Na rozprostowanie kości

[Zaidaan]

Emerick poruszył butem ciało wampira.
- Hm.. Faktycznie.
Przykucnął przy wampirze i zaczął go przeszukiwać.
- Choćby niewiadomo ile się tego zabiło, to i tak nadejdą kolejne wąpierze. - odpowiedział Melkiorowi grzebiąc jednocześnie po kieszeniach.

[Melkior Tacticus]

- Tia, ale można co jakiś czas odstrzelić kilka setek, te naprawdę zdziczałe trzymają się zwykle Revar. A ja bym chciał wparować do starej siedziby wampirów Numeronu i usiąść na tronie Gunsesa by pokazać mu jak się to robi. W sensie kończy krucjaty. Ale mam ciekawsze kontrakty na oku.

[Marduk Draven]

Wampir miał przy sobie nie wiele, ot 10 grzywien, oraz jakąś karteczkę. Do zaułka zaszła straż.
- Co się tu dzieje? - warknął jeden.
- Spokojnie. To kompania marszałka. Widzę, że dorwali kolejne cholerstwo. Zalęgły się gdzieś tutaj. Ale dobra robota.


Marduk zamyślił się.
- Czy ja wiem, nie mi Cię oceniać. Władasz moca, o której ja nie śmiem nawet marzyć - odpowiedział anielicy.- Ja... nie pamiętam. Mam dziurę w pamięci i nie pamiętam  niemal nic sprzed Valfden. Pierwsze zabójstwo jakie pamiętam to jakiś ork, gdy miałem może z 18 lat. Stłukł mnie jak mało kto, ale udało mi się oblać go wrzątkiem i zatłuc tłuczkiem do kartofli. Krótko po tym byłem już na Vaflden i z Bractwem. A tu? Tu staram się zabijać każde ścierwo, które żeruje na bezbronnych. Wampiry... wampiry lubię zabijać najbardziej. Drago jest chyba jedynym, jakiego nie tyle nie  chciałbym zabić, co szanuję - mówił dalej. Nie było wiadomym powszechnie, że wampir odpowiadał za bliznę na jego twarzy, która szła od przestrzeni między oczami, przez nos i policzek. Marduk mimo to wydawał się przystojny. Wampir też zabił jego kochankę. Ale to długa historia.

[Evening Antarii]

-Założę się, że czasem anioły bywają gorsze od wampirów, pomimo swojej domniemanej "świętości". To, że ktoś ma skrzydła, nie znaczy, że jest dobry i cnotliwy, jak sądzi większość ludzi- odparła. -A wampir nie oznacza nikogo złego. Wiesz, mogłabym cię zabrać bardzo wysoko nawet w kieszeni płaszcza. Tylko musiałbyś się mocno trzymać pazurkami- zaśmiała się bo w głowie miała już obraz takiej eskapady.
-Ja mogłabym być najwyżej krawcową- wzruszyła ramionami. -Szyłabym od rana do wieczora przy słabym świetle, w wieku trzydziestu lat musiałabym nosić grube szkła, bo traciłabym wzrok. Rzeczy, które wychodziłyby spod mojej ręki byłyby coraz gorsze i gorsze, aż w końcu nikt nie chciałby dawać mi ich do naprawy. Więc skończyłabym ślepa i bez grzywny przy duszy- zaśmiała się. Taki scenariusz byłby możliwy na kontynencie. -A do tego doszłaby opieka nad gromadką bachorków. Same niedogodności...

[Zaidaan]

- Ryzyko znacznie większe od ewentualnych zysków. - Stwierdził Bękart chowając do kieszeni 10 grzywien. Chwilę później wstał i spojrzał na karteczkę. - Oho, coś mam. - Powiadomił towarzyszy i przeczytał kartkę.

[Patty]

- Amnezja? Nie zazdroszczę - anielica ze smutkiem pokręciła głową. Kontuzje ciała rozumiała i nie bała się ich, jednak urazy które rzutowały potem na umysł głęboko ją niepokoiły - Zahipnotyzowałabym cię, ale po szkoleniu w Bractwie jesteś odporny, także to musiałoby być coś o wiele mocniejszego. Ja jednakowoż nie znam takiej magii. Wampir zaś, cóż. Zgadzam się, to często prawdziwa plaga Valfden. Poza jednym czy dwoma.

