości skrzynek. –A wie pan, że jest sposób na odwdzięczenie się? – zapytał retorycznie. Przeniósł następna ze skrzyń. – Choć chciałbym, aby to był czyn czyście altruistyczny i bezinteresowny, to poszukuję pilnie transportu do Marotów. Wieś taka. Dałoby się?
-
- Ma pan szczęście, panie... Eee... Jak pana zowią? - zapytał starzec po czym kontynuował. - Maroty to nasz pierwszy przystanek. A co do synów, no cóz... Mus to mus, a coś jeść trzeba w czasie drogi.
-
– Imago. Rodzice nazwali mnie Imago – odrzekł starcowi. Rodzice, których odebrano mu bezprawnie i bezkarnie. Ten śmieć, ich dawny lokaj, dalej gdzieś żyje, żrąc i pijąc za to, co udało mu się ukraść ze skarbca zanim zniknął. Mężczyzna wyrwał się z rozmyślań. Na zemstę przyjdzie czas. Potrzebował cierpliwości. I umiejętności. Ta misja da mu chociaż te drugie, te pierwsze będzie wymagało samouctwa. Załadował kolejną ze skrzyń. – A co prawda, to prawda. Cieszę się, że chociaż ja mogłem pomóc z tymi skrzyniami. Co pan wiezie?
-
- A wie pan, fistech, koks, heroinę i inne niebezpieczne substancje psychoaktywne - zaśmiał się serdecznie. - A tak poważnie to trochę alkoholi, trochę skór, zapasy na zimę dla mnie i mojej rodziny. W domu została żona wraz z dziewiątką córek więc wie pan.
-
Imago dołączył do śmiechu. Pomimo wieku, mężczyzna miał nie najgorszy humor. Zabrał się za kolejną skrzynię, a gdy też z nią skończył, zerknął, aby ocenić, ile mu ich jeszcze zostało. Cieszył się szczerze ze swojej krzepy i młodzieńczych lat.
– A wiem, wiem. Ale muszę pogratulować. Jedenastka dzieci to bardzo ładny wynik – pochwalił starca. – Mój ojciec miał tylko mnie. No i moją matkę.
Zamyślił się ponownie, wspominając liczne wyjścia z rodziną, Mimo zamożności, mieli bardzo dużo czasu dla syna. Mieli.
-
- Dwadzieścia trzy, w tym dwie żony. Ale pozostałe dzieciaki zostały z drugą starą. Po wojnie uciekły na kontynent. - stwierdził posępnie.
Ty zaś zwróciłeś uwagę, że wszystkie skrzynie są już na wozie.
- Wsiadaj, panocku. Będziemy ruszać póki jasno.
-
Imago zagwizdał.
– No to tym większe gratulacje za wynik. Mój ojciec by poszarzał – rzucił Imago. Gdyby żył...
Mężczyzna zapakował swoje ciało na wóz, w oczekiwaniu na odjazd.
-
Ruszyliście przez bramę Efehidon na królewski trakt. Przez pierwszą godzinę nic wielkiego się nie działo. No, przynajmniej do momentu, aż pod wóz przyjechało dwóch chłopaków na jednym koniu. W jednym z nich rozpoznałeś złodzieja.
- Jesteście w końcu, Agert, Zygmut, co wam tak długo zaszło na polowaniu?
-
Twarz Imago nie przybrała zbyt miłego wyrazu. Wręcz przeciwnie. Czuć było przynajmniej niezadowolenie. Był zły. Ale jak się okazało, nie mógł dokonać brutalnego odwetu na złodzieju.
– Wie pan, że jeden z pana synów to złodziej? – spytał starca. Wskazał palcem na złodzieja.
-
- Cooo? Co pan za fanaberie wygaduje? - zapytał i spojrzał na Ciebie jak na szaleńca. Z kolei chłopak jakby trochę pobladł i zaczął się dygotać.
-
- Jak ojca i matkę kocham - odrzekł starcowi. - Jak w biały dzień ukradł mi mieszek, w którym było przeszło dwieście grzywien. Niedaleko stajni, potem uciekł na konia.
