Meandry mej pamięci - M

[Devristus Morii]

Elf również podszedł i położył swą biała lilię.
ÂŻegnaj Mistrzu Gordianie.
Natomiast w myślach nekromanta pomyślał Po raz wtóry się żegnamy Gordianie

[Izabell Ravlet]

Kładąc przyniesioną lilię, kątem oka dostrzegłeś pomarańczową kulę, staczającą się ze zbocza.

[Devristus Morii]

Psioniką elf przyciągnął ją do siebie i złapał swoimi, a raczej darlenitowymi rękoma.

[Izabell Ravlet]

Nastąpiło to, czego mogłeś się spodziewać. Rzeczywistość się wyłączyła, znowu jesteś tylko umysłem w cudzym umyśle. Trwało to krótko, bo już po chwili poczułeś fizyczność swojego ciała. Obraz jest standardowo rozmazany, niewyraźnie słyszysz rozmowy, znajome głosy.

[Devristus Morii]

Mag westchnął i zapanował nad swoim ciałem.

[Izabell Ravlet]

Najpierw pośród rozmów dosłyszałeś głośny szum. Odwróciłeś się i akurat oczy przyzwyczaiły się do sytuacji. Widzisz spory portal. Wokół kręcą się sami znajomi. Jedna z większych wypraw. Dowodzi Gunses. Okolica jest zupełnie obca, takich roślin nie widziałeś nigdzie indziej. To musi być inny wymiar, ale nie Tinrilet. Twoją uwagę zwróciła obecność nawet króla. Wyżej wspomniany wampir niesie figurkę, z którą spotkałeś się już dwukrotnie.

[Devristus Morii]

Wampirzy wymiar uśmiechnął się mimowolnie elf Miło zobaczyć go jeszcze raz, a jeszcze milej tu przebywać.

[Izabell Ravlet]

Starałeś się skupić na otoczeniu, lecz ciągle twój wzrok uciekał ku jednej osobie. Ku królowi Isentorowi. W porównaniu do poprzednich faz, tym razem wręcz zalała cię fala uczuć Darlenita. Widziałeś mężczyznę w szacie, lecz nie takiej, jaką noszą w Gildii. Trzyma on kostur. Srebrny chyba. Do owej broni przymocowany jest kryształ. Ciemnofioletowy. Takiego jeszcze nie widziałeś. Jednocześnie zastanawiałeś się, jakiej magii on odpowiada, bo na pewno nie była to magia żywiołów. Te wszystkie myśli zmurszały się z tym, co aktualnie wiedziałeś. Czułeś mętlik. Rozbolała cię głowa, co nie uciekło uwadze innych. Ktoś do ciebie podszedł.
- Wszystko gra? - zapytał ów jegomość. Masz do dyspozycji cały wachlarz wymówek.

[Devristus Morii]

Tak, ale nie mogę jeszcze przyzwyczaić się do tego wymiaru. Taka dawka nowej wiedzy, obrazów, dźwięków i zapachów spowodowała, że boli mnie głowa.

[Izabell Ravlet]

Byliście w jaskini. Grupa zaczęła wychodzić na zewnątrz. Straciłeś Isentora z oczu, a jednocześnie czułeś, że to o niego teraz chodzi. Ból głowy ustawał, lecz nie opuścił cię. Nienaturalnie często mrużysz oczy, co przekłada się na ograniczoną widoczność.

[Devristus Morii]

Elf postanowił polegać na pozostałych zmysłach, a najbardziej słuchu. Wytężył słuch aby mógł usłyszeć charakterystyczny głos Isentora, ale również próbował go wyłapac wzrokiem przy okazji nie tracąc figurki z oczu.

[Izabell Ravlet]

Szczęście ci nie sprzyjało. Ledwie wyszedłeś na światło dzienne, potknąłeś się o jakiś kamień. Upadłeś, strzępiąc lekko prawy rękaw szaty. Na tejże ręce posiadasz również delikatnie piekące, niegroźne zadrapania. Grupa się oddala, jakby zapominając o tobie.

[Devristus Morii]

Nekromanta wstał i podbiegł do swoich towarzyszy. Kiedy się z nimi zrównał, przepchał się do przodu i ponownie znalazł się między Gunsesem a Isentorem.

[Izabell Ravlet]

Niestety, tak łatwo nie poszło. Gdy wstałeś natychmiast prosto w twoją twarz uderzył gwałtowny wiatr. I to taki, że utrudniał ci poruszanie się. Grupa natomiast nie zwalniała, jakby jej ten wiatr nie dotyczył.

[Devristus Morii]

Elf użył psioniki, aby uchronić się od wiatru, a następnie ruszył do przodu.

[Izabell Ravlet]

Poszło łatwiej, lecz nie bez żadnych trudności. Ostatecznie dogoniłeś grupę. W tym momencie zaczęła się walka z niewidzialnym dla ciebie przeciwnikiem. Umysł Darlenita najwidoczniej nie zapamiętał żadnego szczegółu. Tym samym nie możesz włączyć się do walki. Po przeciwnej stronie bitwy stoi, nieco na uboczu, Isentor. Rzuca ze spokojem zaklęcia. Powróciło zaciekawienie. Podświadomie czułeś, że on jest celem. Trzeba się najpierw do niego dostać.

[Devristus Morii]

Omijając pole bitwy i polegając na słuchu elf ruszył w stronę Isentora. Wiedział, że drużyna była zajęta walką, a tym samym wspaniale odciągała zainteresowanie przeciwnika jego osobą. Miał czystą drogę, dlatego dotarcie do Isentora nie było żadną trudnością. W końcu dotarł do niego.

[Izabell Ravlet]

Nie było to takie łatwe, bo przecież musiałeś przedrzeć się pomiędzy walczącymi. W ferworze walki ktoś lekko drasnął cię mieczem. Posiadasz długą na 5 cm i głęboką na 2 cm ranę ciętą na lewym ramieniu. Krwawi. Udało ci się jednak dotrzeć do Isentora, który otoczony był ciemnofioletową aurą. To nie była "biała" magia. Wpatrując się w tą postać i rozmyślając nad tym, zwróciłeś uwagę na to, że kryształ na kosturze króla zamienił się w pomarańczową, świecącą kulę. Isentor wymachuje ową bronią z dość dużą prędkością, walcząc z jakimś przeciwnikiem.

[Devristus Morii]

Wypiłem większa miksturę leczniczą, a następnie przypatrzyłem się ruchom Isentora. Wybrałem odpowiednią chwilę i za pomocą psioniki wyrwałem kulę z kostura.

[Izabell Ravlet]

Stało się to, czego mogłeś się spodziewać. Oderwałeś się od rzeczywistości, pojawiłeś się w umyśle maurena jako bezcielesna świadomość. Udało ci się wyczuć, że zbliżyłeś się do bariery, która uprzednio was odrzuciła.
Odzyskałeś ciało, a twe zmysły dużo szybciej dopasowały się do otoczenia. Jesteś w dziwnym pomieszczeniu. Na środku stoi lampa, która oświetla sześcioro drzwi. Nic więcej tu nie ma. Na drzwiach są rysunki. Widzisz kolejno: zarysy trzech postaci z mieczami; zarys Valfden; zarys jakiegoś zbioru budynków; zarys jakiejś małej wyspy; zarysy trzech postaci w szatach/sukniach; zarys kontynentu. Co jest kluczem?