Bliżej boga - ÂŚwięta pomsta #4 [Lucas Paladin]

[Lucas Paladin]

Nazwa wyprawy: Bliżej boga - ÂŚwięta pomsta #4 [Lucas Paladin]
Prowadzący wyprawę: Funeris Venatio
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: gotowość awansu na świętego mściciela w Bractwie ÂŚwitu
Uczestnicy wyprawy: Lucas Paladin

- Wierzę Ci przyjacielu, wszak należysz teraz do aniołów boskiego Zartata. - w głowie Lucasa kołotały się różne myśli. Nie pytał innych o ich próby, nie wiedział więc, czego może się spodziewać. Funeris jako anioł został zapewne wtajemniczony w sprawy Zartata. Musiał się więc zdać na swego przyjaciela.

[Funeris Venatio]

//Ty, weź dodaj jeszcze "#4" po słowie pomsta."

- Nim dopełni się wola Pana ÂŚwiatła będziesz musiał ukończyć święcenia, przejść pewną próbę i nauczyć się kilku różnic między ważnymi aspektami naszej posługi. Czy jesteś gotów by spełniło się Twoje przeznaczenie?

[Lucas Paladin]

Lucas nie miał wątpliwości, był pewien swojego miejsca w Bractwie już od momentu kiedy tu dołączył.
- Jestem gotów, bracie.

[Funeris Venatio]

- Mówisz jak prawdziwy sługa Zartata. Zabiorę Cię do miejsca, w którym poznasz różnice pomiędzy pomstą a świętością. Dowiesz się dlaczego walczymy i dlaczego walka o nasze ideały jest czymś słusznym. Nie zostałeś jeszcze pobłogosławiony darem skrzydeł, dlatego chwyć mnie za ręce, pomogę Ci wznieść się w niebiosa.

[Lucas Paladin]

Lucas bez wahania chwycił Funerisa za ręce. Gotów był poznać tajemnice, które dotychczas znane były tylko jemu i Patty. Myśl o zostaniu świętym mścicielem napawała go coraz większą ekstazą i jednocześnie ciekawością. Był gotów sprostać jednak obowiązkom, które boski Zartat w swojej wszechmocy na niego nałoży.

[Funeris Venatio]

Wylądowaliście w miejscu dosyć charakterystycznym. Zielona równina rozpościerała się wszędzie wokół, łagodne pagórki idealnie komponowały się z zieloną trawą porastającą okolicę. Jak okiem sięgnąć wszędzie ten sam widok - bezkresna równina pełna uspokajającej zieleni.
- Byłeś tutaj kiedyś, bracie? Znasz to miejsce?

[Lucas Paladin]

Z tego, co Lucas pamiętał z wydarzeń historycznych to tutał musiała się rozegrać owa wielka bitwa, pomiędzy wojskami Isentora i Meaneba. Miejsce uspokajało paladyna, a jednak miało krwawą historię. Czy taki paradoks występował na wszystkich dawnych polach bitwy? Tego nie wiedział. Odpowiedział Funerisowi:
- Czyż nie tutaj rozegrała się bitwa, którą stoczyli Isentor z Meanebem i ich wojska?

[Funeris Venatio]

W oczy Lucasa wbił się niczym młotem obraz krwi. Obraz pożogi, śmierci, odrąbanych kończyn i strzaskanych czaszek. Połamanych tarcz, wyszczerbionych mieczy, wgniecionych blach pancerzy. Ludzie powykrzywiani w grymasie bólu, umierający w kałuży swoich wnętrzności i ekstrementów uwolnionych w chwili śmierci bądź dojmującego strachu odbierającego władzę w kończynach. Stopione ciała istot, zniekształcone potężnymi zaklęciami do tego stopnia, że nie można było rozpoznać, czy to na czerwonej od krwi trawie leży człowiek, elf, demon czy może zupełnie inna bestia. Lucas zatoczył się pod wpływem nagłej wizji tego, co tutaj się wydarzyło. Znowu widział przed oczami to, co przed momentem. Zieloną, niekończącą się równinę.
- Kto miał rację, paladynie? Kto w tym konflikcie był tym dobrym? Czy Meaneb miał prawo? Czy Isentor ze swoją armią nie zrównał się z nim poziomem czyniąc to, co czynił? Kto miał rację, paladynie? - powtórzył na koniec, wwiercając się swoimi oczami w twarz przyjaciela. Jego źrenice zmieniły kształt, białko oczu straciło swój odcień, a Lucas ujrzał krew. Krew w oczach przyjaciela, która odzwierciedlała wszystko to, co stało się tutaj, co stało się w życiu anioła i samego rycerza stojącego na przeciwko niego.