-
- No nie wierzę! - ryknął starzec na co aż konie parsknęły. - Zygmunt! Tłumacz mi się tu już, teraz, natychmiast! Cholero jedna, to prawda?!
- Oczywiście, że nie ojcze![/i] - odparł wystraszony młodzieniec i spojrzał na Ciebie błagalnym wzrokiem układając usta w ciche, nieme słowa "obiecuje oddać, ratunku!"
-
Imago popatrzył na zaistniałą sytuację z nutą zażenowania, zwłaszcza, gdy widział minę młodzieńca. Sam nie był zawsze grzecznym dzieckiem, a i staruszek ostro zareagował.
– Nie ważne, psze pana. To nie on – rzucił nagle, patrząc głęboko w oczy młodziaka.– Złodziej był podobny do pana syna, ale to nie on. Przepraszam za problem.
-
Młodzieniec spojrzał na Ciebie z nieukrywaną ulgą, a starzec tez jakby się trochę uspokoił.
- Ach, no dobra, w porządku. Przepraszam za taki wybuch. Jak się ma tyle dzieci to czasami ciężko ich wszystkich upilnować...
Jechaliście dalej w ciszy. Mijała wam najpierw pierwsza, potem druga, a na sam koniec piąta godzina. Po drodze zrobiliście kilka postojów ze względu na problemy z pęcherzem woźnicy. W czasie jednego z takich postojów, gdy staruszek zniknął w krzaczorach, młodszy z synów podszedł do ciebie z twoim mieszkiem. Miał spuszczoną głowę, na twarzy zaś wypisaną skruchę.
- Przepraszam najmocniej, psze pana - wyseplenił i schował twarz. Widać było na pierwszy rzut oka, że było to dla niego ogromne upokorzenie. - To się więcej nie powtórzy.
Gdy ruszyliście dalej, młodszy z synów został nieco z tyłu. Zmierzchało się już prawie gdy w końcu dotarliście w okolice Marotów.
(https://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/3/3c/Lokacje_maroty.jpg/800px-Lokacje_maroty.jpg)
Położona pomiędzy żyznymi polami duża wieś należała do księstwa Efehidonu, gminy Hardor. Okoliczny krajobraz to pola i łąki rozciągające się na wiele kilometrów. Maroty to jedna z wielu wsi, którą zamieszkują niemal sami rolnicy i drobny odsetek myśliwych. Na tych ziemiach rolnictwo jest najbardziej dochodowym interesem. Wszystko dzięki żyznej glebie i sprzyjającemu uprawie klimatowi panującemu w tej części wyspy. Władzę we wsi sprawuję sołtys Władysław. Z racji swojego chłopskiego pochodzenia nie posiada nazwiska rodowego a jedynie przezwisko - Władysław Gruby.
-
Imago zapobiegł wojnie rodzinnej, schizmie, insurekcji et cetera, w skrócie ratując skórę i dupsko młodzieńca. Sam w młodości miał różne odpały i wiele głupich rzeczy robił. Młodości, bo choć miał 23 lata, to dni jego młodości dobiegły końca wraz ze śmiercią jego rodziców.
Droga mijała powoli, wręcz dłużąc się. Na którymś z postojów(biedny starzec)młodzik oddał Imago jego mieszek, oraz przeprosił. Mężczyzna uśmiechnąwszy się poklepał złodzieja po ramieniu.
– Byle byś nigdy nie robił tego już komukolwiek. Nie wiadomo na kogo trafisz – odrzekł.– Ja sam w młodości byłem nie lepszy.
Wkrótce potem ruszyli. I w końcu udało się zajechać. Wieś Maroty wyglądała jak... wieś. Imago nie znał się na wsiach, sam pochodził z miasta.
-
- Jesteśmy na miejscu - stwierdził. - Proponuje udać się do tutejszej karczmy. "Uszatek" znajduje się w centrum, na pewno poznasz po szyldzie i zapachu. Cokolwiek cię tu sprowadza, tam znajdziesz odpowiedzi. Pamiętaj. Inna, lepiej platna droga nie zawsze opłaca. - odparł tajemniczo i oddalił się w swoją stronę.
