Na zachodzie bez zmian II - Wschodni Wiatr

[Silion aep Mor]

Tak więc bez problemu ruszył w stronę wsi gdzie czekają na niego.

[Narrator]

Tak więc bez problemu ruszył w stronę wsi gdzie czekają na niego.

Dojechałeś.

[Silion aep Mor]

Mężczyzna wjechał do wsi i szybko odnalazł miejsce gdzie prawdopodobnie przesiadują Bękarty.
Zeskoczył z konia i wszedł do budynku.
- Masz Kazmierzu dokumenty które znalazłem w środku, mówią o ruchach ich wojsk, niestety kapłan mi uciekł. Teleportował się, nie wiedziałem że jest magiem.

[Kazmir MacBrewmann]

- My też nie, poznaj moją siostre tak w ogóle. Kamirazi, Silion. Trochu dupa że zwiał. A jak sytuacja w Amos? Ile wojska na nas czeka?

[Kamirazi]

- Kamirazi jestem, miło poznać Ukłoniła się nisko, co było raczej męskim zwyczajem, nieco dziwiąc przybysza.

[Silion aep Mor]

Mężczyzna podszedł do stołu i położył na nim dokumenty po czym położył dłoń na ramieniu kobiety. - Witaj Kamirazi, jestem Silion Erenus. Miło mi poznać. - rzekł z uśmiechem.
- Kaziu, nie mówiłeś że masz taką ładną siostrę. - szturchnął go w bok
- Co do tematu, nie widziałem w tej wsi za wiele jakichkolwiek strażników. Paru chłopów z widłami jedynie spotkałem, może to tylko były pozory albo naprawdę w tej chwili nie mają tam nikogo. W tych listach opisane są ruchy ich wojsk, mianowicie wycofali wojska do Nardei i wsi Kozy. Niejacy ÂŁowcy opuścili wyspę i szukają grobowca. Więcej nie wiem.

[Kamirazi]

-Kazimir ma w zwyczaju długo się namyślać, szczególnie co do tematów tak wysokiej wagi. Dziękuję za komplement Silionie, choć trochę przesadzasz. -Nalewa mu kompotu - Napij się, może to jeszcze trochę potrwać...

[Kazmir MacBrewmann]

- Czyli nic nowego. ÂŚwietne że Amos jest puste, ułatwi to robotę. Ale, Merith masz ponoć ważne informacje.

[Silion aep Mor]

- Bardzo dziękuje, napój od pięknej kobiety smakuje podwójnie. - uśmiechnął się do niej i wziął napój. Napił się, trochę mu było sucho w gardle od tego ognia.
- Będziemy tam wchodzić Kaziu? - zapytał.

[Merith]

- Mam. Byłem po drugą połowę tabliczki. Faktycznie wspomina ona o grobowcu w którym spoczywają szczątki demona. Tylko na szczęście słowo demon występuje tu jako metafora, po dracońsku demon to Ruesh Anoshar. Tabliczka ta to fragment kamiennej "księgi". Coś mnie podkusiło i udałem się do wampirzej biblioteki pod Ekkerund, znalazłem tam opowieść o złym i potężnym wampirze. Skazano  go na wieczne więzienie. A nazwano go po starowampirzemu... Dazelmoino czyli demon. I tego właśnie szuka sekta z którą walczymy. Do otwarcia grobowca potrzeba 5 kluczy. Z czego oni mają 4 klucze, i 3 z 4 fragmentów 5 klucza. Są blisko znalezienia ostatniego fragmentu.

[Egbert]

-Było ich dwudziestu. W tej ręce trzymałem wielki dwuręczny topór, a w tej miecz. Zrobiłem wtedy taki młynek, o, dookoła. No i położyłem połowę tych orków za jednym zamachem!
-Ooo... a ilu to dwudziestu?
Dziewczyna patrzyła na rosłego najemnika ze szczerym podziwem i w zdumieniu kiwała głową bawiąc się końcówką warkocza. Ot, tak to właśnie Egbert umilał sobie wolne chwile. Rozmawiając z lokalnymi. Od kiedy przybyły posiłki, rudobrody nie miał prawie nic do roboty. Nie cierpiał bezczynności, tymczasem obecnie nikt nie miał dla niego żadnych zadań. Bękarty, chociaż porządna kompania, nie mogły powstrzymać się od wypicia całego wioskowego piwa. Kiedy zaś tego zabrakło... zaczęli się nudzić. No bo ilu żołnierzy potrzeba do stania na warcie? Niewielu, wszak Gandawa nie była wielką osadą.
-Wiesz, masz bardzo ładne oczy. Znałem kiedyś księżniczkę, której spojrzenie było niemal tak urokliwe jak twoje.
Proste dziewczę niemal zachłysnęło się tym jakże wyszukanym komplementem. Egbert właśnie ujawniał swój ukryty talent oratorski.