[Lucas Paladin]

Lucas zastanowił się w myślach nad odpowiedzią, której miał za chwilę udzielić Funerisowi. Nie była ona bowiem łatwa, a i sama wojna zawsze była czymś trudnym do interpretacji. Czy agresor miał słuszność? Czy jego działania były podyktowane uzasadnionymi pobudkami czy może chęcią mordu? Czy obrońca, który wysyła swe wojska na pewną śmierć, jednocześnie zabijając te, które przyśle agresor sam nie staje się agresorem? Lucas odetchnął i rzekł:
- Wojna nigdy nie ma swojej racji. Meaneb nie miał prawa narzuć Valfdeńczykom swojego sposobu bycia i swojej władzy, nikomu nie wolno wchodzić z butami w czyjeś życie, tylko dlatego, że uważa się iż mój sposób myślenia jest lepszy niźli Twój. Wojna to twór okropny, ale i też w dzisiejszym świecie konieczny. Nie można pozwolić agresorowi bezprawnie ingerować w naszą wolność. Isentor miał prawo na miecz odpowiedzieć mieczem. Jeśli nie można słowem, należy pokazać pięść temu, który pragnie nas zdepczeć. Nie ma mądrych wojen.

[Funeris Venatio]

- Mówisz o uciekaniu się do siły, ale czy słuszne jest wykorzystywanie środków naszych wrogów do pokonania ich? Kimże jest człowiek, który w imię dobra postępuje źle? Sądzisz więc, że czynienie rzeczy złych w imię dobra nas usprawiedliwia?

[Lucas Paladin]

- Powiedziałeś bracie o czynieniu zła w imię dobra. Jakżesz będziesz czynić dobro, gdy nie będziesz miał do tego możliwości? Zło pozbawi Cię życia, Twojej najlepszej możliwości do czynienia dobra, jeśli stanowczo nie chwycisz go za pysk i nie pokażesz swoim przykładem jak należy dobro czynić. Zło należy dusić w jego zarodku, gdyż wykiełkuje potem i będzie trudne do wyplenienia. Kim jest człowiek, który broni siebie, swojego mienia, rodziny i wolności? Czyż Isentor czynił źle chroniąc swój lud przed napaścią? Czyż Meaneb czynił dobrze napadając na suwerenność Valfden? - Lucas był pewien swoich przekonań. Człowiek, który broni siebie często nie ma innego wyjścia i musi się uciekać do takich, a nie innych środków. Jak czyni zło ten, kto broni swego życia i godności? Czy zły nie jest ten, który bezpodstawnie atakuje i ucieka się do mordu?

[Funeris Venatio]

- Pamiętaj, lekcja pierwsza. W oczach naszego Pana wszyscy jego wyznawcy są równi, dlatego, że każdy z nich oddaje mu wszystko co ma i robi wszystko na co pozwalają mu ziemskie ograniczenia. Na tych równinach zginęło wiele istnień. Nie widziałem żadnej z tych bitew, ale wszystkie te śmierci unoszą się w powietrzu, niemalże chcą zaciągnąć moją duszę na ich stronę, wpędzić w otchłań... - Funeris zamyślił się na moment, patrząc w jakiś punkt gdzieś daleko, jakby kogoś wypatrywał. - Co więc według Ciebie jest bardziej godnym czynem, cóż ma większą wartość dla Zartata. Obrona niewiasty przed demonem, czy może modlitwa i ofiara złożona przez 7 letnie dziecko? - podjął po chwili?

[Lucas Paladin]

Lucas ponownie odpłynął do przystani swych myśli. Pytanie nie takie proste, ale i też wcale nie trudne.
- Sądzę, że oba te czyny mają w sobie wielką wartość. Teoretycznie mówimy, że nie słowa, a czyny o nas świadczą, ale czy ofiara nie jest czynem? Obrona niewiasty przed demonem chwali naszego Pana pięknym czynem, a wiara i modlitwa dziecka, które są szczere, również stanowią wielką radość w Jego oczach. Zatem sądzę, że oba te czyny są równe w godności.

