Stella Artois

[Elizabeth]

- Jestem Elizabeth - skłoniła się w geście przywitania - Będzie miał pan coś przeciwko jak zabiorę się wspólnie z Tristupefem i  Sholi? Muszę dojechać do Atusel, a w grupie zawsze raźniej.

[Funeris Venatio]

- Masz jakieś wyraźne rozkazy, siostro? - zapytał. No wiecie, był kapitanem. Musiał działać według pewnego regulaminu i w ogóle.

[Elizabeth]

- Oczywiście. Wysyła mnie sam Gerin z ważną sprawą - powiedziała uśmiechając się szeroko.

- To co, mogę? Proszę...

[Funeris Venatio]

- No w takim razie nie widzę przeciwwskazań - powiedział spokojnie, wzruszając lekko ramionami.
-  Ci dwaj jednak jadą ariergardą i nie będzie ich w głównym konwoju. A nie wyślę Cię razem z nimi, wybacz. Niezbyt jeszcze jesteś doświadczona i po prostu Cię nie znam. Poza tym potrzebuję kogoś nieco, no wiesz... większego. - Po tych słowach uśmiechnął się lekko, jakby wymuszenie, by Elizabeth nie odebrała tego jako obelgę.

[Elizabeth]

- Ale ja chce z nimi! - postawiła się Elizabeth robiąc się na twarzy.
- Z nimi! I tylko z nimi! - stawiała się ciągle, przekrzykując kapitana.
- Proszę... - powedziała błagalnym tonem i prawie tak cicho jakby szeptała.

[Funeris Venatio]

- No dobrze - powiedział, unosząc rękę i dając znać Elizabeth, żeby nieco przystopowała i nie robiła scen. - Nie pojedziesz wtedy wcale. - Jego głos był beznamiętny i nie zdradzał żadnych emocji. Był zimny, stalowy, może nawet i trochę nieprzyjemny. Kapitan Yamaha bez żadnych ceregieli odwrócił się, dał szybki rozkaz do wymarszu i wspiął się na swojego konia, chcąc ruszyć na czoło kolumny złożonej z trzech wozów i kilku konnych.

[Elizabeth]

Elizabeth było ciężko pogodzić się z porażką. Pokonał ją. Zabrakło jej argumentów. Czuła się bezsilna. Jakby jej zdanie dla nikogo się nie liczyło. Jedynie co mogła zrobić to z smętną miną pojechać na przodzie konwoju.

Rozejrzała się za najbliższym wozem i beznamiętnie wsiadła. Wkurzało ją to, że nie mogła poznać prawdziwych mężczyzn, a musiała się męczyć na przodzie z tym pedziem elfem, który nie umie traktować kobiety z szacunkiem i skłania się do haniebnego szantażu.

[Elizabeth]

// Wysyła mi podwójnie... nie wiem dlaczego, ale się jakoś może dowiem.

[Funeris Venatio]

Elf nic sobie nie robił z całego tego zamieszania. Był kapitanem, musiał dbać o porządek i bezpieczeństwo konwoju i nie mógł zmieniać harmonogramu czy obsady straży przedniej i tylnej z powodu jakiegoś rekruta, który strzela fochy. Zawsze uważał, że kobiety to samo zło i nie wiedział, czemu zostają przyjmowane na służbę do Bractwa. Co prawda była Patricia de Drake, teraz chyba o nazwisku Morii, która stała się aniołem; była też Evening Antarii, podobno już była narzeczona Kanclerza Venatio, z której by sobie otwarcie nie zażartował, lecz to wszystko widocznie było tylko wyjątkiem potwierdzającym regułę. Tak, zapewne.
Elizabeth było chociaż wygodnie. Spoczęła na pace wśród jakichś worków, które były wcale miękkie i dawały się kształtować przy użyciu siły. Mogła więc znaleźć dogodną pozycję. Z przodu pierwszego powozu na którym jechała, na stanowisku woźnicy, siedział jegomość około czterdziestu lat, z długą brodą zaplecioną w warkoczyki. Głowę miał łysą, barki szerokie, a twarz przywodziła na myśl barbarzyńcę z jakiegoś dzikiego plemienia. Nie spojrzał nawet na kobietę, która znajdowała się nieco za nim. Ruszyli...

//Jeżeli chcesz przenieść się od razu do Atusel, bez większych postojów i ceregieli, to po prostu opisz jakoś drogę. Przypominam że jest to kawałek drogi, także będziecie jechać ze... dwa dni? No jakoś tak pewnie.

[Elizabeth]

Elizabeth mając standartowego focha na cały świat, zamierzała zrobić sobie mały kącik tylko dla siebie. Ułożyła worki i ugniotła według swego widzimię, aby lepiej było jej leżakować. Troszkę się zmęczyła, ale efekt był zadowalający. Przynajmniej ją uszczęśliwiał, choć oczywiście wolałaby wylegiwać się w swoim pachnącym, miękkim łóżeczku, które trzymała w swoim pokoiku. No najwidoczniej musiała się zadowolić tym, a i tak pewnie lepiej mieć by nie mogła.

Podróż przemijała powoli, a podskakujący wóz nie zachęcał do wylegiwania się wśród worków. Pomimo, że były stosunkowo miękkie to nadal przy podskokach wbijały się, zadając spory ból delikatnej dziewczynie. Poza tym ile można leżeć i nic nie robić.

Usiadła, bo plecy ją już bolały, a pośladki jeszcze całe i zdrowe. Spojrzała na milczącego woźnicę i dziwiła się.

