Związany paktem #5

[Izabell Ravlet]

Gdybym tylko sama wiedziała, czego właściwie poszukuję, pomyślała.
- Mnie zwą Izabell - odparła, robiąc kolejne kroki w ustalonym już kierunku.
- Dziękuję ci za wszystko. I do zobaczenia, skoro tak twierdzisz, bracie - rzekła na odchodne, ze szczerym uśmiechem na ustach. Znowu będzie przedzierać się przez dżunglę sama, ale teraz ciężko już się wycofać. Nie była nawet pewna, którędy miałaby wrócić.
Ruszyła przed się, skupiając się na przeżyciu.

[Hope]

Podążając do celu nie odstępowało Cię uczucie niepokoju, przez cały czas wydawało Ci się, że ktoś Cię śledzi. Nagle tuż przed tobą z kłębu zielonego dymu wyłoniła się tajemnicza kobieta. Wyglądała zupełnie jak Ty, tylko trochę starsza, z siwym włosem i bagażem doświadczeń zarysowanym na twarzy.

[Izabell Ravlet]

Stanęła gwałtownie w miejscu, wzięła szybki wdech i strasznie ciężko było jej wypuścić powietrze z powrotem. Zlękła się, nawet mimo tego, że przeczuwała coś od jakiejś chwili. Gdy pierwsze wrażenie przeminęło i Iz zaczęła wychwytywać szczególiki wyglądu kobiety, zakryła usta dłonią, nie uniemożliwiając oddechu. ÂŁatwiej jej było powstrzymać krzyk. Znajome oblicze, podobna postura i, ach!, siwy już włos na głowie, twarz zaś nie tak gładka. O ile elfka musiałaby być starsza, by tak wyglądać i pojawiać się w kłębie zielonego dymu?
- Czym ty jesteś? - ledwo wydała z siebie głos, robiąc krok w tył. Przez myśl przeszło jej, że to może być jakieś nieznane stworzenie, które zmienia swój kształt. Nie była jednak w stanie skupić się na tyle, bo rozważać teraz przypuszczenia, gdy konkret stał tuż przed nią. Z zapartym tchem czekała na to, co stanie się już zaraz, by móc dobrać odpowiednią reakcję.

[Hope]

- Jestem Tobą a Ty jesteś mną. Możesz zdobyć potęgę, którą posiadam. Jestem nieśmiertelnym arcyliszem, naginam swą wolą rzeczywistość, stoję ponad życiem i śmiercią. Dziecko nocy wie, że cel nie uświęca środków. Ponieważ cel nie istnieje, istnieją tylko środki. Postąp słusznie a czeka Cię potęga o jakiej nigdy nie śniłaś.
Kobieta rozpostarła ręce generując z koniuszków palców energię magiczną o zielonym zabarwieniu. Bujna roślinność dżungli porastająca wzdłuż strumyka zaczęła więdnąć na zawołanie czarodziejki.

[Izabell Ravlet]

Cel nie istnieje, rozbrzmiewało w głowie elfki. Czy to była odpowiedź, na jej pytania? Kobieta mówiła jeszcze o potędze, o życiu i śmierci. Czy Izabell mogła rzeczywiście stać się kimś takim?
- Ja, ja... - zaczęła się jąkać. Wtedy czarodziejka zaprezentowała swoją moc, a pewnie ledwie jej ułamek. Elfce odjęło mowę. Nie wiedziała co o tym sądzić. Magini tak łatwo przyszło odebrać życie, a jednocześnie zrobiła to bez najmniejszego wysiłku. Subtelnie wręcz.
Izabell nie wiedziała co zrobić. Nie mogła wykrztusić słowa, ni ruszyć się z miejsca. Miała mętlik w głowie, i dopiero zaczęła składać słowa arcylisza - jak kobieta się określiła - w zdania.

[Hope]

- Już zapomniałam jaka niegdyś byłam zagubiona. Kiedy przyjdzie czas pozbawisz go życia, będziesz wiedziała co czynić. Tylko środki! Kieruj się...
Nim kobieta dokończyła zdanie wybuchła raniona kulą ognia i rozpłynęła się w powietrzu.