[Funeris Venatio]

Funeris dotknął niespodziewanie czoła Lucasa prawą dłonią. Paladynowi zakręciło się w głowie i świat nagle stał się czarny. Wszystkie jego zmysły wyłączyły się w tej jednej chwili, a on czuł, że przenosi się w czasie i przestrzeni, wędrując między światami. Po krótkiej chwili niebytu, która wydawała się wiecznością, Lucas zaczął odbierać bodźce. Bicie świątynnych dzwonów wyrwało go z letargu, a oczy zaczęły rozpoznawać szczegóły. Gwar ludzi podróżujących w stronę wielkiej sakralnej budowli wypełniającej cały widok przed paladynem. Strzeliste, smukłe i sięgające nieba wieżyczki, potężna kopuła u szczytu, gigantyczne drzwi i wymyślna rozeta nad nimi. W lewej dłoni poczuł coś zimnego, co okazało się jedną pojedynczą monetą. Gdy spojrzał między swoje zaciśnięte palce okazało się, że jest w ciele siedmioletniego chłopca ubranego w niezbyt czyste i na pewno nie nowe ubranie.

[Lucas Paladin]

Siedmioletnie dziecko? Lucas od razu połączył to z pytaniem, zadanym przed chwilą Funerisa. Z tego, co wywnioskował będzie musiał zachować się podobnie jak w opowieści przyjaciela. Spojrzał na swą dłoń, w której trzymał monetę i rozejrzał się wokół. Był w świątyni, to oczywiste, musiał więc złożyć boskiemu Zartatowi należną ofiarę. Poszukał więc czegoś, co możnaby nazwać ołtarzem i poszedł bliżej. Uklęknął na kolanach i tak zaczął w ciszy się modlić:
- O boski Aniele, Ty, któryś wziął swój początek od Innosa, Pana życia, otocz mnie swoją opieką, abym mógł w swoim życiu być dobrym, jak Ty jesteś dobrym. Abym chronił niewinnych przed złem tego świata, z którym Ty nieustannie walczysz. Spraw, abym był narzędziem Twojego pokoju, tam, gdzie wojna. Abym niósł ukojenie cierpiącym i pociechę płaczącym. Ciebie wielbię Zartacie, największy spośród bogów. - po czym położył na ołtarzu jedyną monetę, którą trzymał w ręku, wszystko, co miał.

[Funeris Venatio]

Lucas był dzieckiem, nie rycerzem. Przed chwilą nie brzmiał jak dziecko, więc nic konkretnego się nie wydarzyło. Czuł, że modlitwa była miła Zartatowi, ale czy na pewno takie słowa powinny właśnie paść?

[Lucas Paladin]

- Zartacie, mamusia mówiła, że Ty jesteś dobry i że zawsze będziesz nas chronił. Chroń proszę mamusię i tatusia, dam Ci nawet pieniążka! To wszystko, co mam. - po czym chłopiec ponownie położył monetę na ołtarzu. Lucas czuł, że właśnie tak powiedziałoby dziecko.

[Funeris Venatio]

- Aaaaa!!! - rozległo się gdzieś za plecami Lucasa. Zimny powiew wiatru przeczesał mu włosy, a krzyk rozniósł się echem pomiędzy ścianami.

[Lucas Paladin]

Lucas natychmiast obejrzał się dookoła szukając źródła krzyku. Nie był w stanie stwierdzić do kogo należał, niemniej jednak to oznaczało, że ktoś potrzebował pomocy. Spojrzał na swoje ciało, czy nadal znajdował się w skórze chłopca, czy ponownie w rycerskim rynsztunku i czekał na dalszy rozwój wydarzeń. Krzyk niewątpliwie go przestraszył, jednak nie odebrał wigoru i zapału.

[Funeris Venatio]

Zimowa zamieć uderzyła w paladyna niczym młotem. Płatki śniegu gnane wiatrem wwiercały się w oczy, gdy Lucas próbował przejrzeć przestrzeń przed sobą dalej niż na pięć metrów. Stał gdzieś pośrodku ruin zamku. Stara warownia już dawno była niezamieszkała, zniszczone arkady pokrywały się śniegiem, a na środku dziedzińca wyrosło nawet drzewo. Młody dąb miał ledwie około czterech metrów wysokości, jego pień można by było objąć ramionami. Dziedziniec zamkowy był kwadratowym placem o boku jakichś sześćdziesięciu metrów, Lucas stał trzy metry od drzewa. Za pniem skulona siedziała młoda kobieta z koszem w ręku. Jej sine i przemarznięte ciało zdradzało skrajne wyczerpanie. Paladyn zauważył, że w śniegu zagrzebany jest jego miecz, nie miał przy sobie jednak żadnej innej broni. Jego pancerz dumnie odbijał płatki śniegu, więc mógł czuć się bezpieczniej. Pawęży nigdzie nie widział. Gdzieś z prawej, wysoko na piętrze krużganków, pojawił się cień. Pikował właśnie w stronę kobiety.



//1x Garguli demon, trzydzieści metrów od drzewa, pikuje z pierwszego piętra.