Na drodze ku zrozumieniu- Demetris

[Demetris]

Nazwa wyprawy: Na drodze ku zrozumieniu - Demetris
Prowadzący wyprawę: Progan
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: ukończenie zadania szkoleniowego u Respeva
Uczestnicy wyprawy: Demetris


-Las! Oczywiście, z chęcią. Do zobaczenia! - pożegnała się i ruszyła w stronę lasu. A nie było w tym żadnej przesady. Potrzeba przebywania na łonie natury i chronienie jej, płynęło w żyłach Demetris. Najwyraźniej w okolicznym lesie coś na nią czeka. Przeznaczenie? Albo ślepy los.
Opuszczając już ostatnie zabudowania Efehidonu, gdy miała pewność, że nikt jej nie słyszy, nikt nie widzi ani nie śledzi (bo i po co?), zaczęła nucić sobie piosenkę. Prostą, niezbyt znaną, ale idealnie wpasowującą się w sytuację długouchej. -Drogi Lesie, kręta drogo!... I ty piękna górska wodo. Jak daleko w kilometrach...
A jak blisko mego serca- na szczęście "daleko w kilometrach" nie miała, więc jej radość była większa. To, co znała w Elanoi było i tu - na Valfden. Choć nieco inne i jakby nie to samo, lecz podobne. Wszak drzewa i tu, i na kontynencie są takie same. 
Po chwili przestała sobie nucić wesołą melodię, a skupiła się na własnych krokach i na tym jak drobne patyki łamią jej się pod stopami, szyszki rozłupują się, a ukryte wysoko w koronach drzew ptaki mówią do niej.
Szła przez las. Wdychała woń świeżego powietrza, żywicy, igieł sosnowych...

[Progan]

Doszłaś do polany. Polana jak to polana, ale to właśnie na tej polanie usłyszałaś
- Hej, hej, pędraku... Swój czy wróg? - zawołał głos jakiegoś staruszka.

[Demetris]

Z zamyśleń wyrwał ją głos starca. Nie widziała w nim zagrożenia. Odszukała go pospiesznie wzrokiem.
-Oczywiście, że swój!- zawołała do niego.  Staruszek siedział samotnie na polanie... Pewnie wolał wiedzieć, co za licho wkracza na jego teren. -A raczej swoja. Jestem Demetris i na pewno nie mam zamiaru robić nikomu krzywdy. Proszę się nie bać- dodała jeszcze poprawiając wplecione we włosy piórko.  Podeszła do mężczyzny uśmiechając się po prostu.

[Progan]

Dziewczyna nie obcowała z przyrodą od dawna. ÂŻadnego starca bowiem nie było.
- Pomylony pędrak? - zapytał głos staruszka

[Demetris]

-Nie... nie pomylony...- rozejrzała się wokół. Szukała skąd pochodzi ten dźwięk staruszka. Spojrzała pod stopy i na gałęzie drzew. -Pokażesz się? Kim jesteś?

[Progan]

- To zależy... Czy pomoże czy zdepcze? - zapytał... rabaczek.

[Demetris]

-ÂŁoo...- rudowłosa zachwyciła się małym stworzonkiem. Podeszła do niego i nachyliła się. Elfim okiem dostrzegała wiele szczegółów. Na przykład to, że robaczek miał laseczkę do podpierania się. Całkiem miła z niego... ee... gąsienica! -A w czym potrzebujesz pomocy, mały?- ukucnęła naprzeciwko niego. Pewnie dla niego, z tej perspektywy, Demi musiała wyglądać jak wielkolud. Wlepiła swoje zielone oczy w tego zwierzęcego jegomościa.

[Progan]

- Tylko nie mały, pędraku! Chodziłem po tym lesie, kiedy Ty jeszcze siedziałaś w kokonie u swej matki - powiedział staruszek i tupnął laseczkę w kawałek drewna.
- Nie te lata... Dojść nie mogę do celu mojej kolejnej wędrówki.

[Demetris]

-Och, wybacz!- nie chciała przecież obrazić Pana Robaczka. Choć istotnie, jest dość małym stworzonkiem. Mimo wszystko ucieszyła się, że poznała pierwszego mieszkańca lasu. -Dokąd się wybierasz? Na drugi koniec polany? A może dalej w las? Chętnie ci pomogę w tej przeprawie, tylko powiedz dokąd zmierzasz - dla Demetris przejście przez las nie stanowiło większego problemu. Ale taki Pan Robaczek mógł mieć jakieś problemy. Za wysoka trawa, strumyk, ptaki wysoko w górze, szukające pożywienia... Aż się wzdrygnęła na samą myśl, że jej nowy przyjaciel mógł wylądować w dziobie jakiegoś ptaszyska. Chwilę potem przypomniała sobie jednak, że takie jest właśnie koło życia. Jedno z praw, którymi rządzi się przyroda.

[Progan]

- Kiedyś Pędraku - powiedział pouczającym głosem staruszek - Nie było takiego lasu, którego bym nie przeszedł! Ha! Jednak czas płynął, z urwipołcia przerodziłem się w dziadygę w swojej Norce Pod Liściem I Kamykiem. Teraz zaś chciałem znowu poczuć przygodę! Ale zbliża się zima, a ja jestem w połowie drogi do Totemu!

[Demetris]

-Więc nie miałeś sobie równych w podróżowaniu?- uśmiechnęła się serdecznie. -Hm... W takim razie wskakuj - wysunęła do niego delikatnie dłoń, by mógł na nią wejść- Ruszymy do totemu. Znasz do niego drogę? Jeśli tak, to prowadź. To jakieś ważne miejsce?- zagadnęła jeszcze. Była ciekawa dokąd spieszy Pan Robaczek, by zdążyć przed zimą.

