Stella Artois

[Elizabeth]

- Całkiem ładne imię... Gdzie podróżujesz? Bo ja pragnę dostać się do Atusel, a we dwójkę zawsze bezpieczniej i weselej. - Mimowolnie uśmiechnięta dziewczyna liczyła na to, że ork jest bardziej rozmowny niż teraz.

[Funeris Venatio]

- Tylko że ja nigdzie nie podróżuję - powiedział nieco zbity z tropu.

[Elizabeth]

A nie chciałbyś? No chodź... będzie fajnie. Zwiedzisz świat, pooglądasz ładne widoki. Noooo... nie odmawiaj kobiecie... - patrzyła na niego błagalnymi oczętami. Chciała go złapać za rękę i pociągnąć, ale zbyt słabo jeszcze znała wielkoluda.

[Funeris Venatio]

- A to nie łatwiej Ci się po prostu zabrać z kimś, kto tam się wybiera? - zapytał. W jego oczach i na jego twarzy rodziło się bezgraniczne zdumienie na brak logiczności myślenia tej niewielkiej kobietki. Po co ma ciągnąć gdzieś Dushnika, skoro inni i tak robią to coś, co ona chce? No przecież bez sensu.

[Elizabeth]

- Czyli odrzucasz pomoc niskiej kobiecie... marny mój los. - Odeszła od niego smutna i zawiedziona.

Elizabeth znów rozejrzała się po dziedzińca. Szukała jakiegoś wozu, który byłby przygotowywany do podróży.

[Funeris Venatio]

Trudno powiedzieć gdzie dokładnie Elizabeth szukała, ale można było przyjąć, że jeszcze nie wiedziała, jak cała cytadela Bractwa wygląda. Bo gdzieś tutaj niedaleko, ale jednak nie na jakimś głównym dziedzińcu, były stajnie. Zaraz obok magazyny i takie tam, więc może tam warto spróbować? Bo wiecie, drodzy czytelnicy, Bractwo ÂŚwitu posiada taaaaaki wielki zamek, z jeszcze większym, o taaaaakim, kompleksem budynków około-zamkowych, zwanych często podzamczem. Wszystko w obrębie wielu linii murów i w ogóle, nie wszystko oczywiście dostępne dla postronnych.

[Elizabeth]

Elizabeth złapała się za głowę, rozumiejąc jak wielka jest ta cydatela. Na jej policzkach spływały łzy smutku.

Jak ja tu kogoś znajdę? Tyle miejsc, tyle osób. Nie będę każdego pytać. Poddaję się... - łkała przeraźliwie.

- Albo spróbuje... dla Zartata - mówiła do siebie, przecierając słodkie oczka. Stajnia była dobrym pomysłem. Ruszyła szybkim krokiem, obserwując wszystko wokół.
 

[Funeris Venatio]

Stajnie, stajnie... Albo się kierować zapachem wierzchowców, albo ich odchodów. Nie są pewnie gdzieś najbliżej górnego zamku, gdyż trzeba by było się kierować z każdym koniem przez cały kompleks zamkowy. Jest to pewnie więc gdzieś niedaleko bram, a już na pewno "bliżej niż dalej".
- Sholi, przestań. Przecież do Atusel jedziemy, fajnie będzie... O przepraszam! - powiedział ktoś z tyłu, przez przypadek wpadając na drobniutką i niewielką Elizabeth, która stała zagubiona na środku dziedzińca.

[Elizabeth]

- Ałłł - krzyknęła Elizabeth. Spojrzała się za siebie ze wzrokiem pełen pretensji. Nie podobało jej się, że ktoś na nią wpada. A bardziej wkurzało ją to, że jest niska. Nikt jej nigdy nie widzi.

- Nie szkodzi, przyzwyczaiłam się. Jestem Elizabeth - skłoniła się nisko, próbując się uspokoić. Nikt jej dzisiaj nie zauważał...

//Mam klasowkę, nie będzie mnie przez 1,5h . Sorka. Może uda mi się skończyć szybciej.

[Funeris Venatio]

- Tristupef - powiedział, wyraźnie zażenowany tym, że musiał się przedstawić i użyć tego bezsprzecznie debilnego imienia, które dali mu "postępowi" rodzice, którzy chcieli "być na czasie, lub nawet wyprzedzić swoją epokę". Zaczynali od spraw błahych, jak na przykład nadawanie dziwnych imion swoim dzieciom.
- Sholi - powiedział ten drugi. - Siostra wybaczy - rzekł, patrząc na strój rekruta i widząc wyraźnie, że jest to osoba z Bractwa - ale zaraz odjeżdżamy do Atusel. Nieco nam spieszno. Miłego dnia życzymy i przepraszamy za nieuwagę.

//Mam pracę, nie będzie mnie przez 10 h. Sorka. Raczej nie uda mi się skończyć szybciej.

