Rasher swe dziatki pozna - Epikur

[Κεαηυ]

Epikur bez chwili niepotrzebnej zwłoki usiadł na łóżku stojącym bliżej drzwi, lecz po chwili jego umysł ponownie został zmącony przez niepokojące myśli.
A co jeśli karczmarz okrada gości? Bieda teraz po wojnie to i wszystko jest możliwe. Tak dziwnie główkując przybrał odpowiednią pozycje.
Dawno temu nauczono go jak regenerować nadwątlone siły, bez ryzykownego snu, podczas którego wszystkie zmysły pozostają w otępieniu. Po raz ostatni spojrzał na proste pomieszczenie i na swojego towarzysza, całkowicie ignorując to, iż tamten mógłby chcieć omówić dalszy plan podróży. Oczyścił umysł, pozbawiając się chwilowo zbytecznych ulotnych wspomnień, a także myśli, by poddać się odprężeniu. Zamknął oczy, by pozostać w tym stanie, dzięki któremu można odpoczywać. Jak to nazywali? Nie pamiętał. A zresztą... Kogo to obchodzi? Ważne, że działa.

[TheMo]

I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że po dłuższym czasie kolacja zaczęła się odzywać. Pokonała cały przewód pokarmowy i była już u wrót ku wolności. Poczułeś jak napiera na bramy wyjściowe zmuszając cię do przerwania aktualnie wykonywanej czynności i pójścia w specjalne miejsce, gdzie filozofowie dokonywali najgłębszych przemyśleń. Kto wie, może tobie uda się zrozumieć sens istnienia?

[Κεαηυ]

Wyleciał z pokoju najszybciej jak potrafił. Pędził jakby gonił go sam Beliar, prosto ku swojemu zbawieniu, który wkrótce zaistniał tuż przed nim.
Opuścił gacie i jął czynić swą powinność, a potężna kanonada wylądowała na dnie. Siła tego odczucia była tak wielka, iż Epikur znalazł się wręcz w euforii... Po wszystkim z trudem opuścił miejsce o zepsutym powietrzu.
- Zasrany los. - Stwierdził i ponownie udał się w stronę pokoju pokoju.

[TheMo]

Niestety, przy wyjściu nie mogłeś otworzyć drzwi. Jakby coś od drugiej strony je blokowało. A powietrze coraz bardziej przesiąkało niemiłym zapachem. Musisz szybko coś wymyślić, by nie zginąć z zatrucia w wychodku.

[Κεαηυ]

Epikur zaczął się rozglądać po wnętrzu w poszukiwaniu słabych punktów, na przykład zbutwiałych desek. Jednocześnie starał się uważnie przyjrzeć drzwiom, być może po prostu zamek się zaciął. Spojrzał także do dziury odpływowej, skąd wydostawał się nieprzyjemny zapach.
- Prędzej szczeznę niż spróbuję tam wejść. - Stwierdził, przy okazji wymacał pochwę z mieczem, by upewnić się, że ktoś mu go nie podpierdolił, sam przecież go nie odkładał.

[TheMo]

Miecz był na swoim miejscu. Pomieszczenie było nawet schludne, pomijając twoje ostatnie dzieło. ÂŻadnych słabych punktów.Usłyszałeś jak coś walnęło w drzwi, a potem o podłogę. A potem coś w stylu ryku dzikiego zwierzęcia.

[Κεαηυ]

Epikur jak zwykle wpadł na chory pomysł, starając się ocenić ile czasu zdoła wytrzymać jeszcze w tym smrodzie przysunął się do ściany, oczekując aż niepokojąca istota dostanie się do środka, a siła powinna rzucić ją w centrum pomieszczenia, dzięki czemu zdołałby oszacować zagrożenie.

[TheMo]

I mogłeś tak czekać aż do usranej śmierci, gdyż nic się nie działo. Oprócz tego, że twoje ubranie zaczęło przesiąkać zapachem otoczenia.

[Κεαηυ]

- No co jest, kurwa? - Mruknął. Był zaskoczony, najpierw coś wali w drzwi, a potem taka cisza.
Przyłożył ucho do ściany nasłuchując uważnie, by następnie spróbować wyłamać drzwi, uderzając na nie impetem całego ciała.
Jeśli i to nie poskutkuje zamierzał spróbować klingą porobić parę dziur w suficie, by trochę świeżego powietrza zyskać.