[Samir]

Samotny mauren zaś dotarł do myśliwego. Nie tracąc czasu zastukał do drzwi by się uprzejmie zapowiedzieć i wkroczył do środka.
- Bry, ten łeb wąpierza to gotowy już?

[Marduk Draven]

Podążając za kotem, Armin trafiła w wąską uliczkę. Czworonog z chodu przeszedł w bieg. Wskoczył na jakąś kupkę śmieci, a z niej na parapet. Okno przy nim było otwarte. Futrzak popatrzył na kobietę, miauknął bardzo głośno i wszedł przez okno. Było ono spore. Człowiek zmieściłby się.


Nawaar długo szukał czegoś ciekawego zajęcia. Nagle dobiegł go okrzyk mówiący "złodziej". Minął go jakiś mauren, który trzymał gruby mieszek w dłoni. Osobnik uciekał w stronę z której Nawaar przyszedł. Biegli zanim dwaj strażnicy miejscy.

Choćby niewiadomo jak się starał, Emerick nie mógł odczytać treści karteczki. Musiała być zapisana w innym języku.

Myśliwy, a przy tym twórcą trofeów spojrzał na Samira. Po chwili rozpoznał go. Uśmiechnął się.
- Ah, tak, tak! Wspaniały okaz! - zdjął z wampirzej głowy płachtę. Łeb był wypchany, szczerzył złowieszczo kły


Draven przytaknął Morii skinieniem głowy. Zrobił z dymu trzy kółka. Małe, duże i najmniejsze. Pociągnął z kufla miodu.
- W dodatku widzę strzępy tych wspomnień. Walczyłem jeszcze jako młodzik - dodał. - Już wtedy otaczała mnie śmierć. Pewnie gdyby nie Bractwo i służba Zartatowi, to byłbym zapitym najemnikiem jak bękarty.

[Dragosani]

- Niekoniecznie myślałem o kieszeni płaszcza... - mruknął wampir. - Ale chyba masz rację. Znaczy... nie "chyba". Ani urodzenia, ani status nie określają kim jesteśmy. Pokazują to nasze czyny. - Wysłuchał dalszych słów anielicy.
- O tak. A ja pewnie żyłbym w nieszczęśliwym związku z jakąś niewdzięczną wywłoką i pił co noc w karczmie, próbując utopić smutki w alkoholu. - Uśmiechnął się krzywo. - Albo i nie. Kto wie? Może byśmy byli szczęśliwą i beztroska para rozbójników. - zamilkł na chwilę. - Skoczymy gdzieś dalej? - zapytał nagle. Na dachu zaczynało być już trochę nudno. I wiatr dmuchał po oczach.

[Patty]

- Mi do dziś zostało zamiłowanie do kieliszka - zauważyła samoświadomie Patty - Ale swoje przeżyłam, nie zamierzam sobie teraz odmawiać drobnych przyjemności.

[Melkior Tacticus]

- Co tam jest napisane Emerick?

[Marduk Draven]

- Było to wczoraj widać - odrzekł Marduk przyjacielskim tonem do anielicy. Sam czasami lubił się napić, choć trzymał kulturę. - Śmiesznie było patrzeć jak gasisz bękarty. Jak pety - dodał, gasząc resztki swojego papierosa.

[Nawaar]

Spacerując sobie ulicami miasta wyposażony w nowy nóż na jednej z uliczek, usłyszał słowo złodziej! Oczywiście wpierw pomyślał o sobie, bo w końcu był maurenem i wiedział jak inni mieszkańcy, podchodzą do ciemnoskórych. Wkrótce wszystko się wyjaśniło i z naprzeciwka biegł jeden mauren, którego gonili strażnicy miejscy. Nawaar widząc całe zamieszanie miał dwa wyjścia, wtrąci się lub nie. Korzyści mógł osiągnąć dwojakie, bo strażnicy miejscy mogliby wynagrodzić, złapanie zbira oraz uciekający mógł, oddać część zysku za uratowanie skóry. Ciemnoskóry postanowił na razie, udać się w pościg nie miał ze sobą ciężkiego ekwipunku, więc powinno mu pójść łatwiej niżeli stróżą prawa.

[Zaidaan]

Wzruszył ramionami.
- Na pewno to nie po naszemu.

[Melkior Tacticus]

- Walić to, pewnie po wampirzemu. Chodźmy stąd.

