Filantrop zza grobu

[Devristus Morii]

//Rzymskiej niewolnicy

Devristus cały czas jechał w milczeniu przysłuchując się rozmowie Isentora i Rodreda. Zimny wiatr smagał delikatnie po twarzy pędzacego na koniu adepta czarnej magii, ale do takich temperatur jego ciało już sie przyzwyczaiło. Nie było jeszcze pełnej zimy, ale ta nieuchronnie się zbliżała już wielkimi krokami. Ludzie w wioskach, miastach wyczekiwali wielkich śnieżyc niosących śmierć i zniszczenie. Devristus uśmiechnął się szyderczo.

[Isentor]

Podróż mijała dokładnie tak jak zapowiedział to mistrz. Z dżungli na trakt i drogą w stronę gór Pirytu. Po drodze napotykaliście kupców i podróżnych. Patrzyli oni podejrzliwie na trzech mężczyzn przypominających magów. Po ostatnim ataku terrorystycznym w stolicy, ludzie stracili ufność do istot obdarzonych umiejętnościami magicznymi. O tam spójrzcie - wskazał palcem. Widać już iglicę z dracońskiego chramu.

[Kustosz Archiwów]

Przybyliście na miejsce. Przed chramem wybudowano spory plac, który służył za miejsce rozładunku i załadunku towarów transportowanych do stolicy. Jakiś woźnica poganiał tragarzy zarzucających zabytkowe urny na powóz. Spojrzał na was podejrzliwie, lecz nie tak jak osoby na trakcie. Pracował dla magów i znał magów, jednak nigdy nie spotkał żadnego z was. Wydawało się to dla niego dziwne. Opatrzenie w pobliżu  znajdowała się Pani Kustosz, kończyła wypełnianie formalności załadunku. Jak tylko zostaliście wypatrzeni przez elfkę podekscytowana zaczęła truchtać w waszą stronę.

[Isentor]

Spokojnie Leon. Mistrz poklepał jaszczura po szyi uspokajając go. Zauważywszy jak w jego stronę podąża kustosza zszedł z wierzchowca. Uwiązał Leona obok koni i pogroził mu palcem zakazując zjadania towarzyszy przy żłobie. Witaj moja droga. Dobrze cię widzieć. Jak praca?

[Devristus Morii]

Kiedy dojechali już do celu Devristus zatrzymał Zefira kilka metrów przed wierzchowcem Isentora. Rozejrzał się aby jak zapoznać się z terenem. Przypatrywał się również pracy tutejszych ludzi, którą wykonywali dobrze. Przypomniała mu się jedna z historii, na którą myśl uśmiechnął się. Ostatnio dosyć często się uśmiechał. Z rozmyślań wyrwał go głos Isentora, który to witał się z elfka. Od razu zszedł z konia.

[Kustosz Archiwów]

- Witaj mistrzu! Nawet nie wiesz jak ciesze się, że cię widzę. Chciałam się z tobą skonsultować w sprawie ryciny południowego skrzydła podziemnej kwatery szpitalników. Mam kilka tekstów z niejasnym dialektem i potrzebuję przy nich pomocy. Raporty! Nie dostałam też raportów mam do ciebie tylko próśb.

[Isentor]

Ciebie też dobrze widzieć. Pamiętajcie jak mówiłem wam o gadatliwej Pani Kustosz? Poznajcie Elis, to moi adepci Devristus i Rodred.

[Kustosz Archiwów]

- Witam młodych adeptów magii. Miło mi! Elfka podała dłoń witając się z Devristusem i Rodredem.

[Devristus Morii]

Devristus uśmiechnął się i przywitał się z kustoszem Devristus. Miło Cię poznać. a następnie powiedział cicho pod nosem Mistrz zapomniał też wspomnieć o urodzie Pani Kustosz

[Rodred]

Gdy tylko zatrzymało się to przeklęte bydle od którego cały tyłek mnie boli z radością zeskoczyłem. Przeciągnąłem się dyskretnie i omiotłem okolicę wzrokiem. Przeszkadzało mi to, że z winy jednego maga wszyscy patrzyli na nas podejrzliwie. Od razu zauważyłem kustoszkę tego miejsca, która wyróżniała się całkiem innym nastawieniem do nas. Od razu wzbudziło to moją sympatię do niej. Może nawet bym się ucieszył, gdyby nie niedawne połączenie z przygnębiającym światem zmarłych.
- Witaj.  Odpowiedziałem na powitanie.

[Isentor]

Elis wspomniałaś o raportach. Myślałem, że nanosić jeszcze poprawki i stąd to opóźnienie?

[Kustosz Archiwów]

- Nie mój drogi, wiesz przecież jak szybko dokonuje poprawek. Uśmiechnęła się. Oczekuje powrotu ekspedycji z dolnego poziomu chramu. Nie ma raportów, nie ma poprawek i nie ma paczki do ciebie.

[Isentor]

Kogo tam wysłałaś? Tylko mi nie mów, że tego idiotę, którego przysłali nam z akademii Ilusmirskiej? Długo już nie wracają?

[Kustosz Archiwów]

- Tak poszedł z nimi twój ulubieniec. Roześmiała się. Właśnie rozpoczął się czwarty tydzień od kiedy wyruszyli.

[Isentor]

Eli! Dlaczego nie wysłałaś poczty! To raczej niecodzienne.

[Kustosz Archiwów]

- Codzienne, niecodzienne, oj dobrze wiesz, że ekspedycje potrafią nie wracać tygodniami z tego chramu. Tyle tam tras i wartościowych artefaktów do wydobycia. Przypomnij sobie ile żeśmy tam spędzili badając ryciny stworzenia.

[Isentor]

Masz w tym trochę racji. Potrzebuję tych raportów na wczoraj. Przygotujemy się i pójdę z adeptami do chramu. Przy okazji oprowadzę ich trochę po wykopaliskach.

[Kustosz Archiwów]

- Trochę? Oburzyła się elfka, lecz po chwili na jej twarzy zagościł uśmiech. Jesteście na pewno głodni i zmęczeni po podróży. Odpocznijcie chwilę, tam - wskazała, mamy stołówkę. Zjedzcie coś, bo blado wyglądacie. Niestety nie będę mogła wam towarzyszyć, muszę wysłać jeszcze kilka karawan do stolicy.

[Isentor]

Dziękujemy, zjemy coś. Prawda uczniowie? Chodźmy więc, spotkamy się później Elis. Isentor udał się do stołówki, kucharz przywitał się z nim skinieniem głowy. Dobrze wiedział, że gości króla, lecz nie denerwował się jego obecnością. Mistrz jadał tutaj wielokrotnie podczas swoich wizyt naukowych w chramie. Nawet chwalił sobie kuchnię maurena stojącego za paleniskiem. Witaj! Poproszę trzy razy to samo co zawsze. Do picia słabe wino. Robi się szefie! Mistrz usiadł przy jednej z drewnianych ław pod wiatą. Siadajcie uczniowie, zaraz podadzą nam ciepły obiad.

[Rodred]

Na myśl o posiłku zaburczało mi w brzuchu. Skinieniem głowy pożegnałem się z elfką i ruszyłem do stołu. Usiadłem obok mistrza i z racji braku innych rzeczy do roboty zacząłem rozmowę.
- Mistrzu. Wszędzie cię tak z otwartymi rękoma witają?
Jednocześnie zastanawiałem się co się mogło stać z tamta ekspedycja i czy iście w ich ślady jest dobrym pomysłem.