W głąb Zapomnienia

[Nawaar]

Wszystko szło niemal zgodnie z planem, ale oczywiście jedna osoba nie mogła opanować swych nerwów i musiała, podejść do stolika, gdzie siedział krasnolud wraz z wampirem. Marduke zepsuł brodaczowi przykrywkę, bo jego spacerek odsłonił pozycję paladyna, bawiącego się czarami, co musiało wywołać reakcje u brodacza. - Właśnie teraz przez twoją nadgorliwość panie Draven, zorientowali się gdzie jestem. Rzekł i spojrzał na wampira, który miał słuszność, by wyłączyć skutek działania czaru, lecz dziwne, że nikt będący przy stole nie zareagował jak podszywający się pod Skrzetuskiego, Emerick zaczął się dusić na pokaz. - Robi się. I od niechcenia machnął ręką i to powinno zakończyć efekt działania czaru w międzyczasie, podano posiłek, który brodacz zaczął jeść, gdyż czuł, iż zostanie zaraz zrugany przez głupie kobity, także im więcej zje tym lepiej dla niego. - Zadowolony? Zapytał, pożerając sowicie wysmażoną cebule, którą co rusz popijał wódką. Tera rozpocznie się przedstawienie.

[Narrator]

- Wszystko w porządku, panie? - zatroskała się Jadwiga, widząc że Emerick jednak nie spieszy się z odpowiedzią, tylko charczy i rzęzi jakby się dusił.
- No pomóżcie mu no! Znowu ten krasnal coś zrobił! - zaczynała panikować.

A sam Emerick poczuł że jego problemy głosowe ustępują.

[Marduk Draven]

- Bowiem, ja żem go wygonił, pani.- odrzekł Jadwidze.- Lecz on znowu przybył. Toteż skarcić go chciałem.- dodał.- Na przyszłość, Kiellon... nie baw się darami Zartata.- powiedział cicho, tak, że tylko krasnolud go usłyszał.

[TheMo]

-Choć na jeden dzień wyzwolić się od tych sztywnych dworskich obyczajów. To naprawdę świetne uczucie.
Odszepnął do córki w nadziei, że da się ponieść szaleństwie i w końcu się zdecyduje. Oczywiście z takimi damulkami nigdy nie było łatwo, ale za to jaka nagroda czekała, gdy już się uda. Zwłaszcza, że na horyzoncie były kolejne kłopoty. Jak nie Jadźka to Emerick. No cóż, Znów trzeba było interweniować za pomocą swoich doktorskich umiejętności. Musiał więc opuścić paniusię i podejść do Skrzetuskiego podszytego. Jakoś dziwnie mu wyglądało to duszenie się. Oczywiście nie znał prawdziwej przyczyny. Nie wiedząc co robić uderzył hetmana w plecy z otwartej dłoni, prosto między łopatki. Aż zahuczało w całej karczmie.

[Zaidaan]

Po chwili poczuł jak uścisk z gardła zszedł i miał wrażenie, że już może normalnie mówić, mimo to dalej udawał jakby jakiś atak go złapał. Dopiero gdy go Themo poklepał po pleckach aby to jakoś miało ręcę i nogi. Teraz mógł już przestać udawać tą całą szopkę, przynajmniej jedną. Uradowany nagle zawołał i poklepał Thema po ramieniu.
- Toż to jest prawdziwy i najlepszy lekarz jakiego miałem! Dziękuję ci! A tak wracając do naszej rozmowy. - odwrócił się energicznie z jakimś dobrym humorem. Przyłożył pięść do ust i odchrząknął.
- Ale przecież o suchym gardle nie będziemy rozmawiać! -  nalał sobie i prawdziwemu Skrzetuskiemu piwa. - Pytasz mój drogi krewniaku jak my rodziną jesteśmy. Aa no poprzez dziadka Władysława! Który z rodziny Skrzetuskich jest, a z Krystyną herbu Pobóg się ożenił. A oni trójkę synów mieli, a ja od strony  syna Tadeusza, o w taki to sposób!
Zakończył swoją genaologiczną historię mając nadzieję, że miał rację. Potem jakby spochmurniał patrząc na Marduka i krasnoluda, po chwili złączył wszystkie fakty dwa po dwa i wywnioskował, że to on czary na niego rzucił. Zawiódł się na nim strasznie. Poruszył gniewnie swoim wąsem i wskazał na Kiellona.
- Zygfrydzie, pozbądź się go! Zasłużył na ponowną karę, sto batów co najmniej!