[Izabell Ravlet]

Izabell odskoczyła w tył. Zobaczyła ogień, wybuch i czarodziejka zniknęła. Instynktownie wyciągnęła przed siebie rękę, jakby chcąc powiedzieć "zostań, mam tyle pytań". Zagubiona, pomyślała, jednak to był tylko impuls. Wokół niej coś się działo, więc nie mogła stać bezczynnie. Rozejrzała się za źródłem ognia, bo musiał on być niezależny od arcylisza, skoro ten rozpłynął się w połowie zdania.
Czy ja będę wiedziała co czynić? Ona to ja, i ona wiedziała... Za dużo chyba działo się na raz jak dla elfki.

[Hope]

Nim Izabell zdążyła wykonać kilka kroków napotkała na zabójczynie lisza. Była to arcymagini o jej rysach twarzy.
- Nie rób tego!

[Izabell Ravlet]

Znowu...
Elfka zupełnie nie wiedziała o co chodzi. Nie rozumiała ani słów lisza, ani słów magini. Czego nie ma robić? Ma stanąć, zawrócić i udawać, że nic się nie stało? Jak, skoro stało się tak wiele rzeczy?
Tym razem łatwiej było jej przyjąć to, że widzi inną siebie. Z drugiej strony jednak to była chyba zupełnie inna Iz, co więcej "zabiła" wcześniejszą.
- Ale..., ale czego? - zapytała półświadomie, nie mogąc logicznie połączyć wszystkiego w całość. Tak wiele dziur, tak wiele sprzeczności.
Co zrobić, co ja mam zrobić?, próbowała się uspokoić, co nie było łatwe.

[Hope]

- Nekromancja zmieni Cię w podłego człowieka. Wyrzekniesz się swych bliskich, odtrącisz przyjaciół, jedynie co Ci pozostanie to swoje mroczne eksperymenty. Nie daj się skusić tej ścieżce! Bogowie dali nam żywioły za sprawą, których tworzymy życie. Wiedza arcymagini pozwoli Ci ratować niewinnych, leczyć wątłe ciała śmiertelników i pozostawi Twe sumienie czystym. Nie będziesz musiała wyrzekać się swej natury, pozostaniesz żywa. Możesz być mną, potężną elementalistką, która ma na swoje rozkazy żywioły ognia, wody, ziemi i powietrza. Wystarczy abyś postąpiła słusznie, ocal go gdy nadejdzie czas...
Kobieta rozpłynęła się w powietrzu.

[Izabell Ravlet]

Izabell słuchała słów kobiety. Słowa elementalistki były łatwiejsze do zrozumienia, pozostawiły jednak wiele pytań. Elfka wolno ruszyła w obranym wcześniej kierunku, próbując poskładać myśli. Czujność poszła w las, bo ciężko było podzielić moce przerobowe na uwagę i rozmyślania, a jak nie rozmyślać?
Dwie czarodziejki, które widziała, były chyba jej odpowiednikami w przyszłości. Jednocześnie były one swego rodzaju przeciwnościami i obie miały swoje racje. Chyba. Obie były mną, pomyślała. Nie rozróżniała ich tak łatwo, jak można by rozróżniać dwie zupełnie różne osoby. Wypowiedzi mieszały się. Było jedno zdanie, które szczególnie zapadło elfce w pamięć i przewijało się w jej pamięci częściej niż inne. Która Izabell je wypowiedziała?
Z tak roztrzęsioną jaźnią kobieta parła do przodu. Nie było już odwrotu i będzie musiała wziąć sprawy w swoje ręce, podejmować decyzje. Zabić? Ocalić? Co ja zrobię?

[Hope]

W pewnym momencie wybiegłaś z zarośli na jałowe ziemie. Pośrodku rozpościerała się starożytna, zniszczona i strawiona ogniem wieża.

Usłyszałaś głos zza pleców, po czym twoje ciało uniosło się lekko w powietrze...

[Izabell Ravlet]

- Ruiny - szepnęła, skupiając się na moment na tym, co widzi. Nie mogła przestać rozmyślać, ale teraz już tak łatwo nie uda jej się iść bezmyślnie. Będzie musiała szukać, aż coś znajdzie. Słuchać, aż coś...
Głos. Za nią. Nim zdołała się odwrócić, jakaś siła poderwała ją w powietrze. Zaczęła się rzucać, próbowała się przekręcić do tyłu, dość głośno stęknęła. Bała się. Była kompletnie zdezorientowana, nie myślała już nad Wielkimi i Ważnymi Sprawami. Teraz trzeba było przeżyć. A bez rozeznania sytuacji mogło być to trudne.
Izabell próbowała skupić się bodźcach, które jej ciało odbiera. Czy ktoś ją złapał i podnosi, co to był za głos? Cały czas próbowała też wyrwać się.

