Nazwa wyprawy: Ugasić pragnienie
Prowadzący wyprawę: Rikka Malkain
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Bycie mną
Uczestnicy wyprawy: Rikka Malkain
Jak przystało na Astas, to była ciepła i spokojna noc. Przynajmniej dopóki nie nadeszła ta burza. Wiatr nad miastem zerwał się niespodziewanie, gdzieś w oddali zagrzmiało, a zaraz po tym na brudny bruk spadły pierwsze krople deszczu. Nie minęło dużo czasu, aż ulewa rozszalała się na dobre i ulice Atusel zamieniły się w lepkie błotniste aleje. Ci nieliczni, którzy mimo późnej pory wciąż pozostawali na zewnątrz, zabrali się za poszukiwanie schronienia przed lejącą się z czarnego nieba wodą. Cała okolica opustoszała.
Rikka już stanowczo za długo zaniedbywała się w kwestii odżywiania. Czuła się przez to słaba i kompletnie zmarnowana. Komuś takiemu jak ona nie wypadało pokazywać się w towarzystwie w podobnym stanie! Z tego powodu musiała szybko doprowadzić się do porządku. Potrzebowała ludzkiej krwi, jeśli chciała w najbliższej przyszłości podjąć się jakiegoś poważnego zadania. Musiała zapolować. Wampirzyca pamiętała czasy, nie tak dawne zresztą, kiedy niemal każdą wolną chwilę musiała spędzać na porządkowaniu papierów dotyczących spraw królewskiego skarbca. Będąc na dworze Antaresa miała raczej ograniczone pole manewru jeśli chodzi o zdobywanie pożywienia, ale jej kadencja od dawna należała do przeszłości. Znów mogła wyruszyć w noc, jak prawdziwy wolny wampir. Nie była rzecz jasna dzikusem, mimo tego miło było czasem poczuć się w mieście jak łowca. Oczywiście miała jeszcze swoje obowiązki względem Ombros i Kruków, ale one nie przeszkadzały jej ani trochę w byciu sobą. Wszystko wskazywało na to, że jak dotąd nie zwróciła na siebie niczyjej uwagi. Drobna postać owinięta ciemnym płaszczem z wyprawą unikała światła miejskich latarni i przemykała od jednego cienia do drugiego. Znała mniej więcej ścieżki tutejszych patroli, dlatego nie wpadnięcie na oddział straży też nie było dla niej problemem. Poza tym, przy takiej pogodzie nie jeden gwardzista zaniedbywał swoje obowiązki i zamiast wyruszyć na patrol decydował się zostać w cieplutkich koszarach. Po przejściu kilku przecznic Rikka dotarła wreszcie w pobliże właściwego domu. Dobrze wiedziała kto tu mieszka, miała w okolicy kilku zaufanych informatorów. Młoda wdówka po jakimś starym rycerzu, który to podobno zdążył dorobić się za życia małej fortunki. Rikka nie przyszła tu więc tylko po to by zaspokoić głód i odzyskać siły. Liczyła też na dobry zarobek. Po upewnieniu się, że nikt nie patrzy podeszła do drzwi. Nie miała tej nocy ochoty na wspinaczki po ścianach i włażenie oknem, nie miała też dość energii by przemienić się w nietoperza. Dlatego zdecydowała się zwyczajnie wejść frontowymi drzwiami. Jak można się było spodziewać, były one zamknięte. Na szczęście wytrych i zręczne palce wampirzycy powinny załatwić sprawę. Coś zazgrzytało cichutko w zamku i, raz dwa, Rikka znalazła się w środku. Nasłuchiwała. Nic. Jak na razie nikt jej nie wykrył. Wampirzyca zrzuciła z siebie mokry płaszcz i powoli zaczęła rozglądać się po mieszkaniu. Sprawdziła korytarz, jadalnie... Ale nie znalazła tutaj niczego wartego uwagi. Ruszyła zatem ostrożnie na górę, po schodach. Cichutko jak mysz zbliżyła się do drzwi prowadzących do sypialni. Nacisnęła na klamkę. W pomieszczeniu panowały egipskie ciemności, ale ona widziała wyraźnie. W łożu spała dwójka ludzi. Błąd. Jeden człowiek- kobieta i jakiś elf. Elf, nawiasem mówiąc, chrapał bardzo nie po elfiemu. Rikka stanęła przy nich. Podeszła bezszelestnie, ale nawet gdyby wydała jakiś dźwięk to chrapanie mężczyzny i odgłosy ulewy i tak by wszystko zagłuszyły. Delikatnie wpełzła na śpiącego wyciągając przy tym sztylet z zimnej stali. Zakryła mu usta dłonią i poderznęła gardło bez mrugnięcia okiem. Kobieta obok przebudziła się nagle, ale wampirzyca już była na niej. Wbiła w nią swoje kły i zaczęła pić. Już od dawna nie czuła się tak dobrze. W miarę jak z kobiety ulatywało życie, siły morderczyni rosły. Gdy ofiara wyzionęła ducha, Rikka poczuła się już w pełni sił i gotowa do działania. Miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale wolała nie ryzykować, że sąsiedzi jednak ją usłyszą. Zamiast tego rozcięła swojej ofierze szyję by zamaskować ugryzienie. Nie chciała przecież, by ktoś podejrzewał o to zabójstwo wampira! W prawdzie zabitej brakowało trochę krwi, ale łoże było czerwone od posoki elfa. Równie dobrze można by założyć, że należy ona do nich obojga. Po zatarciu śladów Rikka zabrała się za dokładniejsze przeszukiwanie domu. Niestety okazało się, że pogłoski o majątku zgromadzonym przez męża zabitej kobiety były fałszywe, lub zdążyła już ona zainwestować gdzieś zdobyte w spadku pieniądze. Tak czy owak, ten wypad wampirzyca uznała za udany. Może nie zdołała znaleźć niczego wartościowego, ale przynajmniej znowu poczuła smak świeżej krwi. Zrobiła jeszcze trochę bałaganu by nikt nie miał wątpliwości, że chodziło tutaj o włamanie i kradzież, po czym wróciła na dół po swój płaszcz. Szczęśliwa wymknęła się w noc zostawiając uchylone drzwi. W pierwszej kolejności odwiedzi człowieka, który podał jej błędne informacje co do dóbr, jakie miały znajdować się w tym domu. Później pewnie poszuka sobie jakiegoś zlecenia.
Podsumowanie:
Będąc nocą w Atusel, Rikka włamała się do jednego z mieszkań. W środku spodziewała się znaleźć samotną kobietę i trochę cennych drobiazgów. Na kobiecie planowała się pożywić, zaś fanty sprzedać. Ostatecznie jednak wampirzyca zastała właścicielkę domu razem z kochankiem. Zabiła oboje i przeszukała mieszkanie, lecz nie znalazła niczego nadającego się do spieniężenia. Przed wyjściem Rikka zrobiła jeszcze mały bałagan by zrzucić odpowiedzialność za to zamieszanie na którychś z miejscowych bandytów.
KONIEC
//Można zamknąć.
