Schodami do nieba #1

[Patty]

- Wybacz - odpowiedziałam Zariel i zaczęłam odpinać pasy z bronią, kładąc ją na posadzce. Miecz, szabla, kiścień, sztylety, pistolety... Potem zabrałam się za ściąganie elementów pancerza, po kolei kładąc je na posadzce. Gdy już pozbyłam się zbroi, narzuciłam na siebie białą szatę.

[Funeris Venatio]

- Wybacz nam, nie zdawaliśmy sobie sprawy z niektórych aspektów. - W głosie Funerisa naprawdę nie było buty, tylko i wyłącznie pokora i chęć zrozumienia zasad panujących w tym uświęconym miejscu. Nie zwlekając więc ani chwili dłużej Poeta zaczął odpinać wszystkie elementy swojego ekwipunku. Obciążony mieczem pas wylądował na posadzce obok wspomnianej pobrudzonej szaty. Następnie rękawice, naramienniki, kirys, buty, dosłownie wszystko. Kiedy wreszcie był czysty z wszelkich pozostałości tego, co mogło się wydać nieczyste, nałożył białą szatę na swoje wyleczone i naprawdę dobrze zbudowane ciało.

[Nelachel]

Nelachel skinął na znak, że jesteście gotowi, by za nim podążyć. Wyszedł z kaplicy.

[Funeris Venatio]

Ruszyli więc. Idąc karnie za manifestacją śmierci, ponurym żniwiarzem, który wyrywa dusze z ich ciał.

[Nelachel]

Za bramą kaplicy ujrzeliście obfitą w zieleń i kwiatostan wyspę. Nie był to duży obszar ziemi, ze wzniesienia, na którym stała kaplica spokojnie można było dojrzeć plaże. Pośród łąk przechadzały się anioły odziane w szaty podobne do waszych. Niekiedy wśród tłumu pojawiała się sylwetka archanioła odzianego w płytowy pancerz. Budynki przypominały starożytne świątynie, masywne oparte na marmurowych kolumnach przytłaczały rozmachem z jakim zostały zbudowane.
- Niebiańska przystań. Wyspa niedostępna dla śmiertelników, dostępna jedynie dla wąskiego grona wybranych. Elorchajos stworzył to miejsce w zamierzchłych czasach. Służy nam za dom i ostatni bastion światłości na Marancie. Tutaj zrodzili się wszyscy aniołowie po pierworodnym skrzydlatym i tutaj powracają, kiedy ich ziemska skorupa ulegnie zniszczeniu.

[Funeris Venatio]

- Puk, puk, puk do nieba bram... - zanucił sobie Funeris Venatio. Przepiękny krajobraz rozpościerający się przed nimi przywodził na myśl idyllę. Zielone łąki, spokojne postaci przemykające leniwie , gigantyczne budowle stawiane z myślą o pięknie... Prawdziwa Niebiańska Przystań, która niewiele różniła się od tego, co sam sobie kiedyś wyobrażał.
- Miejsce zaprawdę godne sług Pana ÂŚwiatła.

[Nelachel]

- Należę do grona żniwiarzy, jest nas niewielu, ponieważ nasza służba jest ciężka i wymaga wielu wyrzeczeń. Wśród dzieci Zartata odnajdziecie również archanioły. Jestem jedynie przewoźnikiem. O szczegółach porozmawia z wami Zariel. Bywajcie aniołowie.

[Zariel]

- Przejdźmy się po łąkach Niebiańskiej Przystani. Niechaj słowo Zartata wypełni wasze  serca. Pytajcie, od dziś dnia jesteście mym rodzeństwem. Dziećmi Pana ÂŚwiatła.

[Patty]

- Bywaj, Nelachelu - pożegnałam ÂŻniwiarza. Jego sposób bycia, jak i moc, jaką dysponował, wydawały mi się pociągające. Chciałam jednak usłyszeć więcej, zwróciłam zatem wzrok ku Zariel - Czym zatem różnią się archanioły od żniwiarzy?

[Funeris Venatio]

Funeris pożegnał się Nelachelem, pozdrawiając go serdecznie.
- Jak wygląda posługa anielska? Wiem jak to wygląda ze strony śmiertelników, jakimi byliśmy jeszcze kilkanaście minut temu. Ale czym tak naprawdę zajmują się anioły w służbie Zartata? Wybacz, jeżeli jest to zbyt przyziemne i banalne pytanie, ale próbuję zrozumieć całość naszej misji i powołania.

