Forum Tawerny Gothic
Tereny Valfden => Dział Wypraw => Wątek zaczęty przez: Funeris Venatio w 18 Październik 2014, 11:23:50
-
Nazwa wyprawy: Bliżej boga - święta pomsta #3
Prowadzący wyprawę: Isentor
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Ranga paladyna w Bractwie ÂŚwitu
Uczestnicy wyprawy: Funeris Venatio
Funeris czekał w Kapitularzu na Zariel.
-
W kapitularzu zjawiła się Zariel.
- Witaj Funerisie. Król przekazał mi, że dostąpiłeś zaszczytu zostania świętym mścicielem. Nim jednak dopełni się wola Zartata będziesz musiał ukończyć święcenia. Czy jesteś gotowy dopełnić swego przeznaczenia?
-
Funeris przypuszczał, że Zariel pomyliła go z Patty tylko i wyłącznie dlatego, że... no dobra, nie wiedział czemu. Mimo wszystko puścił to jakoś bokiem, nie przejmując się zapewne tylko przejęzyczeniem. Widok anielicy Zartata napawał nadzieją, która odsuwała na bok inne drobnostki.
- Tak, czcigodna, jestem gotów. Po ostatnich wydarzeniach jestem jeszcze bardziej zdeterminowany i pewny, że to jest właściwa droga. Jedyna.
-
- Mówisz jak prawdziwy sługa Zartata. Zabiorę Cię do miejsca, w którym poznasz różnice pomiędzy pomstą a świętością. Dowiesz się dlaczego walczymy i dlaczego walka o nasze ideały jest czymś słusznym. Nie zostałeś jeszcze pobłogosławiony darem skrzydeł. Dlatego chwyć mnie za ręce, pomogę Ci wznieść się w niebiosa.
-
- To będzie dla mnie zaszczyt. - Po tych słowach Funeris uchwycił delikatne, jednak niezwykle silne ręce anielicy i złapał pewnie, by nie spaść z jakiejś dużej wysokości. Co jak co, ale upadek na twardą ziemię będzie raczej... zabójczy.
-
Zariel przeniosła Cię na zielone równiny.
- Słyszałeś o tym miejscu Funerisie?
-
- Tak. To tutaj rozegrała się wielka, krwawa i przepełniona śmiercią bitwa między dwoma zbrojnymi armiami. To tutaj spotkali się Valfden i Meaneb, prawda?
-
- Masz rację. Starły się tutaj dwie armie, przywódcy każdej z nich wyznawali inne ideały. Valfden próbowało odeprzeć atak Meaneba. Pozostać ostoją ładu i sprawiedliwości w zniewolonym przez niego świecie. Torgon próbował wprowadzić na siłę doktrynę swego Pana. Pytanie brzmi. Kto z nich miał słuszność w swym postępowaniu? ÂŹli ludzie korzystają z podłych środków, by dążyć do osiągnięcia swego celu. Cóż więc mają czynić ludzie dobrzy? Pokonać wroga miłosierdziem? Nie pokonasz podłego człowieka próbując wytłumaczyć mu, że postępuje źle. Występując zaś przeciwko niemu odpowiadając siłą na siłę, agresją na agresje, zabójstwem na zabójstwo czynisz z siebie równie podłego człowieka. Jak więc bronić ideałów światłości, skoro z góry skazani jesteśmy na wyrzeczenie się ich?
