W poszukiwaniu zaginionego słowa

[Lucas Paladin]

- Jakie to słowo? - Lucas był prawie pewien, że ona wie, gdzie jest ukryty artefakt i naprowadzi paladyna na właściwy trop. Trzeba było jednak zadać odpowiednie pytanie. Lucas uspokoił Lecha, pokazując, że miał nie raz do czynienia z szaleńcami i doskonale wie jak z nimi rozmawiać.

[Funeris Venatio]

Kobieta milczała. Jej niewidzące oczy uparcie skierowane były w ten sam punkt gdzieś daleko na horyzoncie. Wreszcie, bardzo powoli i jakby z wielkim wysiłkiem, odwróciła głowę w stronę Lucasa. Chwyciła dłoń mężczyzny zupełnie tak, jakby dokładnie wiedziała, że ona się tam znajduje. Przejechała opuszkami palców po wierzchniej stronie i spojrzała mu prosto w twarz. Jej tęczówka na moment przybrała kolor wszystkich odcieni tęczy jednocześnie. Lucas ujrzał przed sobą zieloną polanę z wielkim drzewem po środku, grabem. Wokół krążyły czarne niedźwiedzie, a wśród nich leżała naga kobieta, przywiązana do pnia. Zwierzęta wydawały się chronić i pilnować niewiasty przed tym, co miało nadciągać z zewnątrz.

[Lucas Paladin]

Wizja potężnie uderzyła Lucasa. Naga kobieta w otoczeniu czarnych niedźwiedzi? Czyżby to było tajemniczym, zaginionym słowem? Właśnie kobieta? Paladyn dokładnie zapamiętał widok i otoczenie polany, niemniej jednak nie omieszkał oczywiście zapytać staruchy gdzie owa polana się znajduje. Musiał odnaleźć to miejsce, czym prędzej. A wiedział, że to zapewne jeszcze nie koniec zagadek w tej przygodzie.

[Funeris Venatio]

Kobieta nie odpowiedziała. Lech nie wiedząc, że miała miejsce jakaś wizja, zapytał się paladyna co ten ma na myśli.

[Lucas Paladin]

Być może on będzie to wiedział! Myśl, żeby zapytać wieśniaka o położenie polany była wręcz w tej chwili oczywista. Lucas spróbował sobie skojarzyć możliwie najwięcej szczegółów, które zobaczył w wizji i zapytał Lecha:
- Wiecie może gdzie znajduje się zielona polanka z ogromnym grabem w jej centrum? To ułatwi moje poszukiwania.

[Funeris Venatio]

- Polana z grabem? Tutaj raczej nie mamy lasów liściastych. Możliwe, że parę takich drzew będzie rosło trochę na zachód od samego Utamin. Tam jest chyba niewielki lasek.

[Lucas Paladin]

- Niech Ci Zartat wynagrodzi, dobry człowieku. Ruszam w dalszą drogę. - Lucas gwizdem zawołał Nocnego Tancerza, który w okamgnieniu pojawił się u boku swojego pana. Koń był sprawny i dobrze wytresowany. Takiego towarzysza paladyn potrzebował. Silnego i wiernego. Szybko wskoczył na grzebiet konia, delikatnie szarpnął lejce i pognał w kierunku północnym, gdzie miała znajdować się mieścina Utamin, podstawowy cel jego podróży.

[Funeris Venatio]

Lucas niepokojony przez nikogo dotarł wreszcie do miasteczka. Wybudowane na zboczu góry łagodnie opadało do morza. Jedynym miejscem, w którym można było dostać się do środka była brama, przy której stało dwóch strażników opartych o halabardy. Zatrzymali nieznajomego przybysza i okrzyknęli go. Zbliżał się wieczór, robiło się powoli ciemno, więc zaczęto coraz mocniej sprawdzać wszelkich przybyszów. Zwłaszcza, jeżeli nie byli rybakami albo kupcami.