[Zariel]

- Moja droga Patricio, archanioł pozostaje istotą astralną w fizycznym ciele, które przeszło pewną metamorfozę. ÂŻniwiarz jest bytem astralnym, który nauczył się egzystować w świecie śmiertelników. Funerisie nie będziemy obarczać was obowiązkami wybiegającymi poza jurysdykcje bractwa świtu. Pragniemy byście skupili się na obronie Valfden. Być może w hierarchii organizacji zasiadacie wysoko, pełniąc odpowiedzialne funkcje. Tutaj jednak należycie do kasty niższych aniołów. Nie będziemy zadręczać was zadaniami, które zlecane są potężnym archaniołom lub jeszcze silniejszym istotom. Ważne byście pamiętali, że zostaniecie wezwani w obliczu próby. Dlatego, że nawet nasze szeregi nie są niezliczone, zaś wróg przybiera na liczbie i sile z każdym dniem.

[Funeris Venatio]

- ÂŚwietnie zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy dopiero u progu swej posługi i tego, co ona przyniesie.

[Patty]

- W porządku. Jak zrozumiałam, w przypadku śmierci mojego ciała, mój duch powróci tutaj. Ale będziemy mieć możliwość dostania się tutaj bez niszczenia tej powłoki?

[Funeris Venatio]

- Twoja broń, droga Zariel. Została on wykonana z jakiegoś nieznanego śmiertelnikom surowca? Widziałem dobrze, co potrafiła włócznia Kinrai, która przeszywała ciała demonów jak ciepły nóż masło.

[Zariel]

- Zapewne widzieliście spektakularne przedstawienie, którym uraczył was Nelachel. Jeśli będziecie chcieli teleportować się do Niebiańskiej Przystani niezbędne będzie nakreślenie okręgu z odpowiednimi runami. ÂŁaska Zartata zrobi za was resztę. Poznacie te tajniki podczas szkolenia. Niebiańska broń wykuwana jest ze stopu rudy wydobywanego spod góry, na której się aktualnie znajdujemy. Nasz kowal - Hernos, potrafi wytworzyć prawdziwe arcydzieła. Broń przekuwana w jego kuźni wypełniona jest energią samego Pana ÂŚwiatłości. Odwiedzimy go, jeśli starczy nam czasu.

[Funeris Venatio]

- To może teraz zabrzmieć jako najbardziej niewłaściwe pytanie ze wszystkich, które usłyszałaś, Zariel, ale... czy anielskie skrzydła zawsze "wystają" na wierzchu? Nie zrozum mnie źle, ale po prostu zastanawia mnie jak można przywdziać na przykład taki pancerz jak twój, kiedy ma się tak okazałe skrzydła wyrastające z pleców. Czy anioły mają możliwość, by je w jakikolwiek czasowo schować? Podczas snu dla przykładu. O ile niebiańskie istoty snu potrzebują...

[Patty]

- Funeris poruszył ciekawą kwestię. Czy jako anioły musimy spać, jeść, pić? Jak zadziała na nas alkohol?

[Zariel]

- Nasze napierśniki posiadają odpowiednie wycięcia na skrzydła. Nie możemy ich schować, są z nami na zawsze. Skrzydła miałyby Ci przeszkadzać podczas snu? Wręcz przeciwnie, śpi się na nich wyjątkowo dobrze. Sam się wkrótce przekonasz, Twoje skrzydła zaczynają już rosnąć. Jako istota anielska nie potrzebujesz tego, ale bez wody i jadła Twoja ziemska skorupa osłabnie. Twoja energia magiczna nie wystarczy, by utrzymać na siłach śmiertelne ciało przez dłuższy okres czasu. Tak więc, my również jemy, pijemy i jak najbardziej możemy się upić. W przypadku archanioła kwestie te wyglądają zgoła odmiennie.

[Funeris Venatio]

- Archanioł nie potrzebuje tych wszystkich ziemskich... podtrzymywaczy? Jego energia wystarczy sama w sobie, by utrzymać materialną powłokę w odpowiedniej kondycji?

//EDIT: Na jak długo jest to zaplanowane? Dużo mamy punktów programu przed sobą? Pytań żadnych chyba już nie mamy.

[Zariel]

- Dokładnie tak Funerisie. Którą drogą będziecie chcieli podążać w przyszłości?