-
- Ideałów światłości można bronić nie tylko słowem, chociaż potężniejsze ono często niźli miecz i strzały. Przychodzi jednak czas, kiedy nawet najbardziej prawy argument nie zdaje rezultatu. Kiedy przychodzą z ogniem i żelazem, by palić, grabić, mordować i gwałcić - wtedy nie należy nadstawiać drugiego policzka, lecz powstrzymać rękę, która ten cios próbuje wymierzyć. Istnieje różnica między rzezią, a wojną w obronie ideałów. W chwili, gdy zło wzbiera na sile, staje zbrojnie przeciwko ludziom prawym, Ci nie powinni lękać się tego, że postępują źle i niegodnie odpowiadając siłą na siłę, zabójstwem na zabójstwo i mordem na mord. Mimo wszystko jednak powinni oni znać umiar w swojej pomście, robić tylko to, co konieczne. Muszą podjąć trudną decyzję w swoich sercach i odnaleźć punkt, którego przekroczenie oznaczać będzie zrównanie się z podłością napastnika, który chce im odebrać wszystko. Wojna rządzi się swoimi prawami, ale i wtedy należy zachować człowieczeństwo, wykazać się miłosierdziem i empatią. Być godnym nazywania się sługą Zartata.
-
- Mówisz o uciekaniu się do siły ale czy słuszne jest wykorzystywanie środków naszych wrogów do pokonania ich? Kimże jest człowiek, który w imię dobra postępuje źle? Sądzisz więc, że czynienie rzeczy złych w imię dobra nas usprawiedliwia?
Zadumana Zariel spojrzała w niebo.
- Jestem młodą istotą. Targa mną jeszcze wiele uczuć i emocji. Przez tę część treningu przeprowadzi Cię ktoś o wiele starszy i mądrzejszy ode mnie. Kinraya już wkrótce tu będzie.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/4/47/Kinraya.jpg)
Spostrzegłeś anielice w przestworzach. Szybowała z dostojnością i gracją godną feniksa.
-
- Dostąpiłem już zaszczytu poznania twojej siostry, czcigodna. Zaiste, uosobienie mądrości.
Kinraya wyglądała równie dostojnie i poważnie, co ostatnio, gdy walczyli ramię w ramię. Szybowała na swoich okazałych skrzydłach, momentalnie obniżając lot i lądując tuż przy nich.
-
Zariel zaś oczekiwała na odpowiedź Funerisa.
-
- Zło to pojęcie bardzo względne - podjął poprzedni wątek. - ÂŻycie niestety nie jest tylko czarne, albo tylko białe. Jest w nim pełno odcieni szarości, które przenikają się wzajemnie. Nie mówię, że musimy uciekać się do wykorzystywania środków naszych wrogów, gdyż możemy zrobić to często w zgoła odmienny sposób. Jeżeli przeciwnik pali nasze wsie i morduje naszych braci, to niestety jednym wyborem może się okazać to, żeby pokonać jego zło siłą, która również może wydać się uosobieniem zła. Uważam jednak, że czasem nie ma innego wyjścia i jedynym, co pozostaje, to właśnie odpowiedzenie zbrojnym ramieniem na zło, które przeciwko nam występuje. Tylko i wyłącznie po to, by nie dać mu szansy plenić się dalej i infekować następnych organów zdrowego ciała.
-
Kinraya delikatnie osiadła na gruncie obok Zariel i Funerisa. Pozdrowiła gestem pełnym szacunku swoją skrzydlatą siostrę i paladyna.
- Witaj siostro.
-
- Witaj córo Zartata i Ty śmiertelniku. Przybyłam przeprowadzić twe szkolenie, przybliżyć Cię do łaski naszego Pana. Czy jesteś na to gotów?
-
- Witaj ponownie, Kinrayo. Niezmiernie miło jest znów Cię ujrzeć. Tak, jestem gotów. Proszę, pokaż mi czym jest łaska Pana ÂŚwiatła.
-
- Jesteś wolna siostro, przejmę od tej chwili szkolenie tego śmiertelnika. Pamiętaj, lekcja pierwsza. W oczach naszego Pana wszyscy jego wyznawcy są równi, dlatego, że każdy z nich oddaje mu wszystko co ma i robi wszystko na co pozwalają mu ziemskie ograniczenia. Na tych równinach zginęło wiele istnień. Pamiętam bitwę Valfden z Torgonem i... Zamyśliła się na chwilę. - ...i wielką potyczkę nieśmiertelnych sprzed setek lat. Można tu wręcz wyczuć obecność zmarłych. Co więc według Ciebie jest bardziej godnym czynem, cóż ma większą wartość dla Zartata. Obrona niewiasty przed demonem, czy modlitwa i ofiara złożona przez 7 letnie dziecko?
