Rasher swe dziatki pozna - Hagmar

[Hagmar]

- Dzięki. Hagmar miał plan, opuścił karczmę. Miasto też. Udał się w kierunku o którym wspomniał karczmarz. Postanowił ich wytropić. Był w końcu kiedyś myśliwym. Tak więc udał się te kilkaset metrów od miasta. Tam gdzie leżały zwłoki chłopaka kelnerki. Hagmar chciał sprawdzić skąd mógł paść strzał.

[TheMo]

Chłopak dalej tam leżał. Nie wygląda, by gdzieś się wybierał. Wydedukowałeś, że strzał padł z lasu. Sądząc po głębokości wbicia strzały, było to kilkadziesiąt metrów.

[Hagmar]

Trop był, Hagmar sięgnął po łuk i wszedł w las. Idąc śladem strzały szukał przy okazji tropów, śladów, wydeptanej ścieżki czy czegokolwiek świadczącego o tym że tędy przechodzili ludzie.

[TheMo]

Po drodze wdepnąłeś w gówno. Dość świeże.

[Hagmar]

Hagmar, jak przystało na myśliwego (byłego) sprawdził czyje to gówno mogło być.

[TheMo]

Było zbyt małe i regularne jak na jakieś większe zwierze. W pobliżu walały się też liście ubabrane gnojem.

[Hagmar]

Ludzkie... podcierał się. Hagmar obejrzał dokładniej okolicę, szukając śladów osobnika który tu sie zesrał. Ruszył więc tym gównianym śladem.

[TheMo]

Szukając śladów znalazłeś typowe poszlaki. Połamane gałęzie i głębokie odciski butów, jakby kogoś porządnie pogoniło.

[Hagmar]

ÂŁadnie... Hagmar pewniej chwycił łuk, cały czas idąc po śladach. Powoli i ostrożnie.

[TheMo]

Usłyszałeś jakieś głosy i poczułeś swąd palonego mięsa.

[Hagmar]

Ognicho, tu was mam kozojebcy... Hagmar ruszył powoli i ostrożnie w stronę odgłosów i zapachu.

[TheMo]

I będąc skitranym w krzakach zauważyłeś dwójkę osób siedzących przy ognisku. Oni nie widzieli ciebie, więc mogłeś im się przyjrzeć i usłyszeć rozmowy. Jeden z nich miał łuk na plecach, drugi tylko niewielki nóż przy pasie. ÂŻaden z nich nie miał porządnej zbroi.
-Kurwa, mówiłem ci, żeby nie jeść tego zająca, bo jest chory. Wiesz jakie rewolucje żołądkowe teraz mam?
-Mówiłeś, mówiłeś. Trzeba było pilnować, żeby się nie spalił i nie jeść potem całego to byś sraczki nie dostał!
-I widzisz, uratowałem cię od tych męk, biorąc je na siebie.
-Hehe, idź ty głupi.

[Hagmar]

Cholera... oni czy nie? No przecież nie zapytam... Hagmar zaryzykował, wyciągnął miecz i położył miecz na ziemi obok siebie. Sięgnął po strzałę i napiął łuk celując w łucznika. W jego korpus. Wypuścił strzałę prosto w prawdopodobnego bandyte...

[TheMo]

//Pamiętaj o odejmowaniu strzał

I trafiłeś. Prosto w serce. Mężczyzna z łukiem momentalnie padł martwy ba ziemię. Drugi natychmiastowo to zauważył. Szybko uklęknął przy martwym towarzyszu i zaczął go szturchać.
-Robert! Robert! - zawołał rozpaczliwie -Nie umieraj! Kochany, nie odchodź!
I rozpłakał się nad zwłokami.

[Hagmar]

Ja, pierdole... No cóż... Zabił właśnie chyba niewinnego gościa, no cóż wypadki się zdarzają. Nie miał wyjścia... Nałożył na cięciwe kolejną strzałe, naciągnął i wypuścił w tors mężczyzny pochylającego się nad zwłokami.

//Odejme potem

[TheMo]

Mężczyzna dostał w tors, jednak on nie umarł od razu. Padł na ziemię, obok swojego partnera.

[Hagmar]

Hagmar schował łuk do sajdaka, sięgnął po leżący obok miecz, wstał z kucek i obróciwszy klingę ostrzem do dołu ruszył w stronę konającego by go dobić. Musiał, choć chyba zabił dwóch niewinnych ludzi... tak czy inaczej, stanął nad dogorywającym i wbił mu miecz w serce.

[TheMo]

I dobiłeś konającego. Zauważyłeś też, że martwi złapali się wcześniej za dłonie.

[Hagmar]

Bracia albo... Nie! Mózgu, nie! Blee. Hagmar nie był pewien czy to na pewno owi bandyci, szanse były fifty-fifty. Uznawszy że zrobił swoje ruszył do miasta po konia.

[TheMo]

I wrócił zostawiając bandytów-niebandytów. Chociaż bardziej wyglądali na wygnanych kochanków. Przynajmniej dopóki nie zostali zabici. Hagmar za ten czas wrócił do miasta.