Kwiaty na mogile

[Aeger Tymon]

- Pierdolisz pan, Panie grabarz - powiedział już nieco nerwowo Aeger. Cofnął się nieco, spojrzał za siebie, by przypadkiem nie potknąć się o nagrobek czy nawet zwykły kamień.
- Mówisz jakbyś nigdy trupa nie widział i nie czuł jak śmierdzi. Co jest w środku?

[Marduk Draven]

- Panie, jak tak pan, to spierdalaj pan!- odpowiedział grabarz.- Sam se poradzę!

[Aeger Tymon]

Aeger położył dłoń na głowicy miecza, wycofując się nadal. Co rusz oglądał się za siebie, by mieć pewność, że żaden ewentualny wspólnik tego podejrzanego typka tutaj się nie kręci, lub że po prostu nie potknie się o żaden wystający z ziemi nagrobek. Zachowanie tegoż jegomościa było nader dziwne, wyglądał jak grabarz, ale jakby w ogóle nie znał się na tym, co robi. Jak taki człowiek miałby nie wiedzieć, jak zachowuje się ciało po śmierci? Aeger był równie mocno zbity z tropu, co ci wszyscy leżący wokół niego byli martwi. Cała sprawa zrobiła się po prostu dziwna i należało się ulotnić, zanim zdarzy się coś, do czego nie miał zamiaru przykładać ręki. Gdy przekroczył bramę cmentarza, podbiegł kawałek i skierował się szybkim krokiem do swojego domu. Co chwila się jeszcze rozglądał, obracając się i patrząc, czy ktoś go nie śledzi.

[Marduk Draven]

Choćby Aeger chciał opuścić cmentarz, to nie mógł. Brama była zamknięta tak, że nie szło jej forsować.

[Aeger Tymon]

A to dziwne, bo grabarz jej nie zamykał, jak tutaj wchodzili.

[Marduk Draven]

Tajemnica zamkniętej bramy była... tajemnicza. Aeger mógł za to pozwiedzać caluśki cmentarz! No a przy tym poszukać alternatywnego wyjścia.

[Aeger Tymon]

Aeger obejrzał dokładnie bramę.

[Marduk Draven]

Brama była zwykłą metalową, kratowana bramą jakich wiele na cmentarzach. Miała duży zamek z dosyć niewielką dziurką od klucza. Od  góry wieńczyła się metalowymi szpikulcami. Od dołu zaś płasko, kilka centymetrów nad ziemią. Aeger nie znał się na zamkach i ich otwieraniu. Nie mógł więc ocenić tego, jak to się stało, że brama nie chce się otworzyć.

[Aeger Tymon]

Aeger wyjął z pochwy miecz. Zaklął cicho i miarowym, spokojnym krokiem wrócił się do miejsca, w którym ostatni raz widział człowieka, z którym niósł trumnę.

[Marduk Draven]

Grabarza o dziwo nie było. Za to trumna była otwarta.

[Aeger Tymon]

Podszedł bliżej, cały czas będąc czujnym. Coraz bardziej zaczynał żałować, że po prostu nie poszedł prosto do domu, głównymi ulicami, nie robiąc sobie żadnych skrótów pomiędzy cmentarzami. Nie był nigdy fanem bajek dla dzieci i młodzieży, gdzie takie wycieczki zawsze kończyły się utratą życia, albo, co gorsza, całego majątku. Jak na razie zaczynało się równie niedobrze, równie typowo i spodziewanie. Miecz trzymał w pionie, na wysokości piersi, szpicem do góry. Chciał być gotowy na wszelkie ewentualności. Zajrzał do środka trumny.

[Marduk Draven]

Trumna zaś okazała się załadowana jakimiś rupieciami. Nie było w niej nawet śladu trupa. Za to obok były ślady butów odciśnięte w błocie. Prowadziły za nagrobek i dalej, między innymi kamieniami nagrobnymi.