[Progan]

Kuśtykając i pełznąc robaczek wszedł na dłoń dziewczyny, a potem hyc hyc, w oka mgnieniu wdrapał się na jej ramię. Pomogły mu w tym fałdki, rzecz jasna ubrań, a nie dziewczyny!
- Chudzina z Ciebie - pokosił na nią oczy i dodał - Ani tym by się sikorka nie najadła, ani zimy byś nie przetrwała. Eh... do Totemu to Ty też się nie zmieścisz.... - rzekł i wskazując laskę kierunek rzekł
- Tam, Pędraczku - powiedział i opierając dwie mini-rączki na mini-laseczce spytał
- To nie wiesz co to Totem? To taka wielka świątynia! Większa od Ciebie! Drewniana, w środku pusta! Dobrze nam tam, wszystkim małym - rzekł i zaśmiał się życzliwe i przyjaźnie.

[Demetris]

-A tam chuda... Ja nie muszę zbierać tłuszczyku na zimę. Przez cały rok mogę jeść tak samo. Zimy nie przesypiam, jak wy. Ciepła wełna robi mi za ochronę. Teraz jeszcze... - popatrzyła w niebo. -... jest dość ciepło. Jak na astas, oczywiście. Spadnie śnieg, przyjdą mrozy, wtedy wystarczy, że znajdę cieplejsze odzienie- wyjaśniła. Domyślała się, że Pan Robaczek wiele już w życiu widział, wiele słyszał, także znał sposoby ludzi, elfów itp na ochronę przed zimnem. Odgarnęła rude kosmyki za ucho, co by nie przeszkadzały stworzonku w podróży.
-Hah, pewnie, że się nie zmieszczę... Mi wystarcz, że do wyciągnę do ogniska dłonie, od razu zimno ustępuje. A potem śpię na wygodnym łóżku po grubą kołdrą. Drewniane Totemy chyba nie są zbyt dobrym miejscem dla elfów na zimę. Tam? - zaczęła iść w wyznaczonym laseczką kierunki. -Jak każesz. Więc w Totemie spędzacie zimę? Wszystkie "pędraki" tam zimują? Pewnie wesołe miejsce z tej świątyni.

[Progan]

- Pędraczki, to takie młodziki, jak Ty! A w Totemie to tylko elita, ekhe, ekhe, starsi! - powiedział staruszek - W Totemie na zimę zawsze ciekawe osobistości! Raku jest najlepszy w grę w kamyki, a Grrabek w listki i płatki! Noo i występy madam Violly, ćmy! Eh! Można siedzieć, popijać kropelki wody albo miodku, opowiadać historie życia!

[Demetris]

-Och... Zapamiętam, pędraki to młodziki.  Aż żałuję, że się tam nie zmieszczę. Zatem starszyzna wcale się nie nudzi, wśród tylu rozrywek. Ja, gdy byłam jeszcze młodsza, nie grałam ani w kamyki, ani w listki i płatki. Urządzaliśmy sobie zawody z rodzeństwem na celność strzałów z łuków. Oczywiście robiliśmy to po cichu, daleko od domu, żeby rodzice nie dowiedzieli się o zabawach bronią - uśmiechnęła się na to wspomnienie. -Potem po cichu wracaliśmy do domu i niepostrzeżenie odkładaliśmy broń. Teraz nie strzela się dla zabawy, ale żeby przeżyć. No ale... Wygodnie ci tam? Wiesz, jak daleko jeszcze? ÂŚwiat pewnie wygląda inaczej z perspektywy ramienia elfki, co nie?- zaśmiała się.

[Progan]

- Ha! Kiedyś to ja ujeżdżałem szpaka! Haha! - zaśmiał się - Tam, na mokradle - powiedział i wtedy właśnie wyszliście na zalane tereny.

[Demetris]

-No no, odważny z ciebie Robaczek. Mogę wiedzieć jak masz na imię?- spytała wreszcie.  I właśnie wtedy weszli na mokre tereny, porośnięte trzcinami i pałkami, zamieszkany najpewniej przez rechoczące żaby, lśniące ważki a także całe mnóstwo ptactwa wodnego. Zwykle w takich miejscach w trzcinach kryły się małe żurawie czekające na matkę; gdzieś niedaleko bobry budowały swe tamy. -Musimy przejść przez mokradła?- Demi umiała pływać, w razie jakby co, nie bała się wody. Jej towarzysz niejedno w życiu robił, więc woda także nie była mu straszna.

[Progan]

- Tam masz kładkę - wskazał mini-laseczką robaczek. Rzeczywiście, pomiędzy trzciną, porośnięte mchem i małymi trawkami przerzucone były przez kolejne suche kępy małe drewniane kładki.
- Jestem Horacy, pędraku.

[Demetris]

-O! Jak miło-skomentowała obecność kładki. Rzadko można znaleźć coś takiego w środku lasu. A może wcale nie byli tak daleko od cywilizacji i szlak był uczęszczany przez miejscowych? Demetris przeszła po nim wygodnie, nie mocząc nawet butów. Odgarnęła trzciny i wysokie trawy. -Horacy! Bardzo męskie imię - zaśmiała się. -Miło mi- dotknęła palcem jego małej laseczki na znak "przywitania". Trudno było wszak podać rękę tak małemu stworzonku, które na dodatek, rączek miało kilka.

[Progan]

Wędrówka przez odkryte tereny nie mogła być cały czas miła i przyjemna. No bo tak. W końcu świat rządził się własnymi prawami. A gruby, tłuściutki robaczek na ramieniu dziewczyny był apetycznym na ptaków. Nad wami zakołowało stado 10 kruków.

10x kruk