-
- Trudno porównywać te dwie sytuacje, jednak sama przed momentem powiedziałać, że w oczach naszego Pana wszyscy jego wyznawcy są równi, dlatego, że każdy z nich oddaje mu wszystko, co ma i robi wszystko, na co pozwalają mu ziemskie ograniczenia. Małe dziecko nie może stanąć do walki zbrojnej w imię swojego Pana, ale jego dusza jest czysta, a modlitwa żarliwa. Umacnia on swoją więź z Zartatem poprzez słowa zawarte w modlitwie, poprzez złożenie skromnej ofiary i szczere oddanie się pod Jego opiekę. Gdy dorośnie, umacniany w wierze, może stanąć wtedy do walki z demonem, który zaatakował bezbronną niewiastę. Dlatego nie uważam, by było to mniej godne, niż taka właśnie czynna obrona, do której bez wahania bym przystąpił. Jeżeli komuś ziemskie ograniczenia na to pozwalają, to wtedy robi on rzecz równie godną. Jeżeli jest w stanie, to broni, jeżeli nie, składa ofiarę i modli się, jednak w każdym przypadku robi wszystko, co tylko się da.
-
- Owszem. Jeśli stworzenie dało Ci możliwość walki, zyskałeś na sile i umiejętnościach, winnoś to wykorzystać do obrony słabszych. Cóż może ofiarować bogu małe dziecię? Walkę w jego imieniu? Nie ma ku temu predyspozycji. Może ofiarować swemu bogu ofiarę i żarliwą modlitwę, bowiem będzie to wszystkim co dziecko posiada. Obie ofiary w oczach Pana będą współmierne.
Kinraya zbliżyła się do Funerisa, ułożyła dwa palce prawej dłoni na jego czole. Po chwili przenieśliście się do polany w środku lasu. Tuż obok was piękna niewiasta tuliła rannego rycerza. Zdawało się, że są to ich ostatnie chwile razem.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/1/19/Wspomnienia_kinrai.jpg)
- Cóż możesz mi powiedzieć o zajściu?
-
- Trudno powiedzieć cokolwiek. Wydają się być w sobie zakochani. Ona czuje, że to mogą być ostatnie chwile, kiedy są razem, jego rany wyglądają na naprawdę poważne. Przebita kolczuga i obnażony miecz zdają się mówić, że doszło tutaj do jakiegoś starcia. Bandyci porwali niewiastę? Trudno określić, naprawdę.
-
- Dla triumfu zła potrzeba tylko, żeby dobrzy ludzie nic nie robili. Rycerz nosił imię Franciszek, był paladynem w służbie światłości. Ponad 900 lat temu na kontynencie zmagano się z potężnym ugrupowaniem demonologów. Władca, jego doradcy i świta zakonu Innosa postanowili zignorować zło kiełkujące na ich własnym podwórzu. Decyzja ta miała swoje katastrofalne skutki. Nim jednak doszło do rzeczy strasznych, mała grupka paladynów oddanych kodeksowi postanowiła zniszczyć odmieńców wbrew rozkazom przełożonych. Franciszek był jednym z nich. Misja przeszła bez echa w kronikach historycznych, obrońcy światłości ponieśli klęskę. Mój ukochany utrzymywany przy życiu dzięki nadziei, że zdąży zobaczyć mnie ostatni raz przed śmiercią przybył do naszych włości na wpół żywy. Wtedy zrozumiałam, że już nigdy nie zamierzam stać bezczynnie przyglądając się złu na tym świecie niczym niewzruszony, obojętny obserwator.