Miasteczko Utamin

[Lucas Paladin]

Paladyn rozbił po drodze mały obóz, aby napoić Tancerza i zjeść trochę wędzonej ryby, podarowanej mu przez Lecha. Musiał przyznać, że ryby gdy są dobrze przyrządzone smakują naprawdę przednio. Niewiele miał jednak czasu na popas, gdyż czekało na niego miasto Utamin. ÂŚwietnie położone, na zboczu góry, z dostępem do morza, stanowiło podstawę dochodów gminy, zapewne utrzymującej się przede wszystkim z rybołówstwa. Gdy Lucas dojechał do bramy, drogę zagrodziło mu dwóch strażników. Typowe środki ostrożności, noc się zbliżała. Paladyn zsiadł więc z konia; chciał pokazać, że nie ma złych intencji i rzekł do nich:
- Lucas Paladin, Marszałek Koronny i Wielki Kanclerz Bractwa ÂŚwitu. Przybyłem załatwić swoje sprawy w waszym miasteczku. Wskażcie mi proszę karczmę, dobrzy ludzie.

[Funeris Venatio]

Strażnicy zmierzyli wzrokiem paladyna. Mało kto podróżował w takiej zbroi na takim koniu z takim rynsztunkiem, więc nietrudno było uwierzyć, że to naprawdę jest Wielki Kanclerz Bractwa ÂŚwitu, a na pewno jeden z ich rycerzy. A Ci, jak wiadomo, byli godni zaufania i w ogóle. Nie widząc więc żadnych przeszkód dwójka mężczyzn skłoniła służbiście głowy, przeprosiła za niedogodność i skierowała Lucasa kilkadziesiąt metrów dalej, pod szyld "Górna Rybka". Z lewej strony zajazdu znajdował się mały plac z wejściem do stajni.

[Lucas Paladin]

Nie sposób było nie skorzystać z okazji, aby zostawić Tancerza w stajni, gdzie mógł się napoić, najeść, odpocząć, a sam mógł zrobić to samo w Karczmie. Pociągnął więc ogiera delikatnie za lejce i poprowadził do stajennego. Rozejrzał się wokół, upewnił się, że jest to odpowiednie miejsce dla jego towarzysza i rzekł do osoby opiekującej się stadem:
- Dbaj o mego konia, aż nie wyruszę z miasteczka. Zapłacę Ci za Twoje usługi, gdy będę po niego wracał. Zapracuj godnie na swą zapłatę, bądź pewien, że Cię sowicie wynagrodzę.

[Funeris Venatio]

Stajenny tylko skinął na znak, że rozumie. To w końcu szanowany zajazd, nie jakaś przydrożna karczma w duszy.

[Lucas Paladin]

Lucas był rad, że stajenny doskonale znał swoje powinności. Oddawał więc Tancerza w dobre ręce, a sam udał się do karczmy, żeby zasięgnąć informacji o polanie. Mieszkańcy na pewno znali okolicę, a skoro Lech powiedział, że te lasy są na zachód od Utamin, to zapewne znajdzie się ktoś, kto tam bywał. Otworzył więc wrota i wszedł do środka. Rozglądał się za szynkwas, liczył, że tam znajdzie oczy i uszy miasta - karczmarza. Podszedł więc do lady i oczekiwał na obsługę.

[Funeris Venatio]

- Witajcie, szlachetny panie. Co mogę zaoferować? Nocleg, napitek, jadło?

[Lucas Paladin]

Lucas uśmiechnął się na widok zacnego powitania.
- Witajcie, karczmarzu. Wszystko najlepiej. Dajcie bochenek świeżego chleba i najlepsze piwo jakie macie. Ile za pokój bierzecie?

[Funeris Venatio]

- 40 grzywien za całą dobę. Plus porządna kolacja i śniadanie, to wyjdzie 50.

[Lucas Paladin]

- Informacje też sprzedajcie? - Lucas zapytał dość poważnie, bo takowych potrzebował na już. - A i byłbym zapomniał. 100 grzywien dla Was, mości karczmarzu. - paladyn położył na ladę 100 monet, oczekując, iż w ten sposób rozwiąże język jegomościa.

2310 - 100 = 2210 grzywien

[Funeris Venatio]

- Ano sprzedajemy.

[Lucas Paladin]

- Powiedzcie zatem - tu Lucas ściszył głos - Co wiecie o zaginionym słowie? - nie spodziewał się wprawdzie, że Karczmarz będzie coś wiedział o magicznych artefaktach, ale spróbować nie zaszkodzi.

[Funeris Venatio]

Karczmarz zmilczał. Odliczył 50 grzywien i oddał je Lucasowi, przekazał również klucz do pokoju i wskazał, że to numer 4.