-
Imago pożegnał starca skinieniem głowy. Fajny starzec. Syn mniej, no ale młodzi muszą się wyszaleć. Mężczyzna postanowił pójść za radą starszego, z resztą planował tak zrobić nawet wcześniej. Dlatego też wybrał się na spacer po Marotach w poszukiwaniu karczmy, która zwałaby się "Uszatek".
-
Gwar na ulicach nadal był wyjątkowo duży, mimo zbliżającej się późnej pory. Zwróciłeś uwagę, że duża część mężczyzn szła w grupie w stronę jednego z większych budynków na skraju głównego placu. Udało ci się także dojrzeć wielkiego misia na szyldzie z ogromniastymi uszami. To był właśnie "Uszatek".
-
A tym tylko jedno w głowie...
Z ową myślą, tak jak reszta mężczyzn, którym jedynie chlanie w głowie, udał się do karczmy. Pieniędzy miał sporo, toteż starczyłoby na coś do picia dla niepoznaki oraz może i na kupienie jakiś informacji...
-
Oberża, jak to oberża, pełna była o tej porze ludzi i innych ras, które po ciężkim dniu pracy postanowili odpocząć w gronie znajomych. W powietrzu unosił się delikatny zapach pieczeni, piwa i rzygów. Najwidoczniej ktoś już zdążył doprowadzić się do opłakanego stanu.
W jednym z kątków, z dala od wścibskich oczu siedział mężczyzna o długich blond włosach w tej chwili spiętych w niechlujny kok, z bujnym zarostem i blizną nad lewym okiem. Uśmiechał się tajemniczo ukazując jeden z charakterystycznych kłów. Patrzył wprost na ciebie.
-
Imago rozejrzał się dokładnie po sali. Ignorował nieinteresujących go osobników. Krasnoludy, ludzie, czy elfy nie były przedmiotem jego zainteresowania ani misji. Jego oczy szybko dojrzały charakterystyczną postać, której opis wrył sobie w pamięć. Bez pośpiechu skierował się do blond włosego mężczyzny z interesującymi kłami. Ich oczy spotkały się nawet. Przysiadł się.
– Fajne ząbki – mruknął cicho.
-
Mężczyzna spojrzał na ciebie w milczeniu. Jego spojrzenie świdrowało każdy twój fragment ciała. Gdy skończył, kiwnął głową gdzieś za twoje plecy. Nie minęła dłuższa chwila, gdy jeden z pomocników karczmarza przyniósł ci kufel.
- Pij - odpowiedział gorzko na twoją zaczepkę.
-
Znalezienie jego celu wydawałoby się trudniejsze, a jednak o to tu był. Siedział przed wampirem, który jak to wampir był mroczny, złowrogi i groźny. Jedynie blond włosy niezbyt pasowały. W pewnej chwili Imago dostał kufel. Stawiano mu picie, i choć średnio ufał takim typom, to postanowił usłuchać. Powąchał ciecz, po czym wziął oszczędny łyk.
– Wydaje się, że wiesz, czemu tu jestem – mruknął.
-
- Pij do końca - warknął cicho.
Ciecz miała lekko metaliczny posmak, choć nie była to najpewniej najgorsza z rzeczy którą przyszło ci kiedykolwiek wypić.
-
Imago westchnął, gdy mężczyzna kazał mu wypić wszystko. Oblizał się, czując dziwny posmak. Nie był zły, ale pił też lepsze rzeczy. Zaczął więc pić więcej, aż po kilku chwilach kufel został opróżniony. Imago nie beknął, tak jakby zrobiłby po piwie. Otarł usta. Spojrzał wymownie na mężczyznę, jakby oczekiwał odpowiedzi. Nie było inaczej.
-
- Chodź za mną - westchnął cicho i wstał.