[Evening Antarii]

-I tak najważniejsze, by żyć zgodnie ze swoim sumieniem. Może taka krawcowa byłaby szczęśliwa, że może sprawiać przyjemność innym szyjąc piękne suknie- anielica wierzyła, że każdy został do czegoś pozytywnego powołany, a wypełnianie tego powołania jest ważne dla wewnętrznej równowagi. -Ja na przykład byłam bardzo zadowolona, że mogłam ci uszyć płaszcz- było to zajęcie szalenie mozolne i długie, wymagające poświęcenia dziesiątek godzin, ale opłaciło się i przyniosło kobiecie dużo satysfakcji. -Hmm... Możemy jeszcze pozwiedzać. Albo poszukać jakichś dobrych ciasteczek -Eve naszła ochota na coś słodkiego.

[Patty]

- Było to wczoraj widać - odrzekł Marduk przyjacielskim tonem do anielicy. Sam czasami lubił się napić, choć trzymał kulturę. - Śmiesznie było patrzeć jak gasisz bękarty. Jak pety - dodał, gasząc resztki swojego papierosa.

- Lubię sobie pofolgować, to prawda. Ale życie by się umartwiać to nie życie, przynajmniej dla mnie. Bardzo możliwe że tę ideę dzielę z Bękartami. Czemu wy się w ogóle tak żrecie między sobą? - dopytała Patty. Była świadoma pewnych rywalizacji pomiędzy organizacjami, ale to co widziała do tej pory było czymś zupełnie innym.

[Dragosani]

Drago uśmiechnął się na wspomnienie spotkania, kiedy to ów płaszcz otrzymał.
- I do dziś go noszę, gdy jest okazja - odparł. - Czyli na jakieś oficjalne audiencje czy wizyty ambasadorów. Trzeba się wtedy pokazać na bogato. - Spojrzał w dół. Zbadał dach katedry. Jej ścian nie widział z tego miejsca. No ale zaryzykować warto.
- No to idziemy na ciastka. Może mają tutaj kremówki? Chcesz zobaczyć jak schodzę stąd bez latania? - zapytał łobuzersko.

[Evening Antarii]

-Yghh... Tylko nie kremówki!- wyraziła swoją dezaprobatę dla tego pomysłu. Na jej twarzy pojawił się wymowny grymas niezadowolenia. -Chcesz zeskoczyć jak jakiś asasyn zabójca akrobata? Dawaj. Chcę zobaczyć to z dołu- - anielica dzięki przemieszczeniu zniknęła z dachu, tylko po to, by zjawić się na dole między przechodniami. Głowę zadarła w górę, by bez przeszkód móc podziwiać wyczyn Dragosaniego. Nie musiała oczywiście mówić mu, by mimo wszystko był ostrożny. Taki zeskok to dla wampira błahostka. Mógł ucierpieć jedynie dach katedry.

[Dragosani]

Dragosani nie zamierzał skakać. Za wysoko było, nawet dla niego. Stert siana na dole też nie było. Poza tym wampir widział już co się dzieje ze śmiałkami, którzy próbują tej sztuczki. Należało więc zejść. Nic trudnego, dla wprawnego! Drago zaczął w kontrolowany sposób zsuwać się z dachu. Dachówki były śliskie, ale wampir doskonale wiedział jak utrzymać kontrolę. Robił takie rzeczy wielokrotnie. A dach jego pałacu był znacznie wyżej. Dotarł do krawędzi, gdzie zatrzymał się. Odwrócił się i przelazł przez krawędź dachu, podpierając się nogami o wystające elementy ściany. Nie potrzebował wiele, ot malutki punkt oparcia. I tak zaczął schodzić. Ostrożnie, ale też sprawnie i szybko. Miał w tym doświadczenie. Głównie we wspinaniu się do otwartych okien niewiast, ale zasada jest taka sama. W pewnym momencie uznał, że śmiesznie będzie zasymulować utratę oparcia. Tak też zrobił. Zawisł na chwilę, pozornie bez kontroli, lecz cały czas panował nad sytuacją. W końcu "odzyskał oparcie" i kontynuował zejście. Odskoczył od ściany dopiero kiedy był jakieś sześć metrów nad ziemią. Wylądował zwinnie obok anielicy.
- Łatwizna - skomentował szczerząc się.