Bitwa o K'efir część III - krwawa jatka

[Nawaar]

Kiellon spojrzał na Dmoenika, który oczywiście miał rację. ÂŻył na tym świecie dłużej od swego dalekiego kuzyna, ale paladyn swoje już widział! - Racja, ale to tak szybko się nie skończy, o nie! Wiesz dlaczego? Ostatnio wiele skurwysyństwa się nas czepia i jestem przekonany, że ten problem uda się rozwiązać niebawem. Wiem, co mówię. Kanclerz królewski, po skończonej rozmowie spojrzał na pozostałych rycerzy, by może coś ujrzeć w ich twarzach, a nóż poza zmęczeniem jakiś wyraz szoku, może większych oczu, że strachu czy coś takiego? Inaczej mówiąc jakąś oznakę mimiczną sugerującą, że coś wiedzą na temat! W tym czasie Gilbert i Henryk skończyli swoje czynności, ale krasnoludom niewiele  już brakowało dosłownie kilka sztychów do końca.Marszałek bractwa będzie musiał zapytać również Themo czy coś znalazł, bo akurat nikt nie przeszukał zwłok, przed egzekucją. - Jak możemy ich pochować?! Krzyknął w stronę tych, co patrzą jeszcze na nieświeże zwłoki.

[TheMo]

Themo obejrzał wisiorek z portretem rodziny. Trochę mu się szkoda zrobiło. Zawiesił go na szyi mężczyzny i odszedł od ciał przeglądając notesik. Próbował go czytać szczegółowo od deski do deski. Przy tym parę razy zerknął na Toruviel tak, by nikt tego nie zauważył, a sama elfka poczuła jego spojrzenie na sobie.
-Głównie zamówienia. Był krawcem.
Teraz, kiedy to powiedział zaczął jeszcze bardziej uważać na zakonników. Przy spisie starał się zwracać uwagę na myrtańskie nazwiska, oraz osobiste notatki.

[Narrator]

Wszystkie nazwiska były raczej valfdeńskie. No, jeszcze się jakiś Abdul abu Zabi z Isgharu przewinął co chciał nowy turban i jakieś tam ubranie jak na szejka przystało. Notes kończy się na zamówieniu sprzed kilkunastu dni.

Bal maskowy, suknia - czerwona lub niebieska z rękawami. WAÂŻNE!

Gilbert i Henryk uznali, że to już chyba koniec oględzin trupów więc ruszyli we dwójkę i uniesli delikatnie kobietę i ruszyli z nią do przygotowanego grobu.
- Coś ciekawego pisze?
Zapytał się Dypold nadchodzącego Themo.

[Nawaar]

Krasnolud natomiast skończył kopać grób dla dziecka, także podszedł do zwłok dziewczynki. Kiellon bez problemu podniósł małe ciało w sumie nie brakowało jej wiele, a byłaby równa już brodaczom! Ludzie dzieci rosły szybko, ale niestety jej czas minął i to przez jakiś drani. Paladyn był zniesmaczony całą sytuacją, lecz cóż mógł teraz zrobić? Nic pozna oddaniem należytej czci. Kanclerz włożył ciało do wykopanej dziury, złożył jej ręce już takie zimne oraz chłodne, i zaczął powoli zasypywać ziemią. W krasnoludzie natomiast krew zaczęła wrzeć! Wściekłość na tych co zrobili była ogromna i niech lepiej przygotuje się ten, co miał czelność zabicia niewinnych z każdą chwilą ciało dziecka, znikało pod ziemią i wkrótce nie było nic widać. Wściekłość uleciała, pozostawiając smutek i żal. Brodacz jeszcze wydukał coś pod nosem. - Pomszczę cię. Na tym zakończył swe czynności z pochówkiem jeden ofiary i pozostał mężczyzna, ale tutaj potrzeba ze dwóch wyższych chłopów.