Wyprowadził cię na zaplecze, a później do niewielkiego zaułka. Nim zdążyłeś zapytać o co dokładnie chodzi, nim dostałeś odpowiedź na twoje pytanie, stalowy sztylet z impetem wbił ci się w brzuch. Kilkukrotnie. Krwista ciecz wyleciała z twego brzucha niczym sperma po dobrym lodzie z kutasa. Umierałeś.
-
I tak też Imago, który skończył swój kufel poszedł za wampirem. Doszli do małego zaułka. Tam młody mężczyzna miał już zadać swe pytanie, gdy nagle, zanim mógł zareagować, w jego brzuch wbiła się stal. Krótkie ostrze sztyletu raz za razem uderzyło jego ciało, rozcięło je i wyszło, jak gdyby wampir chciał go wypatroszyć.
Ból był ogromny, nie do okiełznania. Coś jednak zdusiło go w gardle Imago. Mężczyzna upadł na kolana, patrząc na wylewającą się z jego ciała krew. Zaczął uciskać ranę, chcąc ocalić swoje życie. W końcu dopadł go majaki. Rodzina wołała go. Drzwi się rozwierały...
-
Drzwi może i się otwierały, ale nie dla ciebie. I już nigdy się dla ciebie nie otworzą. Ból rozerwał twoje ciało, mięśnie cię paliły, zmarłeś z niemym krzykiem na ustach i pustych oczach. Mimo tego jednak... Obudziłeś się. Leżałeś w przedsionku jaskini przy niewielkim ognisku. Czułeś się inaczej, silniej. Widziałeś wszystko w kompletnych ciemnościach. Zmieniłeś się. Na dobre.
- Jak się czujesz? - zapytał ktoś. Rozglądając się, dojrzałeś swojego niedoszłego mordercę. Uśmiechał się do ciebie kpiąco i uważnie lustrował ciało.
//Rzuć kośćmi i wylosuj jedną z dwóch poprzednich umiejętności rasowych. Zamień także swoją rasę i umiejętności rasowe na te rasowe wampira (https://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Umiej%C4%99tno%C5%9Bci_wampira?fbclid=IwAR0FN1kYly2EwDbrdOsgGDh0_aI2H4FV0t24NkkF2KadCfPLOr88eG6hsCY#W.C4.85pierz). Kości to 1d2, do wylosowania masz Niezłomny(1) bądź Bystry umysł(2)
-
Zginął nie dokonując swej zemsty. A choć umarł, to dalej żył. Obudził się. Obudził się... gdzieś. Była to jaskinia. Był tam ogień. Czuł wyraźnie palące się drewno, czuł typową dla jaskiń atmosferę i otoczenie. Ale coś było nie tak. Żył, choć nie powinien. W pierwszej chwili całkowicie zignorował fakt, że widzi w ciemnościach. Pośpiesznie zaczął obmacywać swój brzuch, szukając ran po sztylecie. Dopiero potem rozejrzał się, dziwiąc się faktem, że widzi wszystko w mroku tak, jakby to był biały dzień. Widział też twarz mordercy, przynajmniej niedoszłego.
– Co... się stało? Czemu ja żyję i czemu czuję się tak... dziwnie? – zalał wąpierza pytaniami.– Gadaj! – warknął, zrywając się na nogi. Rzeczywiście czuł się silniejszy. O wiele...
Rolled 1d2 : 2, total 2
-
- Spokojnie - odrzekł wampir wstając powoli ze swojego miejsca. - Może i jesteś silniejszy, ale nadal o wiele, wiele słabszy ode mnie. Więc grzeczniej, bo przetrącę ci kark. Poleżysz sobie kilka godzin i ochłoniesz. - zaśmiał się cicho. - Powinieneś mi dziękować. Zyskałeś dzięki mnie siłę, szybkość i długowieczność. Coś, co pozwoli ci zrobić wiele naprawdę potężnych rzeczy. W skrócie, zostałeś wampirem. Dzięki mnie
-
Imago usiadł, wyraźnie kontemplując to, co się stało. Przeciągnął się.