-
- Strata musiała być dla Ciebie dotkliwa, czcigodna. Wiem jaki ból musiałaś czuć. A twoje słowa przypominają mi o moich własnych moralnych zasadach, którymi się kieruję. Zawsze powtarzałem, że dla triumfu zła potrzeba tylko, żeby dobrzy ludzie nic nie robili. Dokładnie tak, jak mówiłaś przed momentem.
-
- Co byś zrobił na miejscu władz zakonu w takiej sytuacji?
-
- Trudno mi powiedzieć, co de facto bym zrobił, gdyż nie znam wszystkich poszlak, nie mam informacji i nie chciałbym orzekać z całą pewnością. Nigdy nie można stwierdzić, że człek postąpiłby tak i tak, dopóki w określonej sytuacji się nie znajdzie. Jednak ze swojego punktu widzenia, jak Marszałek Bractwa ÂŚwitu i jego paladyn, chciałbym chociażby sprawdzić. Zło jest złem. Mniejsze, większe, nie ma różnicy, definicje są umowne a granice zatarte, lecz wiedząc, że istnieje cień szansy, by to zło wykiełkowało, dołożyłbym starań, by mieć pewność, że tak się nie stanie. Wiedziałbym, że moje własne sumienie nie dałoby mi spokoju, żyjąc ze świadomością, że mogłem coś przeoczyć, co mogłoby stać się czymś potężnym. Obowiązek wobec Pana i podległych mi istot sprawiłby, że przynajmniej bym spróbował dowiedzieć się, czym takim jest zło, z którym, nawet potencjalnie, przyjdzie mi się zmierzyć.
-
- Zaiste.
Anielica dotknęła Twojego czoła dwoma palcami i powróciliście do czasów współczesnych. Twoim oczom ponownie ukazały się zielone równiny.
- ÂŚwięty mściciel otrzymuje błogosławieństwo Zartata w każdym swym działaniu, jego łaska towarzyszy mu w każdej sekundzie życia, ostatecznie umiera ze słowem swego Pana na ustach. Udowodniłeś mi, że jesteś godzien święceń. Uklęknij.
-
Funeris przyklęknął na prawe kolano, splótł dłonie na lewym i skłonił głowę.
-
Kinraya przyłożyła do szyi Funerisa swoje niebiańskie ostrze, które po chwili rozbłysnęło niebieskim płomieniem. Ogień nie parzył mężczyzny, wręcz przeciwnie, dodawał mu sił i napawał nieznaną dotąd energią.
- Ja Kinraya, pani pierwszego ostrza, archanioł zastępów niebiańskich, córa Zartata obdarowuje Cię błogosławieństwem bojowym. Bądź nieustraszony w obliczu swych wrogów, bądź mężny i prawy, by Zartat mógł Cię miłować. Mów prawdę, zawsze, nawet jeśli prowadzi to do twej śmierci. Chroń bezbronnych i nie czyń zła.
Anielica przełożyła miecz na drugą stronę szyi mężczyzny, ostrze ponownie rozbłysnęło niebiańskim ogniem. Gałki oczne Funerisa wywinęły się do góry, jego ciało przeszyły drgawki.
...czujesz, że jesteś w bitewnym szale, siekasz zastępy demonów umorusany cały w krwi swych wrogów, gdy nagle kątem oka zauważasz Urzjel...
Ocknąłeś się leżąc w trawie zielonych równin, Kinraya oczekiwała Twego przebudzenia.
-
Funeris powoli otworzył oczy. Szybko wrócił do pełnej świadomości, podźwignął się na nogi. Rozejrzał się, by potwierdzić, że znajduje się tutaj, gdzie myśli. Spojrzał na Kinrayę.
- Widziałem Urzjel...
-
- Urzjel zginęła z naszej ręki. Czyżby Zartat wystawiał nas na próbę? Otrzymałaś moje błogosławieństwo, teraz na nie zapracuj postępując słusznie. Do zobaczenia mścicielu!
Wyprawa zakończona
Funeris Venatio
Aktywność: 1 złoty talent (+1 złoty talent za bonus rasowy)
Opisy: 1 złoty talent
Walka: brak