[Narrator]

Skrzetuski zignorował piwo. Węszył podstęp. I był chyba trochę bystrzejszy niż Jadwiga.
-  W mojej rodzinie nie ma żadnego "dziadka Władysława" -  odparł spokojnie, lecz w jego głosie dało się słyszeć pierwsze nuty gniewu.
- Nie znam też nikogo z herbem Pobóg! Gadaj kim jesteś, albo inaczej rozwiążemy tę sprawę! - 

- Och - szepnęła do Thema dziewczyna, którą ten próbował uwieść.
- Mam nadzieję, że jak ja zacznę się dusić, to uratujesz mnie panie w inny sposób - powiedziała do niego.

[Marduk Draven]

Marduke, czy też obecnie Zygfryd ujął Kiellona - Kazmira za ramię. W oczach jednak nie dało się wytyczać intencji zadania cierpienia krasnoludowi.
- Chodźmy, Kazmirze.- rzekł przy tym.- Trzeba wyjaśnić kilka spraw...- rzekł. Wziął flaszkę wódki, będącą częścią zamówienia krasnoluda, otworzył drzwi i wyszedł, czekając na Kiellona.

[Torstein Lothbrok]

Torstein chciał pomóc Emerickowi. Najbardziej jak potrafił. Dopił więc piwo. Polało się trochę po jego brodzie. Popatrzył na pusty kufel po nim, a następnie zaś pierdolnął nim o ziemię, tłukąc go.
- Następny!- ryknął, mając nadzieję, że jego barbarzyństwo odwróci uwagę od Emericka i da mu czas na wymyślenie spójnej i dobrej odpowiedzi.

[Nawaar]

Krasnolud nawet nie zamierzał się ruszać, ale jak zawsze biedak musiał się poświęcać choć chciał dobrze! Tylko szkoda, że zaklęcie źle nakierował i wszystko się posypało, jednakże ciekawe czy i ta sytuacja się nie spieprzy, gdyż niezbyt to wszytko wyglądało i musem jest, że ktoś w końcu zainterweniuje! Być może sam król, lecz brodacz myślał, że w końcu jacyś bandyci zaatakują, żeby jakaś lepsza zabawa była. W każdym razie niemal najedzony, ale nie dopity trunek zabrał mu Marduke, przez co musiał iść za nim i w sumie wiedział jak rozmowa się potoczy i jeśli doszłoby do potyczki będzie ona niezwykle wyrównana! Paladyn wychodząc, zaśmiał się okrutnie w stronę głupich kobit, żeby wyrobić sobie imidź. - Mów, że. Zwrócił się wiadomo do kogo czyli Kanclerza Bractwa ÂŚwitu.

[Zaidaan]

Emerick poruszył wąsem z niezadowolenia, mimo to nie dawał po sobie poznać, że Skrzetuski dobrze węszy.
 - Aj, krewniaku, coś taki podejrzliwy jest? Pewnie żeś po prostu zapomniał o świętej pamięci dziadku Władysławie, bo tyle co dziadziu się ożenił i trójkę synów się doczekał to na wojnę ruszyć musiał, a właściwiej to na paskudną wojnę domową. W młodym jeszcze wieku zginął, niestety. A babka wtórnie za mąż wyszła, co ostatnią przedstawicielką herbu Pobóg była i dlatego też nie znasz nikogo z tym herbem, o. A tym drugim mężem był Franciszek, bogaty mieszczanin, gdzie po tym jak synowie w dorosłość wstąpili, to wyruszyli do Myrtany gdzie tam swoją starość dożyli w nadziei, że uniką w ten sposób kolejnych wojen.