[TheMo]

Themo dokładnie zakodował większość z tego co tam było napisane. Głównie słowo "ważne".
-Wszystkie zamówienia. Ostatnie sprzed klikunastu dni. Suknia z rękawami.
Zamknął dziennik z trzaskiem i zmierzył wzrokiem zakonnika a potem elfkę.
-Panom może to nic nie mówi, bo żyją w celibacie, ale dla mnie jest ono dziwne. Bowiem jak kobieta ma wybrać sukienkę to jest z tym sporo, za przeproszeniem, pierdolenia. A tu dekolt nie pasuje, a tu kolor się gryzie z kolczykami, albo złe umarszczenie na dole. A tutaj? Ważne rękawy. Nawet kolor bylejaki. I to jedyne zamówienie bez nazwiska. Może Toruviel coś więcej powie, wszak to kobieta i również krawcowa.
Po tych słowach rzucił w stronę elfki dziennik zmarłego.

[Toruviel]

Elfka zręcznie złapała dziennik i szybko znalazła stronę traktującą o sukni, którą ona sama niedawno miała na sobie.
- Hmm...- mruknęła, czytając.- Mam na to jedno logiczne wyjaśnienie.- rzuciła po chwili.- Kobieta nie zamawiała tej sukni. Miała ją dostać. Gdyby zamawiała to niewiasta, byłby opisany dokładny kolor, krój, ozdoby i tym podobne duperele. Dziwią mnie tylko długie rękawy. Obecna moda jest na brak rękawów, czy nawet suknie ramiączek,
do których dodaje się długie za łokieć rękawiczki.- wyjaśniła.- Nasz krawiec nieboszczyk dostał najpewniej zamówienie od mężczyzny na suknię. Możliwe, że jako prezent dla kogoś. Prezent mógł nie odpowiadać, to też krawiec i rodzina mogli zapłacić życiem. Różni to psychopaci chodzą po świecie.- zapuazowała.- Wskazuje na to słowo "ważne". Zamawiający nie chciał by znano jego dane. Więc pewnie zamawiający jest zabójcą, lub zleceniodawcą zabójstwa.

[TheMo]

-Czyli nasz pan krawiec nie umiał uszyć sukni dla niebezpiecznego mordercy. Szkoda, że zamiast zwykłej reklamacji dostał coś takiego. Cóż, mimo wszystko trzeba dorwać tego zabójcę. Jest zagrożeniem dla innych ludzi.
Podsumował krótko całe oględziny, po czym wskoczył na swojego konia. Teraz wystarczy czekać aż brać wierząca upora się z pochówkiem tragicznie zmarłej rodziny i można ruszać dalej. I tak zbyt dużo czasu zeszło im przy tym drzewie. Zwłaszcza, że pod K'efir jest hufiec bractwa, a bandyci pewno wiedzą o ich przybyciu i nie siedzą bezczynnie.

[Nawaar]

Kiellon z Domenickiem zrobili swoje. Brodacz nie miał tutaj nic więcej  do roboty, gdyż trzeba było się zbierać dalej, ale jedno pewne, że sprawcy tego uczynku wkrótce się pojawią na drodze paladyna i wtedy nie będzie zmiłuj. Kanclerz królewski schował szpadel do wozu, gdzie wcześniej sobie leżały następnie, podszedł do konia, który już wiedział, że ma paść do samej ziemi. Proceder ten był wiele razy wykonywany podczas wyprawy na Zuesh. Krasnolud wgramolił się na niego i był gotów do drogi. Ciekawe co los przyniesie towarzyszą i biednemu bractwu.

[Narrator]

Po chwili Gilbert wraz z Henrykiem zajęli się za ciało torturowanego mężczyzny. Uniesli go ostrożnie i pochowali. Odmówili krótko modlitwę nad ciałami zmarłych i zwrócili łopaty. Wsiedli na swoje wierzchowce i czekali na rozkaz wymarszu Marduka wszak to on tu dowodzi. Dypold zerknął jeszcze raz kątem oka na trzy przydrożne groby. Drużyna mogła ponownie wyruszyć w drogę.