– Tylko jaki masz w tym cel? Co z tego zyskujesz? – zapytał wampira.– I jak ty się w ogóle nazywasz? – dodał. – Arivel mnie przysłała.
-
- Wiem, kto cię przysyła. Sam prosiłem o jakiegoś młodzika. Gdyby było inaczej, naprawdę byś nie żył - stwierdził z uśmiechem. - Powiedzmy... Że wykonasz dla mnie kilka zleceń. W różnych porach, kiedy tylko będę chciał. Może to być jutro, a może za dziesięć lat. Gdy cię wezwę, masz się stawić. To mój warunek za dar który ci podarowałem
-
Imago westchnął. Nie wstawał.
– Byle byś tylko nie kazał przelewać mi niewinnej krwi – mruknął, patrząc na wampira. Nie miał zamiaru bezsensownie rozlewać krew. – A teraz mam coś zrobić? – dodał jeszcze. Nie sądził, że przysłano go tylko w tym jednym celu.
-
- W Marotach przebywa dwóch moich podwładnych. Karczmarz i drwal. Każdy z nich ma dla ciebie zlecenie, ale, ale... nie martw się. Nie musisz póki co wykonywać obu. To w twoim guście będzie wybranie odpowiedniej osoby. Pamiętaj jednak, że nie możesz się wycofać ze swojego wyboru. - odpowiedział ci wampir. - Ruszaj. Jeśli ci się uda, to pewnie przez jakiś czas się już nie spotkamy. Jeśli jednak nie... No cóż, może być nieciekawie - zaśmiał się nieco upiornie i wyszedł z jaskini.
-
Imago pozwolił sobie przyswoić słowa wampira. Jedno zadanie? No cóż, lepsze jedno, niż dwa. Wampir próbował też Imago przestraszyć. Z marnym skutkiem. Kiedy wyszedł, mężczyzna postanowił się zastanowić, co zrobić dalej.
Rolled 1d2 : 1, total 1
-
Po dłuższej chwili cichy głosik podpowiedział ci, że to karczmarz jest najlepszym wyborem. Potruchtałes więc do niego raźnym kroczkiem jak to na wampira przystało. I dotarłeś po dłuższym czasie, bo jak się okazało, wampir wyniósł cię kilka kilometrów za wieś.
-
Kurwa, dalej nie mógł? – westchnął wewnętrznie nowo narodzony wampir podczas swojej jakże raźnej przechadzki do miasta. W końcu jednak Imago udało się dotrzeć do wsi, a nawet i do karczmy. Bez zbędnego obijania się wszedł do środka. Podszedł od razu do karczmarza.
- Przysyła mnie wiesz kto - mruknął cicho. Pokazał dyskretnie jeden z nowych kłów.
//Jaka jest pora dnia?
-
- Ech, kolejny... Wąpierze pierdolone - westchnął cicho karczmarz i spojrzał na ciebie. - Rozejrzyj się dyskretnie po karczmie. Widzisz tego grubasa w kącie? - zapytał i spojrzał gdzieś za ciebie. - To Lewis. Zdrajca, szuja i gwałciciel. Jeden z odwiecznych wrogów jednego z moich "braci". Poradź sobie z nim a dopilnuje, by odpowiednie osoby wiedziały o twoim czynie. Nastały nowe czasy i jestem pewny, że mistrz spojrzy przychylnym wzrokiem na osobę, która wyeliminowała jeden z wielu wrzodów na jego czarnej dupie
-
Wampir przewrócił oczami, słysząc narzekanie karczmarza. Następnie rozglądnął, dyskretnie rzecz jasna, tak jak gospodarz powiedział Skinął mu głową. Lewis. Nawet imię takie jakieś lewe. Skierował się wolnym i spokojnym krokiem do niego. Bez pardonowo się przysiadł.
– Serwus – powiedział cicho.
-
- Czego? - zapytał z pogardą i zaciągnął się fajką, mierząc cię jednocześnie pełnym wrogości spojrzeniem. - Nie przypominam sobie, bym miał jakieś interesy z takim pokurczem jak ty.