[TheMo]

Nic nie usłyszałeś, ale kiedy mocniej naparłeś na drzwi, te otworzyły się. Dopiero teraz usłyszałeś. Plask. Okazało się, że pod drzwiami leżała jakaś pijaczyna, opierając się plecami o wejście, co uniemożliwiało ich otworzenie. Przy mocniejszym popchnięciu nieco go odrzuciło i wylądował twarzą w rzygach. Dodatkowo te zapachy zmieszały się z powietrzem z kibla, więc i tobie się powoli zbierało na zwrócenie kolacji. Chociaż niedawno wyszła inną drogą. Przynajmniej byłeś wolny.

[Κεαηυ]

Epikurowi zbierało się na rzygi, a jak wiadomo najlepiej w takim wypadku jest odwrócić swoją uwagę, kopnął więc pijaczynę, a następnie postanowił go przeszukać, uważając na zawartość żołądka tamtego, która leżała sobie na ziemi. Być może pozostało mu trochę grzywien. Postanowił przy tym nie czynić zbędnego hałasu, biorąc pod uwagę stan pijaka, nie powinien nawet zauważyć kradzieży, zaś jeśli zdoła, to Epikur zamierza zręcznym ciosem w skroń go ogłuszyć.

[TheMo]

Pijaczyna, ledwo przytomna, coś tylko pobełkotał. W kieszeni znalazłeś złamanego skręta. Czego się spodziewać po kimś, kto przed chwilą wszystko przepił. Na domiar złego ktoś zaszedł cię od tyłu. Kiedy się obróciłeś zauważyłeś lekko zachwianego człowieka.
- Co ty wyprawiasz z Crogiem! Zostaw go pedale!

[Κεαηυ]

- Czyżbyś insynuował iż zbliżyłem się do twojego znajomego w niecnym celu? To jest nagroda nieadekwatna do działania które uczyniłem, sprawdzając jego funkcje życiowe i oceniając ogólny stan zdrowotny, tym samym będąc gotowym na działanie mające na celu chronić jego życie. - Epikur zapuścił niezłą wiązankę, spodziewając się iż otumaniony umysł pijaka nie zdoła zbyt szybko tego przetrawić, a to da mu czas na odejście z miejsca.
Nie tracąc więcej czasu spróbował go wyminąć, jednocześnie wypatrując wszelkich oznak które mogłyby zwiastować zbliżający się atak.

[TheMo]

Oznak ataku? Co prawda trzymał jeszcze pion, ale widać było, że ciężko walczy z grawitacją.
- Panie, nie takie stany sie miało.
Podszedł do leżącego kolegi. Ku twojemu zaskoczniu udało mu się go podnieść i wziąć pod ramię, samemu się nie wywracając. W takim ustawieniu oddalili się.

[Κεαηυ]

Epikur pogwizdując wesoło, udał się z powrotem do zajazdu, przy okazji zaśpiewał wesoło.
- Wszystko przemija, los kończy się,
Lecz mówiąc szczerze, nie rusza to mnie,
Starość nie radość, utrata to sił,
Lecz ile pięknych było już chwil.
Nastał kres swawoli, życie mija już,
Los się nie pierdoli, pozostanie po mnie kurz!
Biorąc pod uwagę głośne wyrazy aprobaty, w postaci: "Zamknij mordę, baranie! Cisza nocna jest!", które uznał za niemożność znalezienia właściwych słów, by dać wyraz zachwytowi tą pieśnią, dalej fałszował straszliwie.

[TheMo]

Twoje śpiewy zanikł w głuszy i nawet nikt nie kazał ci się zamknąć, ani ani nawet nie przystanął posłuchać. Trafiłeś więc bez przeszkód do zajazdu.

[Κεαηυ]

- Lipa. ÂŻadnej rozróby wieczorową porą? - Mruknął Epikur po czym udał się do swojego, wspólnego z mężczyzną, którego imienia nie pamięta, pokoju, by choć przez chwilę się zdrzemnąć.

[TheMo]

I spałeś spokojnie aż do rana.

[Κεαηυ]

Epikur wstał bladym świtem i uprzednio patrząc czy mężczyzna, którego od tej chwili w myślach zamierza nazywać "Chujem ze skomplikowanym imieniem" wciąż spoczywa w objęciach Morfeusza, a następnie zejść na dół.

[TheMo]

Korhil, tak dla przypomnienia, już wstał i się ubrał, oraz szykował się do zejścia na dół.
-O wstałeś. Wiesz, nawet wygodne łóżka tu mają. Ubieraj się, będę czekał na dole.
I wyszedł zostawiając cię samego w pokoju.