[Elizabeth]

- Mmmmm, siostro... Fajnie to brzmi - uśmiechnęła się szerzej. Jej oczy były pełne przyjaźni i chęci poznania tych niezwykle miłych osób.

- Siostrzyczka was bardzo polubiła i idzie z wami. I to bez dyskusji - powiedziała stanowczo i radośnie, szybko się przy tym ogarniając. Obtarła jeszcze raz oczy, poprawiła rękami włosy i ruszyła za nimi, szybkim i żołnierskim krokiem.

[Funeris Venatio]

- Proszę bardzo. Do stajni niedaleko - powiedział Tristupef. Spojrzał delikatnie na kobietę, wskazał kierunek marszu wyciągniętą kurtuazyjnie dłonią i oczekiwał na jej pierwszy krok.
- Siostra długo u nas? Nie widziałem wcześniej - powiedział ten drugi, co miał normalne imię.

[Elizabeth]

Elizabeth ucieszyła się z uprzejmości panów. Naprawdę nie wierzyła, że są tu takie miłe osoby.

- No wprawdzie od niedawna, ale się staram bardzo. Biegam wszędzie i staram się pomagać. Pewnie jeździłabym konno, gdyby mnie ktoś tego nauczył. Tak to jestem troszkę tu uwięziona, bo każda długa podróż dla moich krótkich nóżek to nieladya wyzwanie. Nieczęsto spotyka się takich miłych młodzieńców - uśmiechnęła się bardziej w stronę chłopaka, który szarmancko przepuścił ją przodem.

[Funeris Venatio]

- A gdzie to Cię teraz niesie, Elizabeth?

[Elizabeth]

- Planowałam do Atusel, a potem do gminy Utamin. Taka mała wycieczka. Może tam mnie będą bardziej potrzebować. - Wyjęła z kieszeni chusteczkę, którą kiedyś dostała od pewnego rycerza. Wydmuchała mocno nos, robiąc duży hałas.

[Funeris Venatio]

- Tak po prostu na wycieczkę? A to lepiej wymyśl jakiś sensowy powód, żeby Cię kapitan zabrał, bo tak, to raczej będziesz musiała dryłować z buta
Doszli właśnie do miejsca, obok którego stały stajnie. Masa koni, siana, słomy i innych takich. No stajnie. Stały tutaj trzy powozy zaprzęgnięte w konie, które miały na pace trochę ładunków. Widać, że rycerze szykowali się do podróży.

[Elizabeth]

Elizabeth zaczęła się śmiać, a może bardziej chichotać. Ciężko było poznać, bo w tym samym czasie zrobiła drobny piruet. Trochę jej się zakręciło w głowie, ale co tam. Lubiła się obracać. Czuła wtedy milutki wiaterek.

- Oczywiście, że mam zadanie, głuptasy. - Spodobali jej się ci życzliwi chłopcy, więc nawet nie krępowała się do nich mówić pieszczotliwie.

- Dostałam misje. Nie rozumiem jej, ale właśnie tam mam się udać. Może tam się wszystko wyjaśni. - Ponownie się uśmiechnęła, tym razem przy tym nachyliła się w stronę Tristupefa.

[Funeris Venatio]

- No to pogadaj w takim razie z kapitanem Yamahą, to ten elf z warkoczykami - wskazał kobiecie postać rozmawiającą z jakimś człekiem ze stajni.

[Elizabeth]

- Muszę? - pytanie brzmiało bardziej retoryczne, bo wiedziała, że nie ma innego wyjścia. - Ale poczekajcie na mnie, zaraz wrócę.

Elizabeth podbiegła do elfa, który wyglądał komicznie z tym warkoczykiem.
- Co to za chłop z warkoczem, hihi - Wolała by mu to powiedzieć, ale lepiej było mu nie podpadać.

- Witam, piękny mamy dzisiaj dzień, nieprawdaż? - próbowała zacząć jakoś inteligentnie i dyplomatycznie rozmowę.

[Funeris Venatio]

Elf zajęty rozmową na początku w ogóle nie zwrócił uwagi, że to do niego skierowane jest to pytanie. Po chwili jednak odwrócił się, spojrzał uważnie na kobietę i z powrotem na swojego rozmówcę. Miał całkiem pucołowatą twarz jak na elfa, czarne jak smoła włosy i szaleńczo niebieskie oczy. Tak abstrakcyjne połączenie stwarzało dziwne wrażenie, które nie dawało spokoju. Coś w nim nie pasowało, najprawdopodobniej właśnie to połączenie poszczególnych elementów. Ubrany był w niepłytowy pancerz wykonany ze stali, jaki nosili niemalże wszyscy rycerze w Bractwie. Przy pasie miał młot, wypolerowany i wyczyszczony.
- Tak, zaiste... Mogę w czymś pomóc? - odpowiedział nieco niepewnie.