-
– Pokurczem, to jesteś ty, ruchająca wszystko kupo smalcu – odpowiedział z wrednym uśmiechem. – I to ja do ciebie mam pewien nie cierpiący zwłoki interes. Drogi. Conajmniej 500 grzywien, ale potrzeba mi ciebie. Niedaleko ukryłem coś cennego i potrzeba mi kupca na to, Lewis.
-
Nim się zorientowałeś, dostałeś szybkim, silnym, wrecz mocarnym prawym prostym prosto w podbródek, aż tobą zatrzęsło i poleciałeś do tyłu przewracając przy okazji dwa stoliki i kilka krzeseł.
-
Prowokacja zadziałała aż zbyt dobrze. Imago zarobił potężny cios w szczękę. Stoliki i krzesła poprzewracały się, kufle potłukły, piwo i gorzałka wylały. Nowo narodzony wampir, z nieznaną mu wcześniej zręcznością podniósł się. Jego przeciwnik sam już stał na nogach i wyprowadził kolejny cios, tym razem prosty niczym miecz. Nocny wojownik szybkim ruchem własnej ręki przekierował cios, jednocześnie uchylając się lekko.
Padł pierwszy cios wampira. W wątrobę. Był szybki i niezwykle mocny. Grubas aż się opluł od jego siły. Machnął prawą ręką w stronę Imago, chcąc go walnąć. Mężczyzna jednak, niezwykle gibki i zwinny schylił się pod ciosem, uderzył go przestrzenią pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym w jabłko Adama, po czym wykorzystując jego zakrztuszenie, uderzył mocarnie otwartymi dłońmi w jego uszy.
Zadzwoniło w uszach grubasa, który cofnął się o kilka kroków, łapiąc za uszy. Zarobił mocny, prosty cios w nos, który złamał go. Potem sierpowy, który wybił zęba i kop w kolano. Coś przy tym chrupnęło, grubas zawył jeszcze głośniej, po czym zarobił kuflem po skroni. Zwalił się na ziemię, lecz Imago złapał go za ubrania i podtrzymał. Sam niedowierzał temu, jaki jest silny po transformacji. Uderzył raz jeszcze grubasa, by mocniej go oszołomić, po czym zaczął go ciągnąć w stronę drzwi. Zamiar był prosty. Pod pozorem wywalenia śmiecia, zaciagnąć go do zaułka i zamordować jak wieprza. Wyszedł. Skierował się do zaułka, pchnął grubasa na ziemię i wbił mu kolano w brzuchol Zatkał usta dłonią.
-
Choć twoja akcja była brawurowo przeprowadzona, a samym gościom niezbyt da burda się podobała, jakimś cudem nikt nie wezwał straży, a ty w spokoju opusciles budynek ciągnąc za sobą swego byłego przeciwnika. Zaulkow do wyboru miałeś dwa. Jeden zaraz przy karczmie, ale na tyle widoczny, że straż mogła by Cie zauważyć, drugi zaś był okuoiony przez masę zbirów.
-
Imago z dwojga złego, wolał drugi zaułek. Tam też zawlókł Lewisa. Zaułek był okupowany przez szumowiny. Wampir stanął butem na szyi Lewisa. Ale zrobił to lekko, tak, by go trzymać w ryzach.
– Won – warknął do szumowin w zaułku. Wyszczerzył kły.
-
Miałeś naprawdę niewybałe szczęście. Nie wiadomo, czy to twoja postawa, czy wamporcze kły, ale zbity szybko się zwinely z zaułka. Zostałeś sam. Z Lewisem
-
Fart. Po prostu fart. Nie ma więc co marnować łut szczęścia. Wampir uśmiechnął się paskudnie do człowieka. Zatkał mu usta ręką i klęknął, wżynając kolano w jego w brzuch. Drugą nogą zablokował jedną z rąk.