[Marduk Draven]

Marduk zamilknął, obserwował tylko wymianę zdań Toruviel i Themo. Elfka wydawała się coś wiedzieć, choć mogło się to tylko zdawać paladynowi. Miał jakiś obraz tej sytuacji, jednakże mętny i nie pełny. Zmówił krótką modlitwę do Zartata i westchnął. Podszedł do swej klaczy. Włożył nogę w strzemię, przerzucił drugą zgrabnie przez zad konia i ją także usadowił w strzemieniu. Usiadł wygodniej. Popatrzył raz jeszcze na groby. I odwrócił wzrok.
- Jedziemy. Nic już tu po nas.- rozkazał. Popatrzył na niebo chcąc ocenić porę dnia- Zatrzymujemy się dopiero po zmroku.- dodał. I ruszył swą klacz.

[Longinus Podbipięta]

No a pora malowala się na popołudnie. Mniej więcej godzina 16 czy 17. Słońce powoli chyliło się ku horyzontowi.

[Nawaar]

Wszyscy byli gotowi na dalszą podróż w końcu, padł rozkaz, także krasnolud ruszył konia, który przystosował się do tempa narzuconego przez Marduka. Brodacz zrównał się z człowiekiem jak było wcześniej planowane, ale nic się nie odezwał, po prostu błądził myślami a jednocześnie pora dnia była ładna zachód słońca był piękny, lecz trójka wisielców mąciła wszystko. Kiellon sobie cicho westchnął, jadąc dalej nie zwracał na razie uwagę na rycerzy, gdyż widząc zwłoki nie zareagowali inaczej niż starzy towarzysze. Mimo to uczył, że trzeba ich pilnować. 

[Marduk Draven]

Znając już mniej więcej porę dnia Marduk wiedział, że mogą spokojnie zajechać ładnych kilka kilometrów. Do zmierzchu pozostało kilka godzin. Głód i pragnienie nie były jeszcze tak duże, by zmuszać do sięgania po zapasy w wozie którym operował Longinus, toteż Draven nie narzekał, nie zatrzymywał kompanii. Postanowił wyrwać się z rozmyślań.
- Więc, Dypoldzie...- zagaił rycerza przerywając głuchą i drażniącą ciszę.- Nie słyszałem jeszcze o waszym zakonie. Jak się on zwie?- spytał.- Dużo macie członków?- dodał po chwili. Kto wie, może by się czegoś dowiedział jeszcze? Spróbować nie zaszkodzi.

[Narrator]

Henryk się oburszył na pytania Marduke'a, ale postanowił się już więcej nie odzywać bo jeszcze do jakiejś tragedii dojdzie. Dypold jednocześnie wyrwał się z letargu i zastanowił się trochę przed odpowiedzią.
- Pełna nazwa zakonu brzmi: Zakon Ubogich Rycerzy Zartata Domu Myrtańskiego. W skrócie można też po prostu używać nazwy Kawalerowie Mieczowi. Obie formy mogą być używane. A jeśli chodzi o członków... Cóż, nie jestem w stanie naliczyć ich wszystkich więc ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, ale mogę jedynie dodać że naszych braci zakonnych jest ponad trzy-cztery setki. A jeśli można wiedzieć, jak wygląda u was stan liczebny? Ale oczywiście nie zapominajmy, że liczba nie jest równa jakości.
Zaśmiał się ze swojego jakże zacnego żartu.

[Marduk Draven]

Marduke pokiwał głową z uznaniem, próbując zapamiętać pełną nazwę z zakonu. Z dużym trudem udało się. Chyba. Zignorował Henryka i jego bulwers. Zaśmiał się z przednio-zacnego żartu Dypolda.
- Hmmm...- zastanowił się po chwili.- Byłoby tak z kilku tysięcy członków. Różnych rzecz jasna rangą.- odrzekł po momencie.- Tak więc dysponujemy zarówno jakością, jak i liczbą.- dodał.

[Longinus Podbipięta]

- Dobrze.- odrzekł paladyn Gascadenowi. Spochmurniał.- Straty są nieuniknione.
 Pochowajcie poległych.- dodał.
Tymczasem do drużyny dojeżdżało trzech jeźdźców...