[Narrator]

Skrzetuski nieco się zdenerwował.
- Mam doskonalą pamięć co do mojej rodziny i nie było w niej dziadka Władysława! - warknął.
- Albo łżesz, albo żeś się pomylił. Jeśli to pierwsze... - Położył dłoń na rękojeści szabli. - To rozwiążemy to jak przystało jak dżentelmenów. Ty i ja na placu przed karczmą. Niech bogowie osądzą.

[Marduk Draven]

Marduke napił się potężnie wódki, co było niepodobne do niego. Wszak on kojarzył się z cydrami, winami, kulturą i tym podobnymi rzeczami, z którymi kojarzy się szlachciców. Następnie podał flaszkę Kiellonowi.
- Masz, napij się. To rozkaz.- powiedział z uśmiechem.- I nie, nie sprawdzam Cię.- dodał, zapewniając towarzysza.- Denerwuje i irytuje mnie już ta szopka. Po Twojemu, wkurwia mnie.- dodał po chwili ciszy.- Ciebie chyba też. Więc jak będziemy wracać, to udawaj, że ledwo chodzisz z bólu, a ja będe udawał, że ta Kasia, czy Gosia mi się podoba.- dołożył.- A teraz... powiedz mi, jak kumpel kumplowi - co Cię we mnie wkurwia? Nie chcę mieć nielojalnych towarzyszy, no i przyjaciół, Kiellon.

[Zaidaan]

Emerick zastanawiał się teraz czy dalej łgać i wierzyć, że może jednak prawdziwy Skrzetuski uwierzy w jego słowa, bo podobno kłamstwo powtarzane tysiąc razy staje się prawdą jak to pewien wielki człowiek powiedział. Jednak hetman miał już dość tego gadania, które i tak nic dobrego nie wnosi, a może walka wyjdzie lepiej. Emerick pięścią walnął  o stół, aż kufel podskoczył.
- Ileż jeszcze razy mam ci mówić krewniaku o dziadku Władysławie? Skoro do ciebie zwykła mowa nie dociera, to wytłumaczę ci to w ten inny sposób! Może wtedy sobie przypomnisz o dziadku, pewnie teraz w grobie się przewraca z tej niepamięci o nim!
Wstał i czekał na reakcję jego pseudo krewniaka.

[Torstein Lothbrok]

Torstein spostrzegł, że jego dywersja nic nie dała. Postanowił zadziałać inaczej i ostrzej. Zmierzył tego prawdziwego Skrzetuskiego. Chrząknął i splunął, dobrych kilka centymetrów od butów szlachcica.
- Te, szlachcic bez ziemi, a wyjebał Ci kiedyś tak, że zrobiłeś pan kółko po planecie?- spytał.- Jak nie, to polecam się. Nie szanuję takich, co krewnych nie pamiętają, no i takich, co mojego szefa obrażają. Więc się albo ogarniesz, albo zanim Ci tu obecny drugi Pan Skrzetuski nakurwi w czerep, to ja go rozłupię choćby i stołem.- dodał. Poklepał przy tym spoczywający u pasa miecz z czarnej rudy.- A zapewniam, że czarna ruda się przetnie jak przez masełko przez Pana szabelki czy inne chuje muje.

[Narrator]

I tym samym Torstein tylko pogorszył sprawę.
- Dość tego - warknął Skrzetuski. - Ty... - Kiwnął na wikinga. - I ty, "krewniaku". - Wskazał na Emericka.
- Jeżeli macie jakiś honor, to czekam na was na zewnątrz. Rozwiążemy to jak mężczyźni. - Spojrzał na jednego ze swoich towarzyszy.
- Przyjacielu mój, zechcesz wspomóc mnie swoją szablą, aby liczebność była wyrównana? - zapytał. Jego kompan zgodził się i obaj wyszli z karczmy. Czekali na zewnątrz. Zaczął padać deszcz.