– Żeby nie było. Nie zdechniesz teraz przez to, że mam zlecenie – mruknął. Dobył sztyletu i zatopił go pod żebra Lewisa. Ot, by sprawdzić ostrość. Jego ręka stłumiła krzyk. – Zginiesz za bycie ohydnym, obrzydliwym gwałcicielem. Będę koszmarem szumowin takich jak, a nawet i gorszych – zadał serię mocnych pchnięć w jego pierś. Krew lała się po ubraniu grubasa gęsto. Sam uważał, by się nie ubrudzić.– Będę ich koszmarem. – wgryzł się w jego szyję i upił trochę krwi. Dobił go poderżnięciem gardła. Wstał, otarł sztylet i splunął na zwłoki. Wrócił do karczmy, gdzie skierował się do karczmarza.
– Zrobione – mruknął cicho.
-
Nim jednak zdążyłeś odejść, wampir który Cię przemienił wyszedł z mroku i rzucił Ci grzywnami. Kieszek mieścił w sobie sto pięćdziesiąt grzywien.
- Wracaj do blondyny. Zadanie wykonane. Wezwe Cie w swoim czasie.
-
– Dzięki – odrzekł. Złapał mieszek i schował go. Teraz trzeba by było znaleźć drogę powrotną, a najlepiej jakąś taryfę...
225g + 150g = 375g
//Wpiszę sobie je po akceptacji wyprawy.
-
Taryfę znalazłeś samego ranka. Starsza para małżeńska zabrała Cie do stolicy skąd udaleś się prosto do Arivell. Kobieta była na pierwszy rzut oka spokojna, choć w jej oczach czaiło się zdenerwowanie.
Wróciłeś, jak widzę. Nasz wspólny znajomy powiedział mi co i jak. Mistrz powinien być zadowolony - zaśmiała się. - Czyli zdałeś. Brawo! Gratuluje dołączenia do naszej... rodziny - pogrzebała w sakiewce. - Masz, klucz.
Wręczyła Ci metalowy klucz.
- Pójdziesz uliczką za mną. Przy drugim skrzyżowaniu skręcisz w prawo i zauważysz zakratowane wejście do kanałów. Reszty powinieneś się domyśleć. - powiedziała kobieta.
-
Udało mu się znaleźć na szczęście taryfę. Dotarł do stolicy, gdzie bez problemu odnalazł Arivel. Gadanie o mistrzu zignorował. Bardziej interesowało go to, czego mogą go nauczyć w tej ich całej rodzinie. Odebrał klucz i na pochwały odpowiedział uśmiechem. Skinął głową.
– Dzięki. Trzymaj się – odrzekł jej. I poszedł tak jak mu powiedziała. Wpierw w uliczkę za nią. Następnie, ominął pierwsze skrzyżowanie, a przy drugim skręcił w prawo. Zakratowane drzwi do kanałów otworzył i wszedł do środka. Mrok nie był mu straszny. Odkąd blondi z Marotów dał mu nowe ja, widział w ciemności jak za dnia.
-
Znalazłeś się w kanałach.
(https://m.imgur.com/teqxw7E)
Chwilę minęło nim ujrzałeś w kanałach oświetlony tunel. Prowadził do jakiegoś pomieszczenia co wydawało się nieco nienaturalne w takim miejscu. Mimo pewnych obaw ruszyłeś dalej. W pewnym momencie pod wpływem światła pochodni zauważyłeś zbliżającą się do ciebie postać. Była dość niskiego wzrostu. Gdy stanął przed tobą, dostrzegłeś iż był to goblin. Miał skórzaną kurtę, dziwną czapkę na głowie, a na ramieniu trzymał młot, który wydawał się nieco za duży jak na rozmiary właściciela.
(https://i.imgur.com/IT4h4IO.jpg)
- Czego tu szukasz, ty obdartusie?! Wynocha! - Goblin wydawał się jak najbardziej poważny mówiąc to. Potraktowałbyś go tak, gdyby nie szaleńczy chichot po chwili. - ÂŻartowałem oczywiście. Zwą mnie Bombowym Rizzikiem. Wiesz, lubię się czasem rozerwać. - zaśmiał się ponownie - W każdym razie jesteś tu, a więc witam cię w naszych szeregach. Nie mam za wiele czasu, więc jakbyś miał jakieś pytania to wal śmiało.