[Nawaar]

Kiellon mimowolnie wsłuchał się na temat liczebności poszczególnych bractw. W końcu dotyczyło to brodacza bezpośrednio jak i pośrednio, gdyż jednocześnie był marszałkiem jak i paladynem, także jak dojdzie kiedyś do konfrontacji to będzie dość wyrównana wojna, oby do tego nie doszło! Jednak wiadome było, że nikt poda szczegółów dotyczących wyposażenia oraz techniki walki, więc ogólne odpowiedzi, czy też raczej wymijające pewnie nie stanowią faktu autentycznego bractwa ubogich rycerzy. W sumie czas pokaże czy oni w ogóle stanowią jakieś zagrożenie dla Valfden oraz Bractwu ÂŚwitu, czas pokaże! Na teraz te rozważania wyciągnęły go z zamiaru rozlewania krwi i zemsty, na byle kim. Bez dowodów winy mógł najwyżej stać się takim samym złoczyńcą a tak jako "heros" będzie sprawiedliwy! Dziwne rozważania miał w głowie, lecz i te myśli odeszły, gdy na horyzoncie pojawili się kolejni jeźdźcy. Paladyn wątpił w to, że przybyli kolejni kamraci. Dlatego zapobiegawczo wyciągnął muszkiet, by móc ewentualnie zastrzelić jednego z przeciwników. - Ktoś się zbliża. Rozkazy? Dobrze, że zawsze przed wyjściem sprawdza oraz ładuje broń. W oczekiwaniu na wydanie polecenia, rozpoczął obserwacje potencjalnych celów.     

[Longinus Podbipięta]

Longinus popatrzył na Kiellona. Potem wpatrzył się w jeźdźców. Coś błysnęło mu w oczach.
- Broń nie będzie potrzebna, panie marszałku.- powiedział jakby znał jeźdźców. A ci zaś się zbliżali. Pierwszy, z wąsem, w futrzanej czapce i szablą przy boku jechał na gniadym ogierze. Kompania, zwłaszcza Emerick go znali. Był to wszak jego niby krewniak - Jan Skrzetuski! Po jego lewej jechał dosyć otyły jegomość, po prawej zaś inny szlachcic. Niski.

[Nawaar]

- Zaufam ci Longinusie. Rzekł delikatnie, marudząc, a przede wszystkim odkładając muszkiet, by nie wypalił czasem. W miarę poruszania się do przodu wszyscy mogli, zobaczyć sylwetki jeźdźców. Jeden z nich był dobrze wszystkim znany pan Skrzetuski! Krewniak Emericka czyli taka dziesiąta woda po kisielu, aby nie mówić, że to kłamstwo tak długie jak stąd do Myrtany. Jednak mości Skrzetuski, nie był sam widocznie teraz jeździ w kompani jeden z nich był podobny do krasnoluda. Nie, nie ten niski! Tylko gruby i otyły można było rzecz, że i ów waść wypić pewno umiał, co do drugiego nie miał na razie zdania, lecz jak to mówią w małym ciele bije duży duch! - Ta wyspa jest zdecydowanie za mała, że ciągle na niego wpadamy. Powiedział do towarzyszy, którzy byli blisko niego. Oczywiście Kiellon, nie byłby sobą, gdyby nie palnął coś do Emericka. - Emerik twoja rodzina jedzie. W sumie to było tylko ostrzeżenie, ale na pewno jego mina będzie bezcenna, a tłumaczenie się zapewne znakomite będzie.     

[Marduk Draven]

- ÂŚwiat jest zbyt mały, aby Emerick mógł się ukryć przed swą przyszywaną rodziną.- dodał Marduk, parskając śmiechem. Spoważniał jednak bardzo szybko. Zwrócił się w stronę Dypolda.- Dypoldzie, podczas jednej z misji musieliśmy działać potajemnie i poznaliśmy owego szlachcica w środku.- wyjaśnił.- Przez nasze machinacje wyszło na to, że hetman Emerick jest jego krewniakiem, Skrzetuskim. Ja zaś zostałem określony jako Zygfryd de LĂśwe. Radzi byśmy byli, gdybyście podtrzymali naszą tajemnicę.