[Kazmir MacBrewmann]

- Tak, będziemy. - odpowiedział Silionowi - No więc musimy się śpieszyć. Tak więc wymarsz. Wstał od stołu i skierował się do wycofał.

[Egbert]

-No a jak udało ci się...
-Mogę ci pokazać. O tam, w stajni.
Plany Egberta dotyczące zabrania dziewczyny do stajni w celu wiadomym, to jest by bardziej jeszcze zżyć się tutejszymi, zostały niestety pokrzyżowane przez kaprala. Krasnolud pojawił się gdzieś na horyzoncie, a oddział zaczął powoli szykować się do wymarszu. Najemnikowi nie pozostało nic innego jak tylko westchnąć i poprawić pas z mieczem. Były w końcu rzeczy ważne i ważniejsze.
-No cóż... dokończymy kiedy indziej.

[Mirzak aep Rothgar]

- I koniec wakacji, no cóż życie... a życie jest nobelą... Mirzak był lekko podpity, sam obalił pół litra wódki. Wstał powoli, lekko go zachwiało. Starał się trzymać fason i stać prosto. Czekał aż wszyscy się zbiorą.

[Silion aep Mor]

Mężczyzna wypił wszystko co miał w kubku po czym go odstawił na stół. Przyswoił na szybko wypowiedź Meritha i poprawił płaszcz.
- Tak więc droga Kamirazi czeka Cię misja na poważnie, podniecona i gotowa? - zapytał po czym czekając na nią ruszył do wyjścia.

[Kamirazi]

- Gotowa Silionie, zobaczymy czy jestem warta dołączenia do tej grupki Przed zebraniem się zerknęła mu jeszcze niepewnie w oczy szukając otuchy, następnie podbiegła do drzwi biorąc zrzucone wcześniej niedbale odzienie. Topór błysnął w blasku niewyraźnego oświetlenia izby, czyżby miałby to być znak że jednak będzie potrzebny?
-Nie ma na co dłużej czekać, idziemy.

[Silion aep Mor]

W jego oczach dojrzała oczekiwaną otuchę lecz także coś jakby smutek, ból, emocje które musiał skrywać gdzieś w głębi. Podszedł do dziewczyny i spojrzał na jej toporek.
- W razie czego nie daj się zabić, szkoda by było. - uśmiechnął się - A teraz chodźmy.

[Kamirazi]

Ruszyli, droga ciągnęła się a Kamirazi w milczeniu wciąż zastanawiała się co skrywał mężczyzna, w chwili obecnej mało co mogło zaprzątać jej umysł równie mocno jak sama wyprawa i dawno nie widziany krewny ale osoba idąca obok niej w rzeczy samej była intrygująca. To co wtedy zobaczyła w jego oczach było jej dziwnie bliskie, choć trwała przekonana że nie miała okazji wcześniej go zapoznać -Mało prawdopodobne bym przeoczyła takie spotkanie, pamiętałabym - pomyślała.  Grupa okolicznych mieszkańców, napotykane po drodze chłopstwo podniosło lekko wzrok przerywając na moment swoje zajęcia  -Tak zapewne reagują widząc rzadziej spotykane osoby , mała miejscowość, wszyscy się tu znają - podsumowała w myślach.

[Kazmir MacBrewmann]

Do Kazmira dotarło dopiero teraz że jest ich wszystkich pół setki, a on jeszcze chce garnizon użyć. Kapral poszedł po swego konia przy którym drzemało jego taru, Frodo. Zaś jego papuga sfrunęła z końskiego grzbietu i wylądowała na ramieniu brodacza. Wskoczył na konia i pojechał kawałek by stanąć przed zebraną we wsi kompanią. Był wieczór, słońce powoli się chowało.
- Dobra ludziska, wiem że zaraz noc ale też i zaraz jesień. Dlatego właśnie teraz zaczynamy operacje "Wschodni Wiatr". Oczyścim gminę ze skurwysyństwa i na hemis wrócim do domów. Nasz pierwszy cel to wieś Anos na zachód stąd. Wymarsz! Strzelił przemowę i ruszył powoli, za nim zaś reszta.

//Jest 18:30

[Egbert]

Rzucone przez kaprala hasło podziałało jak magiczne zaklęcie. W jednej chwili wszyscy obecni zebrali się w sobie i znów zaczęli przypominać wojsko. Czas na odpoczynek dobiegł końca. Teraz przyszła pora by porobić żelastwem. Nogi Egberta, które w ciągu jego życia zdążyły już przyzwyczaić się wielogodzinnych marszy, teraz niosły go ku kolejnej walce. Jak w przypadku każdego starcia, tak i tego rudobrody olbrzym wypatrywał z niecierpliwością. Kilkudziesięciu chłopa uderzało butami o suchy trakt dudniąc i wzbijając tumany kurzu. Gdyby ci z Anos mogli ich teraz zobaczyć, pewnie poszczaliby się ze strachu. Pospolite męty i kilku wieśniaków nie powinno być dla Bękartów Rashera wyzwaniem.