-
– W zasadzie to tak, mam pytania. Wykonałem dla was jakiś test, ale dalej nie wiem, kim wy jesteście? I co najważniejsze, czy jesteście w stanie pomóc mi w mym zadaniu? Wyszkolić mnie?
-
Legendarne Krwawe Kruki, wyśmienici zabójcy na Valfden. Teraz jesteś jednym z nich - odpowiedział. - Za niedługo jeden z naszych wybiera się do twierdzy. Pojedziesz z nim. Na miejscu ktoś Cię powiat. Nie wiem jaki cel ci przyświeca, ale w naszej rodzinie wyuczysz się wszystkiego co potrzebne elitarnym zabójcom.
KONIEC!
Podsumowanie:
Zlecenie jakie dostał Imago wydawało się proste. Znaleźć wampira w Marotach i dowiedzieć się co się stało. Jednak nigdy nie jest tak, jak się zaplanowało, zwłaszcza podczas Kruczych zleceń. Po dotarciu do Marotów Imago z łatwością znalazł swój cel, jednak historia potoczyła się inaczej niż zamierzał. Wspomniany wcześniej wampir napoił go własną krwią a później brutalnie zabił w uliczce za karczmą, tworząc tym samym nowego niesmiertelnego na Valfden.
Jednak nie bylo to bezinteresowne zagranie. Imago w zamian za moc miał wykonać w przyszłości kilka zleceń. Pierwszym z wielu było zamordowanie Lewisa, dawnego odwiecznego wroga jednego z czworga Kruczych Mistrzów. Po krótkiej bitce na pięści że swoim celem wywlókł go do zaułka, gdzie brutalnie zamordował. Po wszystkim wrócił cały i zdrowy do swojej zleceniodawczyni.
Nagroda: 150 grzywien
Talenty:
Aktywność: 1 brązowy talent
Walka: 1 Brązowy talent
Opisy: 1 Brązowy Talent
//Proszę o nadanie graczowi Imago odpowiedniej rangi i dostępu do Kruczej Twierdzy
-
Legendarne Krwawe Kruki, wyśmienici zabójcy na Valfden. Teraz jesteś jednym z nich - odpowiedział. - Za niedługo jeden z naszych wybiera się do twierdzy. Pojedziesz z nim. Na miejscu ktoś Cię powiat. Nie wiem jaki cel ci przyświeca, ale w naszej rodzinie wyuczysz się wszystkiego co potrzebne elitarnym zabójcom.
KONIEC!
Podsumowanie:
Zlecenie jakie dostał Imago wydawało się proste. Znaleźć wampira w Marotach i dowiedzieć się co się stało. Jednak nigdy nie jest tak, jak się zaplanowało, zwłaszcza podczas Kruczych zleceń. Po dotarciu do Marotów Imago z łatwością znalazł swój cel, jednak historia potoczyła się inaczej niż zamierzał. Wspomniany wcześniej wampir napoił go własną krwią a później brutalnie zabił w uliczce za karczmą, tworząc tym samym nowego niesmiertelnego na Valfden.
Jednak nie bylo to bezinteresowne zagranie. Imago w zamian za moc miał wykonać w przyszłości kilka zleceń. Pierwszym z wielu było zamordowanie Lewisa, dawnego odwiecznego wroga jednego z czworga Kruczych Mistrzów. Po krótkiej bitce na pięści że swoim celem wywlókł go do zaułka, gdzie brutalnie zamordował. Po wszystkim wrócił cały i zdrowy do swojej zleceniodawczyni.
Nagroda: 150 grzywien
Talenty:
Aktywność: 1 brązowy talent
Walka: 1 Brązowy talent
Opisy: 1 Brązowy Talent
//Proszę o nadanie graczowi Imago odpowiedniej rangi i dostępu do Kruczej Twierdzy
Poprawiam na:
Talenty:
Aktywność: 1 brązowy talent
Walka: 1 srebrny talent
Opisy: 1 Brązowy Talent