[Nawaar]

Krasnolud napił się, bo chciał! ÂŻaden rozkaz zwłaszcza tak bezsensowny nie będzie go ograniczał. Wtedy przyjemny zimny deszcz zaczął padać, dodając do sceny dość wymowy wyraz. - Widzisz niebo płacze. Znaczy, że zaraz zostanie przelana krew i to pewnie niewinna. Kiellon spojrzał w górę, by woda obmyła jego twarz. - Wspaniałe uczucie. Rzekł i zauważył jak dwóch pewnie ważniaków wyszło z karczmy, jakby czekając na kogoś. - Jak myślisz czemu Ci ludzie odeszli od stołów? Któryś z was czyli moich towarzyszy zawiodła, gdyż źle podejmujecie decyzje. Dlatego użyłem czaru na Emericku, ale Ty źle zareagowałeś na to, bo pokazałeś moją pozycję a zaklęcie mogłoby w tym momencie pomóc. Właśnie to mi się w tobie nie podoba. Reagujesz za szybko nie doszukując się drugiego dna. Teraz będą dopiero problemy tak samo było wtedy z tą dziewczyną, ale czy ja jestem nielojalny? Nie powiedziałbym. Paladyn miał idealną okazję do wytłumaczenia się z użycia zaklęcia do tego w idealnym momencie urwał swą wypowiedź. Lepszej okazji, by w tym momencie nie miał i tego był cholernie ciekaw kto zginie! Dlatego popił jeszcze wódki a zabawa będzie przednia. - Nawet ich nie rozdzielaj, bo pogorszysz jeno naszą i tak chujową sytuacje. Wyjaśnił delikatnie jak najlepiej umiał.

[Zaidaan]

Emerick popatrzył na Torsteina wzrokiem, pytającym po kiego chuja się tak chamsko wtrącił pogarszając sytuację. Bez słowa ruszył za Skrzetuskim wcześniej jeszcze podchodząc do Torsteina.
- No i po co to było?
Szepnął do niego retorycznie i wyszedł na zewnątrz. Wtedy też zauważył, że i pogoda się pogorszyła i padać zaczęło. Podszedł do niedaleko zaparkowanych wozów i zdjął z siebie futrzaną czapkę, kontusz i żupan zostając w samej koszuli, hajdawerach i butach oczywiście. Sięgnął do środka po swój miecz z czarnej rudy i stanął naprzeciw Skrzetuskiemu. Sieknął powietrze próbnie sprawdzając czy miecz dobrze leży, i tak oczywiście było.
- A więc... Do pierwszej krwi, prawdaż krewniaku?
Zapytał oglądając swój oręż i ignorując deszcz.

[Dragosani]

Dragosani westchnął. Sytuacja pogarszała się coraz bardziej. Może powinien interweniować? Nieee. Jeszcze nie. Ale wstał i ukradkiem wyszedł za Emerickiem. Był ciekaw pojedynków. A także wolał być w pobliżu, gdyby kogoś poniosło albo sytuacja jeszcze bardziej wymknęła się spod kontroli. Wolał nie zostawiać trupów za ich przejazdem. Wyszedł więc na zewnątrz i oparł się o ścianę obok drzwi.

[Torstein Lothbrok]

- Te no weź. Pomóc chciałem. A teraz jak ich najebiemy, to wyjdzie, że będziesz mieć racje, no.- odszeptał Emerickowi i razem z nim poszedł na zewnątrz. Stanął obok niego. Zmierzył wzrokiem prawdziwego Skrzetuskiego i jego kompana, po czym zerknął na deszczyk. Strzelił palcami i karkiem. i splunął zamaszyście, prawie trafiając szlachcica.-
 Tia. Jeszcze szlachcyca zabijemy i będą nas ścigać po całej wyspie. To jak, gotowi?

[Marduk Draven]

- No możesz mieć rację. Chociaż zaklęcie snu też mogłoby zadziałać...- mruknął w zamyśleniu. Popatrzył na Skrzetuskiego i przydupasa, a zaraz na Emericka i Torsteina. Z początku chciał ruszyć ku nim, lecz przypomniał sobie radę Kiellona aka Kazmira.- Hmm... racja. Niech sami to rozwiążą.- dodał.- Sam nie rozwiążę wszystkich problemów świata. Może być ciekawie.- po chwili spostrzegł Dragosaniego.- O co poszło?- spytał.