Jak on może tak siedzieć i nic nie robic, tylko trzyma te lejce. Chyba się zlituje i go trochę zabawie, bo zaraz zaśnie i ja również będę miała kłopoty. Kurde!

Po takim długim czasie ochłonęła już i na czworakach przybliżyła się do woźnicy.

-Hej, jestem Elizabeth - powiedziała wpatrując się w jego plecy.
 
//Jak nie masz nic przeciwko to możemy sobie jeszcze tutaj popisać Najwyżej jak się skończą mi pomysły to opisze dalszą drogę. ÂŁatwiej mi będzie opisać tę ciekawą wycieczkę w krótszych odstępach czasowych.

[Funeris Venatio]

- A ja jestem Hjalti - odpowiedział spokojnie, nadal powożąc wozem. Droga była na razie prosta, jechali wokół pól i łąk, z rzadka rosnących niewielkich kępek drzew i pojedynczych zagajników. Gdzieś tam z boku pracowali ludzie i nieludzie, ktoś ich mijał jadąc w drugą stronę, ktoś inny właśnie wyprzedził na swoim rączym rumaku. Kolumna poruszała się w miarę szybko, lekko podskakując w rytm traktu. Dwóch konnych jechało przed nimi, w straży przedniej. Obok pierwszego wozu, razem z Yamahą, jechał jeszcze jakiś człowiek, już w nieco podeszłym wieku, zbliżającym się pewnie do pięćdziesiątki. W siodle trzymał się jednak pewnie, z gracją i doświadczeniem. W pewnej odległości za kolumną, w ariergardzie, jechało dwóch poznanych przez Elizabeth mężczyzn.

[Elizabeth]

Elizabeth rozciągnęła się z charakterystycznym jękiem, który niektórym panom mógłby się nawet spodować. Ułożyła swoje długie włosy oraz poprawiła się na wozie, bo coś niemiłosiernie się jej wbijało w cztery litery. Długa podróż męczyła ją, a ona mała i młoda wolałaby się ruszać niż bezowocnie siedzieć.

- Ciekawe imię... jesteś stąd? - powiedziała ciepłym głosem, który nie pasował do małej dziewczynki. Nie był już piskliwy i zdenerwowany, ale opanowany, zmysłowy, a przede wszystkim bardzo kobiecy. Jeszcze bardziej zbliżyła się do woźnicy, mając go już spokojnie na wyciągnięcie ręki.

[Funeris Venatio]

- Nie - powiedział i strzepnął lejcami. Dwa wierzchowce zaprzęgnięte w powóz ruszyły jakby nieznacznie żwawiej, a raczej odzyskały wcześniejsze tempo.

[Elizabeth]

- Hihi, to tak samo jak ja. A czy spoza kontynentu? - przybliżyła się jeszcze bardziej, że woźnica mógłby czuć jej oddech na plecach. Wóz przyśpieszając trochę utrudniał poruszanie się, a tętent kopyt sprawiał, że gorzej go słyszała. Dlatego powoli zbliżała się do niego, chcąc go lepiej poznać.

[Funeris Venatio]

- Z kontynentu - odpowiedział beznamiętnym głosem. Nie zwracał uwagi na dziewczynę, cały czas patrząc przed siebie, okazjonalnie taksując wzrokiem okolicę wokół. Wypatrywał niepożądanych i potencjalnie niebezpiecznych czynników zewnętrznych, które mogłyby utrudnić przeprawę. Nikt się nie spodziewał ujrzeć niczego takiego, należało jednak mieć się na baczności. Tak na wszelki wypadek.

[Elizabeth]

- To ja przeszłam niedawno przez portal. Są tu bardzo miłe osoby - dotchnęła delikatnie opuszkami palców jego pleców.

- Nudzę się... - powiedziała przygnębiona, lecz nadal z nadzieją w głosie.

[Funeris Venatio]

Rycerz nic nie poczuł, bo był w zbroi. Stal valfdeńska ma taką nieprzyjemną właściwość, która uniemożliwia przekazanie dotyku poprzez nią na ciało nosiciela. Niektórzy jednak twierdzą, że ma to swoje plusy i pomaga to w jakichs kryzysowych sytuacjach, gdy w stronę owego nosiciela zmierza strzała, miecz, włócznia czy inne coś, co chętnie by pozbawiło kogoś życia.
- Możemy porozmawiać, jeżeli bardzo się nudzisz - powiedział wreszcie.

[Elizabeth]

- Mi się podoba. Długo już jesteś w bractwie? Jaką masz tu funkcję? Masz już wielu tutaj znajomych? - zasypywała go mnóstwem pytań głosem pełen ciekawości i pasji. Elizabeth przestała dotykać woźnice, bo zbroja nie była miła w dotyku.

[Funeris Venatio]

- Jedenaście lat. Zaczynałem jeszcze w Oddziale 251. Jestem rycerzem, mam funkcję... zależną od zapotrzebowań. W kwatermistrzostwie robię. - Odpowiadał spokojnie, bez emocji. Co prawda mówiąc o rozmowie spodziewał się nieco innego tematu, lecz... no właśnie. Czego miał się spodziewać? Na ostatnie pytanie pozwolił sobie nie odpowiedzieć.

[Elizabeth]

- Yhym. To fajnie bardzo. Często wyjeżdzasz z bractwa, czy bardziej siedzisz w opactwie? - pytała trochę bardziej, żeby pogadać, a nie żeby się dowiedzieć. Siedząc zaczęła bawić się włosami, układając sobie jeden długi warkocz.