(Nie)Wesołe jest życie farmera

[Gorn Valfranden]

Gorn postanowił przeczekać tą podłą pogodę, miał nadzieję że prędko się poprawi.

[Funeris Venatio]

Wiało i lało aż do trzeciej nad ranem. Wtedy też wiatr ucichł, deszcz zelżał, aż wreszcie w ogóle się rozpogodziło i można było ujrzeć nocne niebo wypełnione gwiazdami.

[Gorn Valfranden]

Hmm... Muszę poczekać do rana, w nocy będę osłabiony. Rzekł Gorn który wolał poczekać na ranek, niż bać się o życie w nocy.

[Funeris Venatio]

//Napisz w jaki sposób czekasz, niech już wtedy będzie określona godzina, którą sobie tylko wymarzysz.

[Gorn Valfranden]

Gorn czekał, swobodnie rozmyślał o tym co go kiedyś spotkało i innych rzeczach. Rozmyślał tak aż do 9.. rano

[Funeris Venatio]

Pogoda była całkiem ładna, słońce wyszło, nie kryło się za żadną chmurką. Droga nadal była rozmoczona i pełna kałuż.

[Gorn Valfranden]

- Nareszcie, lepsza podłoga czas ruszać. Pomyślał szybko Gorn i ruszył w dalszą podróż ku miasteczku Cetlin.

[Funeris Venatio]

Gorn szedł bardzo zmęczony i wyczerpany, a zniszczony gościniec i powywracanie poniektóre drzewa wcale nie pomagały w upartym dążeniu do wyznaczonego celu. Po jakichś trzech, może czterech morderczych godzinach Gorn wyszedł z lasu i zobaczył swojego konia, który z wolna skubał sobie trawkę na rozstaju dróg, stojąc tuż przy tablicy informującej o kierunkach i odległościach.

[Gorn Valfranden]

- No proszę Pomyślał szybko Gorn, podszedł do konia, wsiadł na niego, i ruszył w dalszą drogę.

[Funeris Venatio]

Tylko w którą drogę ruszył Drago? Tego biedny Mistrz Gry rozgryźć nie mógł, bo i Gorn nie sprecyzował...

[Gorn Valfranden]

Gorn ruszył tam gdzie miał być czyli do pierwszej wsi przed miastem Cetlin.

[Funeris Venatio]

Jednak to nie miała być pierwsza wieś, tylko pierwsza farma przed miasteczkiem Cetlin. Na szczęście owa mieścinka była już w linii prostej i nie dało się zabłądzić, Gorn jako tako szczęśliwy, ale zmęczony dotarł na miejsce. Nie było jeszcze południa, gdy zajechał pod dom gospodarza. Psy oczywiście go obszczekały, dzieciaki ganiały za stąpającym koniem, a sam farmer wyszedł Gornowi naprzeciw, opierając się o widły.

[Gorn Valfranden]

- Dobry, Gorn z Rivi, z kim mam przyjemność?.

[Funeris Venatio]

- John Stewks... - odparł niepewnie, zawieszając na moment głos. Przybysz nie wyglądał na zbira, na poborcę podatków tego skurwiałego hrabiego też nie, więc może to ten z Bractwa?

[Gorn Valfranden]

- Miło mi, jestem z bractwa, wysłano mnie abym rozwiązał pana problem. Rzekł Gorn i wystawił rękę do uściśnięcia.

[Funeris Venatio]

Farmer nieco się uspokoił, lecz podejrzliwy wzrok nadal krążył po wędrowcu i okolicy. Zmierzył go kilkukrotnie i doszedł do wniosku, że to raczej na pewno jest rycerz zakonu braci, miecz Zartata, srata tata tata. Odłożył widły, opierając je o chałupę, dał znak ręką, żeby Gorn poszedł za nim i miarowym krokiem szedł przed siebie. Obeszli dom farmera naokoło, aż dotarli do zbitej z bali i desek szerokiej ławy, która stała przytulona do jakiegoś niewielkiego spichrzu.
- Piwa się napijesz? Pszeniczne. Nie będziem gadać o suchym pysku, nie przystoi.

[Gorn Valfranden]

- Nie trzeba Gospodarzu, wy pijcie, bo macie mi dużo do opowiedzenia.

[Funeris Venatio]

- Siądźmy tedy. - Farmer zaszedł z jednej strony, ręką wstawał drugi koniec. Zamyślił się nieco, nie wiedząc od czego zacząć. Rozglądał się chwilę, jakby szukając punktu zaczepienie.
- Bo widzisz, diaboł mi się zalęgł. Paskudne stworzenie, psoci bez ustanku, depcze uprawy, wykrada zbiory, od czasu do czasu jakiegoś zwierzaka rozwłóczy po podwórzu. Ot tak, dla zabawy najpewniej. Ze trzy dni temu dziurę mi w szopie wybił, obsrał niemożebnie wszystko i tyle go widzielim. Kryje się gdzieś, nie wiadomo gdzie. Da radę coś z tym zrobić, mości rycerzu?

[Gorn Valfranden]

- Zrobię co się da, czy ten ,,Diaboł'' tylko wam się uprzykrzał?, czy innym też, oraz czy też widzieliście go na własne oczy, czy to tylko domysły?, pytam ponieważ wolę być pewny że to przypadkiem, jakiś wrogi sąsiad to czyni.

[Funeris Venatio]

- Inne farmy daleko, ale na targowiskach nikt się raczej nie skarżył. Kilka razy słyszałem, ale to dawniej, teraz się chyba do mnie przeniósł, skurwibąk jeden. A widzieć widziałem, ino ciemno było i żem nie dogonił dziada, ale chyba jakiś taki postawny i włochaty był.