[Aeger Tymon]

Aeger szpetnie przeklął. Głównie swoją głupotę i naiwność, chociaż również pogodę, sytuację polityczną, rozkład własności ziemskich w królestwie i pracę Izby Lordów. Tak dla zasady. Przyjrzał się jeszcze rupieciom w trumnie, co by zobaczyć, czy nie ma tam nic wartościowego - bardziej nawet dla jego sytuacji, niż wartościowego w sensie monetarnym. Dotknął tego sztychem miecza, jakby sprawdzał martwe ciało pokonanej bestii. Zwrócił również uwagę na ślady buciorów, które odcisnęły się w błocie. Widział wyraźnie skąd obydwoje przybyli przed paroma minutami, gdzie stanął grabarz i potem jego własne odciski z powrotem, drugą stroną tej niewielkiej alejki między nagrobkami. Dlatego też całkiem sprawnie i bardzo logicznie, jak mu się zdawało, wydedukował, że odciski zostawione w tamtym kierunku należały właśnie do grabarza, który się ulotnił. W głowie człowieka pojawiło się mnóstwo pytań.

[Marduk Draven]

Odpowiedzi mógł zaś znaleźć tylko tam, gdzie był grabarz.

[Aeger Tymon]

No i ruszył.


//Powiem szczerze, że ja byłem przekonany, że napisałem o podążeniu tamtędy. Bo taki po prostu był zamysł - by pójść jego śladem. Mea culpa.

[Marduk Draven]

Podążanie tropem wymagało od mężczyzny niejakiego slalomu pomiędzy nagrobkami. Zaprowadziło go do jednego z wielu drzew. Te było jednak samotne. ÂŚlady od niego odchodziły ku dużej krypcie.

[Aeger Tymon]

Przystanął, widząc wejście do dużej krypty. Sprawdził jeszcze raz ślady, po których podążał, ale uznał, że nie może się mylić - były zbyt świeże, tak wyraźnie, że nawet taki laik jak on potrafił rozpoznać, że zostawił je ktoś wcale niedawno i podążał w tamtą konkretną stronę. Problemem było to, że Aeger wcale nie chciał wchodzić do środka, nie chciał zagłębiać się w ciemności, szukając podejrzaną postać, która na pewno miała coś na sumieniu. Pluł sobie w brodę, że nie poszedł inną drogą, że nie skręcił w inną ulicę, czy że nawet w ogóle zaszedł do tej karczmy wieczorem, nie idąc od razu do domu, jak każdy porządny obywatel.
Ruszył więc przed siebie, w stronę wejścia, rozglądając się za jakimś potencjalnym źródłem światła, które mogłoby mu pomóc w orientacji w terenie. Miecz trzymał przed sobą, pewnie, mocno, trzymając mięśnie na wodzy.

[Marduk Draven]

Niestety, cmentarz, jak to cmentarz - nie posiadał mobilnych źródeł światła. Jedynie latarnie dawały jako taką jasność. Sama krypta rysowała się na kształt koła. Miała szklaną kopułę, która za dnia pewnie wpuszczała do środka światło. Teraz jednak była kolokwialnie o kant dupy. Brama była solidna, mosiężna. Miała nawet płaskorzeźbę, która ukazywała cykl życia od narodzin, aż po śmierć. Nad portal widniał napis głoszacy:
"Z prochu powstałeś - w proch się obrócisz
I do ziemi wrócisz."
Strzelił piorun. Deszcz rozpadał się na dobre, w ostatnim, przed hemisowym zrywie atunusu.

[Aeger Tymon]

Aeger przeczytał napis na reliefie i przyjrzał się przedstawionej scenie. Gdyby miał nieco więcej czasu, byłby dzień, a on wiedział, że ma swobodną drogę wyjścia z cmentarza, to nawet by może i przystanął i zachwycił się kunsztem tego, który to wszystko odlewał. W tej chwili jednak chciał tylko jakoś wyjść z tego impasu, pchnął więc bramę próbując zobaczyć, czy jest zakluczona.

[Marduk Draven]

Brama była ciężka, ale nie zamknięta. Widocznie do jej otwarcia trzeba było więcej siły.