[Hope]

Byłaś unoszona za sprawą telekinezy przez bestie, demonicznego mutanta stworzonego na potrzeby mrocznego paktu. Podszedła do Ciebie, powąchała niczym zdobycz i powoli opuściła na ziemię. - Byłam niegdyś tak słaba.

[Izabell Ravlet]

Strach nie minął, wręcz przeciwnie. Gdy bestia się zbliżyła, Izabell wręcz dygotała. Nie dziw więc, że została uznana za słabą.
Czym TO jest?, przeszło jej przez myśl, jednak nie śmiała pytać. Patrzyła, z przerażeniem w oczach. Nawet gdy poczuła grunt pod stopami i usłyszała ludzki głos, nie poczuła się lepiej. Przynajmniej mówiła krótko, ale i tak sens słów nie dotarł do elfki od razu. Wypowiedź mutanta przypominała jakieś zdanie którejś z czarodziejek, ale której? Czy TO też była Izabell? Blondwłosa zaczęła się przyglądać, strach nie ustępował, ale uzupełniała go ciekawość. Co ta bestia zamierza zrobić? Co JA mogę teraz  zrobić?, zastanawiała się, mając nadzieję, że jej życie zaraz się nie skończy. Jeszcze tyle do odkrycia!

[Hope]

Bestia krążyła wokół Ciebie oceniając sytuacje. - Wyglądasz na opanowaną.

[Izabell Ravlet]

Najpierw będzie się nade mną znęcać, pobawi się, a dopiero potem mnie ukatrupi, przebiegło przez umysł elfki. Głośno przełknęła ślinę.
- Ja... - zaczęła, a jej głos drgał. - Ja nie mogę, nie potrafię się postawić. Jestem raczej zrezygnowana. Nie wiem, co zrobić. Widziałam dziś wiele, ale niewiele rozumiem. Teraz jeszcze ty, jakąkolwiek istotą jesteś. Przerażasz mnie - urwała, nie wiedząc dlaczego tak łatwo było jej się wysłowić. Może powiedziała za wiele, ale nie potrafiła tego teraz ocenić.
- A ja chcę przeżyć, chcę się dowiedzieć, zrozumieć - wyszeptała jeszcze i zamilkła. Nie wiedziała, co się może teraz stać. Była kompletnie sparaliżowana.

[Hope]

- Ja za to doskonale wiem co zamierzam! Kobieta rzuciła Tobą o ziemie posługując się telekinezą.

[Izabell Ravlet]

Izabell jęknęła, uderzając o ziemię. Poczuła ból, a do tego paniczny strach zdawał się przejmować nad nią kontrolę. Jeżeli tylko starczyło jej sił, elfka starała się odczołgać się od kobiety, potem ewentualnie wstać i uciekać, byle przed siebie.
Nie mogę tu umrzeć, myślała, nie potrafiąc jednoznacznie określić dlaczego tak myśli. Nie miała na to czasu. Jak mogłaby się w ogóle mierzyć z czymś, co miota nią samą siłą woli? Gdyby była przynajmniej arcyliszem czy elementalistką, jakie widziała, wtedy miałaby, potencjalnie, jakieś możliwości. Ale co może zrobić elfka, ledwo trzymająca miecz w ręce, oprócz ucieczki? Nie licząc poddania się, ale Iz czuła, że to nie jest dobre wyjście dla niej. Nie chciała się poddać. Za to bardzo mocno chciała przeżyć.

[Hope]

Bestia podeszła, jej demoniczna ręka przeobraziła się w ostrze. Wystarczyło jedno cięcie i zostałaś pozbawiona swej prawej kończyny. Upadłaś na kolana trzymając się za kikut, ciało przeszywał okrutny ból. W wyniku utraty krwi traciłaś i odzyskiwałaś przytomność. Po kilku minutach katorgi zdołałaś zatrzymać krwawienie prowizoryczną opaską  z kawałka szmaty. Bestia gdzieś zniknęła. Resztkami sił udałaś się w stronę spalonej wieży. Zbliżając się do zabudowań dojrzałaś przez opary we mgle tłum magów. Po przedarciu się przez zebranych w okręgu widzów dostrzegłaś, że uczestniczą w rytuale...